Category: Ποίηση

Οι θύμησές μας μοιάζουνε κάμαρες δίχως κλείθρα, κάμαρες άδειες. Δεν τολμά κανείς σ’ αυτές να μπη γιατί έχουν παληοί πρόγονοι άλλοτε κει πεθάνει. Ζούμε στο σπίτι πούνε αυτές οι κάμαρες

περὶ δὲ τὴν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων· ἠλὶ ἠλί, λαμᾶ σαβαχθανί; τοῦτ᾿ ἔστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες; Ματθ. 27,46 Ίσως το πιο εσωτερικό

Μισώ αυτούς εδώ τους βουλευτές. Όλους, συλλήβδην και μηδενός εξαιρουμένου. Τα χέρια μου θέλουν να προσγειωθούν στα πρόσωπά τους. Να τους ραπίσουν σαν έντομα το καλοκαίρι. Σαν το σφυρί καθώς

Ἡ κούνια μου ἀκουμποῦσε στὴ βιβλιοθήκη … ὅπου μυθιστόρημα, ἐπιστήμη, μυθολογία, τὰ πάντα, ἡ λατινικὴ τέφρα καὶ ἡ ἑλληνικὴ σκόνη, ἀνακατευόσαντε. Δὲν ἤμουν μεγαλύτερος ἀπὸ ἕνα βιβλίο. Δυὸ φωνὲς μοῦ

Σιχαίνομαι την ποίηση όπως την πρέζα ένας τοξικομανής που να την αγοράσει αδυνατεί, αναγκάζεται σε οτιδήποτε χρειάζεται να προβεί ώστε να την εξασφαλίσει και συχνότατα δε θα του προσφέρει καμία

Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα. Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται,

Καθρέφτη μου, σ’ εσένα μιλάω, εσένα έχω μπροστά μου, άλλο κανένα. Οι άνθρωποι, φίλοι, χάθηκαν. Χάθηκαν απ’ τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σε μένα; Με κοιτάς, σε

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος σαν το ξεχασμένο στάχυ άνθρωποι μονάχοι   Υπάρχουν άνθρωποι που

Ούρλιαξε, Μωρό μου Κατέβασε το φεγγάρι Και στύψε το Ίσαμε ο πόνος Να εξαφανιστεί   Το αύριο επέρχεται   Πήγαινέ τους στην εκκλησία τις νύχτες της Παρασκευής… κάνε τους τις

Καθόμουν σε ετούτο το δωμάτιο για ώρες δακτυλογραφώντας, και πίνοντας κόκκινο κρασί. Πίστευα πως ήμουν μόνος εκεί. Η πόρτα είναι κλειστή και το παράθυρο. Τώρα μια μεγάλη παχιά μύγα άσχημη