Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργάContinue Reading
Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;’ Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.
Οι βεδουίνοι είναι νομαδικές αραβικές φυλές που έχουν κατοικήσει στις ερήμους της αραβικής χερσονησού, της άνω Μεσοποταμίας και της βορείου Αφρικής.
Είναι χωρισμένοι σε φυλές και η κύρια ασχολία τους, εκτός του εμπορίου, είναι η βόσκηση των καμήλων και των κατσικών.
Αναφορικά με το θρήσκευμα τους, οι περισσότεροι είναι μουσουλμάνοι. Υπάρχουν και λίγοι χριστιανοί όμως είναι μειονότητα.
Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε.
Η φωτογραφία ανήκει στον Mike Wells. Τραβήχτηκε την 1η Απριλίου του 1980.
Εκείνη την χρονιά βρέθηκε στην Αφρική καλύπτοντας την εκστρατεία της Βρετανίας κατά της πολιομυελίτιδας στη Σουαζιλάνδη και το Μαλάουι.
Φεύγοντας απ’ εκεί ταξίδεψε στο Karamoja της Ουγκάντα για να καλύψει το λιμό που μάστιζε την χώρα. Εκεί είδε το ατροφικό χεράκι του τετράχρονου αγοριού. Όπως του εξήγησαν οι καθολικοί μοναχοί, που βοηθούσαν την περιοχή, τέτοια χεράκια υπάρχουν πολλά.
Ἂν ὁ Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, πολὺ φοβοῦμαι πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, γιατὶ τὴν παιδεία τὴν κρατοῦσαν στὰ χέρια τοὺς οἱ «τροπαιοῦχοι του ἄδειου λόγου», καθὼς εἶπε ὁ ποιητής, ποὺ δὲν ἔλειψαν ἀκόμη. Δὲν ἐπαινῶ τὸν Μακρυγιάννη γιατὶ δὲν ἔμαθε γράμματα, ἀλλὰ δοξάζω τὸν πανάγαθο Θεὸ ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσε τὰ μέσα νὰ τὰ μάθει. Γιατὶ ἂν εἶχε πάει σὲ δάσκαλο, θὰ εἴχαμε ἴσως πολλὲς φορὲς τὸν ὄγκο τῶν Ἀπομνημονευμάτων σὲ μία γλῶσσα, ὅλο κουδουνίσματα καὶ κορδακισμούς· θὰ εἴχαμε ἴσως περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὰ ἱστορικὰ τῶν χρόνων ἐκείνων, θὰ εἴχαμε ἴσως ἕνα Σοῦτσο τῆς πεζογραφίας, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν ἀστέρευτη πηγὴ ζωῆς, ποὺ εἶναι τὸ βιβλίο τοῦ Μακρυγιάννη, δὲ θὰ τὴν εἴχαμε. Καὶ θὰ ἦταν μεγάλο κρῖμα. Γιατὶ ἔτσι ὅπως μᾶς φανερώνεται ὁ Μακρυγιάννης, βλέπουμε ὁλοκάθαρα πὼς ἂν καὶ ἀγράμματος, δὲν ἦταν διόλου ἕνας ὀρεσίβιος ἀκαλλιέργητος βάρβαρος. Ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἐναντίον: ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ μορφωμένες ψυχὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ. Καὶ ἡ μόρφωση, ἡ παιδεία ποὺ δηλώνει ὁ Μακρυγιάννης, δὲν εἶναι κάτι ξέχωρο ἢ ἀποσπασματικὰ δικό του· εἶναι τὸ κοινὸ χτῆμα, ἡ ψυχικὴ περιουσία μίας φυλῆς, παραδομένη γιὰ αἰῶνες καὶ χιλιετίες, ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἀπὸ εὐαισθησία σὲ εὐαισθησία· κατατρεγμένη καὶ πάντα ζωντανή, ἀγνοημένη καὶ πάντα παροῦσα -εἶναι τὸ κοινὸ χτῆμα τῆς μεγάλης λαϊκῆς παράδοσης τοῦ Γένους. Εἶναι ἡ ὑπόσταση, ἀκριβῶς, αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, αὐτῆς τῆς διαμορφωμένης ἐνέργειας, ποὺ ἔπλασε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ λαὸ ποὺ ἀποφάσισε νὰ ζήσει ἐλεύθερος ἢ νὰ πεθάνει στὰ ῾21.
Λένε πώς, oΙ λέξεις είναι οχήματα εικόνων. Αρχίζω τήν έρευνα παραθέτοντας λέξεις, ώστε νά ξέρουμε γιατί ακριβώς μιλάμε. Χρωστάμε τήν λέξη μπορντέλο στους ιταλούς, κι όχι στους γάλους, καθώς νομίζουν κάποιοι ανόητοι. Οι ιταλοί λένε bordello, οι γάλοι λένε bordel. Άλλα, καί στά τριεστίνικα τό μπορντέλο ονομάζεται bordel. Στά γαλικά ή μορφή bordel δέν φαίνεται νά πηγαίνει πιό πίσω άπό τόν ΧΙΙ αιώνα, καί έσήμαινε, τότε, σπιτόπουλο.
Ο Eikoh Hosoe είναι Γιαπωνέζος φωτογράφος και κινηματογραφιστής που γεννήθηκε το 1933 στην Yonezawa.
Ασχολήθηκε με το πειραματικό καλλιτεχνικό κίνημα της Ιαπωνίας, μετά τoν Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι γνωστός για τις ψυχολογικά φορτισμένες εικόνες. Εξερεύνησε θέματα όπως ο θάνατος, η ερωτική εμμονή, ο παραλογισμός κ.ά.
Οι φωτογραφίες του έχουν στοιχεία αναφοράς στην θρησκεία, την μυθολογία και την φιλοσοφία.
Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.
Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.
Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.
Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.Continue Reading
Ο Pascal Sébah ήταν φωτογράφος που γεννήθηκε το 1823 στην Κωνσταντινούπολη από Σύριο πατέρα και Αρμένισσα μητέρα.
Αρχικά δούλεψε κοντά στον Γάλλο φωτογράφο Henri Bechard.
Το 1857 άνοιξε το δικό του στούντιο στην Κωνσταντινούπολη. Λόγω της τεράστιας ζήτησης για αναμνηστικές φωτογραφίες, σε διάφορες χώρες, όπως στην Αίγυπτο, άνοιξε δεύτερο στούντιο, στο Κάϊρο, το 1873.