Η ιστορία του “I Am a Man” (είμαι άνθρωπος), σήμα κατατεθέν των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ξεκίνησε από πολύ παλιά και έχει τις ρίζες του βαθιά ριζωμένες στον ρατσισμό.
Ιστορικά ο όρος “boy” (αγόρι), χρησιμοποιείτο υποτιμητικά στην Αμερική και την Αφρική, δείχνοντας έτσι την υποτίμηση τους προς τους μαύρους και τους σκλάβους, εννοώντας μάλιστα ότι είναι πιο λίγοι άντρες /άνθρωποι από αυτούς.
Η φυλή Selk’nam, που συναντάται και με τα ονόματα Onawo ή Ona, ήταν ιθαγενείς που κατοικούσαν στο βορειοανατολικό τμήμα της Tierra del Fuego (“Γη του Πυρός” – σύμπλεγμα νησιών, που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Νοτίου Αμερικής).
Οι Selk’nam ζούσαν για χιλιάδες χρόνια στην Tierra del Fuego, πριν την ανακάλυψη της από τους Ευρωπαίους. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα η φυλή αριθμούσε 4000 άτομα, σε αντίθεση με το 1930, που είχε μόνο 100.
Κατά Μάρτιον τοϋ 1320 δύο γαλέραι καί μία φούστα*, προερχόμενοι έκ Μαλβαζίας (Μονεμβασίας) καί Ρόδου, προσήγγισαν εις τόν λιμένα τής Λεμησσοϋ. Οί oδηγοϋντες τα πλοΐα ταϋτα πειραταί, έπιπεσόντες κατά τάς μεταμεσονύκτιους ώρας κατά του Γουήδου Ιβελίνου, κειμένου άσθενοΰς έν τή έπαύλει αύτοϋ τής Επισκοπής, καί άφ ού έτραυμάτισαν ένα των υπηρετών αύτοΰ, Έπιφάνιον καλούμενον, διήρπασαν τούς έν τω οΐκω θησαυρούς, ήχμαλώτισαν τήν σύζυγον, ένα υίόν κάι μίαν θυγατέρα τοΰ Γουΐδου καί άπήλθον εις τά πλοΐά των.
Η κουρτουνιά (Ricinus Communis) είναι ένας ποώδες θάμνος, της οικογένειας των ευφορβιοειδών. Το χρώμα του είναι γυαλιστερό ιώδες ή κόκκινοπράσινο και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 10 με 12 μέτρα και σε πλάτος τα 4 με 5.
Το φυτό είναι ιδιαίτερα τοξικό, ιδίως οι καρποί του, όπου μπορούν να σκοτώσουν μέχρι και άνθρωπο. Η τοξική ουσία του φυτού ονομάζεται ρικίνη. Από τους καρπούς του φυτού παράγεται το καστορέλαιο όπου χρησιμοποιείτε στην βιομηχανία φαρμάκων, στην κατασκευή σαπουνιών, σαν λάδι μηχανής κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο αλλά και σαν καλλωπιστικό διότι είναι ενυδατικό έλαιο όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα μαλλιά, τα φρύδια κτλ. Κύρια παραγωγός χώρα του καστορέλαιου είναι η Ινδία.
Το τραγούδι των Doors “Twentieth Century Fox” κυκλοφόρησε στις 04 Ιανουαρίου του 1967. Ήταν μέρος του πρώτου τους album που είχε τον τίτλο “The Doors”.
Ο τίτλος του τραγουδιού παίζει με τις λέξεις “The Twentieth Century-Fox Film Corporation”, που είναι η διάσημη εταιρεία που σκηνοθετεί ταινίες αλλά και με την λέξη “fox” (αλεπού) που ήταν όρος που χρησιμοποιείτο την τότε εποχή για να χαρακτηρίσει την όμορφη κοπέλα.
Η φάουσα προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη φαγοῦσα, θηλυκή μετοχή του αορίστου φαγών, του ρήματος ἐσθίω = τρώω. Η φάουσα είναι συνώνυμο της λέξης φαγέδαινα έτσι σε πολλά μέρη της Ελλάδας μπορείς να την συναντήσει και μ’ αυτή την ονομασία.
“φαγέδαινα ἥ μου σαρκὸς ἐσθίει ποδός”
Αισχύλος
Η λέξη αν και ακούγεται μέχρι σήμερα, έπαψε να χρησιμοποιείται με την πρωταρχική της σημασία εδώ και αρκετό καιρό. Η φάουσα ήταν το έλκος που διαβρώνει και σαπίζει τις σάρκες. Πιθανόν να οφειλόταν σε καρκίνο, σύφιλη, γάγγραινα ή σε πληγή με στοιχεία κακοήθειας.
Με την κήρυξη του πολέµου, απ’ την Μ. Βρετανία ενάντια στη Γερµανία, στις 3 Σεπτεµβρίου 1939, σήµανε έµµεσα και την είσοδο της Κύπρου στον Β΄ Παγκόσµιο. Η Κύπρος, απ’ το 1878, ήταν κτήµα της Μ. Βρετανίας, έτσι ήταν έµµεσα εµπλεκόµενη στον πόλεµο. Όπως απεδείχθη µετέπειτα, η Κύπρος ήταν στα στρατηγικά σχέδια του Αδόλφου Χίτλερ.
O Charles Mallory Hatfield (1875 – 1958) ήταν ένας αμερικανός βροχοποιός που γεννήθηκε στο Fort Scott του Kansas. Όσο παράξενο και αν ακούγεται το επάγγελμα του, ο συγκεκριμένος κύριος υποσχόταν στον κόσμο πως κατάφερε και βρήκε τρόπο να προσελκύει την βροχή. Συνήθιζε μάλιστα να ονομάζει τον εαυτό του “επιταχυντή της υγρασίας”.
Είχε δημιουργήσει ένα μυστικό δείγμα με διάφορα χημικά, που κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό, τα οποία τοποθετούσε σε μεγάλες γαλβανισμένες δεξαμενές εξάτμισης. Όταν τα χημικά εξατμίζονταν και πήγαιναν ψηλά στα σύννεφα προκαλούσαν βροχές!
Albert Einstein: Σε θαυμάζω που δεν λες λέξη και όλοι σε καταλαβαίνουν.
Charlie Chaplin: Είναι αλήθεια, αλλά η δόξα σου είναι μεγαλύτερη, αφού όλοι σε θαυμάζουν και κανείς δεν καταλαβαίνει τι λες!
Η συνομιλία έγινε τον Ιανουάριο του 1931 στην πρεμιέρα της ταινίας City Lights
Η Σιγκουάλα (Singoalla) και όχι Ζιγκουάλα, ήταν μια σουηδική νουβέλα που κυκλοφόρησε το 1857 από τον Σουηδό συγγραφέα Viktor Rydberg. Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε στην Ευρώπη με το όνομα “The Wind Is My Lover”, ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα τον συνθέτη Gunnar de Frumerie, που σύνθεσε μια όπερα αλλά και τον σκηνοθέτη Christian-Jaque, που το 1949 κυκλοφόρησε την ταινία Singoalla, με πρωταγωνιστές τους Viveca Lindfors και Alf Kjellin.