Η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν ακόμα παιδιά όταν παντρευτήκανε. Αυτός ήταν δεκαοχτώ χρονών, εκείνη δεκαέξι κι εγώ τριών.
Η μαμά έκανε την υπηρέτρια σε μια οικογένεια λευκών. Όταν μάθανε ότι είχε μείνει έγκυος, την πετάξανε με τις κλωτσιές. Στην οικογένεια του μπαμπά κόντεψε να τους έρθει κόλπος όταν τα’ άκουσαν. Ήτανε απ’ την καλή κοινωνία και δεν τους είχε περάσει ποτέ από το νου ότι τέτοια πράγματα συνέβαιναν στην περιοχή τους, την Ανατολική Βαλτιμόρη.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι για τα πανηγύρια, ούτως η αλλιώς. Μονάχα οι πρώτες δύο βδομάδες έχουν κάποια ένταση και ζωντάνια, και μετά τα δύο μέρη χάνουν το ενδιαφέρον τους. Πέφτουν κάτω οι μάσκες, αρχίζουν να εμφανίζονται οι αληθινοί άνθρωποι πίσω από τα προσωπεία: άρρωστοί, βλαμμένοι, τρελαμένοι, εκδικητικοί, σαδιστές, φονιάδες. Η σύγχρονη κοινωνία έχει δημιουργήσει δικό της είδος ανθρώπων, που έτρωγαν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Ήταν μια μονομαχία έως θανάτου – σε μια καταβόθρα.
Το μπουζούκι είναι έγχορδο λαϊκό μουσικό όργανο που εμφανίστηκε στα μέρη μας προς τα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου. Είναι πολύ διάσημο όργανο στις περιοχές μας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ρεμπέτικο χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρησιμοποιείται και σε άλλα είδη μουσικής.
Η καταγωγή του μπουζουκιού είναι αμφιλεγόμενη αφού υπάρχουν μελετητές που πιστεύουν πως προέρχεται από την οθωμανική μουσική παράδοση ενώ υπάρχουν και οι μελετητές που θεωρούν πως το μπουζούκι είναι ένα είδος ταμπουρά, μετεξέλιξη του αρχαιοελληνικού πανδούρα.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Μάρτιο του 1993 από τον νοτιοαφρικανό δημοσιογράφο Kevin Carter όταν βρισκόταν σε αποστολή στο Σουδάν. Απεικονίζει ένα μικρό κοριτσάκι, κοντά στο χωριό Ayod, που κάθισε να ξεκουραστεί καθώς πήγαινε στο σταθμό σίτισης των Ηνωμένων Εθνών.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε λίγες μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου του 1993, στην εφημερίδα “The New York Times”, ξεσπώντας θύελλα αντιδράσεων για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένας εξ’ αυτών ήταν ότι αντί να προσπαθήσει να βοηθήσει το παιδί αυτός έβγαζε φωτογραφίες.
Περίμενε να αναρρώσει η σύζυγος του, αλλά τίποτα. Η πτώση της, απ’ τους βραχώδεις λόφους Gehlour, ήταν πολύ άσχημη. Θα ήθελε να είχε την ευκαιρία, η σύζυγος του, να επισκεπτόταν ένα γιατρό, αλλά αυτό ήταν δύσκολο. Ο πιο κοντινός γιατρός ήταν 70 χιλιόμετρα μακριά. Αυτοκίνητο δεν έχει κανένας στο χωριό. Ούτε κανένας απ’ τα γειτονικά. Αν υπήρχε όμως δρόμος, μέσα απ’ τους βραχώδεις λόφους Gehlour, η απόσταση θα ήταν 15 χιλιόμετρα. Τέσσερις φορές πιο κοντά.
Στην αρχή ένιωθε ζαλάδες ο μικρός αλλά κανείς δεν πήρε είδηση. Τότε ήταν χειμώνας του 2012 και γύριζε προς άνοιξη. “Δεν είναι τίποτα καρδιά μου. Αύριο θ’ είσαι μια χαρά” του έλεγε η μητέρα του. Ο καιρός περνούσε αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Οι ζαλάδες όλο και συχνότερα εμφανίζονταν. Τότε ήταν που άρχισαν να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα παυσίπονα δεν του έκαναν τίποτα.
Η ιστορία του “I Am a Man” (είμαι άνθρωπος), σήμα κατατεθέν των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ξεκίνησε από πολύ παλιά και έχει τις ρίζες του βαθιά ριζωμένες στον ρατσισμό.
Ιστορικά ο όρος “boy” (αγόρι), χρησιμοποιείτο υποτιμητικά στην Αμερική και την Αφρική, δείχνοντας έτσι την υποτίμηση τους προς τους μαύρους και τους σκλάβους, εννοώντας μάλιστα ότι είναι πιο λίγοι άντρες /άνθρωποι από αυτούς.
Η φυλή Selk’nam, που συναντάται και με τα ονόματα Onawo ή Ona, ήταν ιθαγενείς που κατοικούσαν στο βορειοανατολικό τμήμα της Tierra del Fuego (“Γη του Πυρός” – σύμπλεγμα νησιών, που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Νοτίου Αμερικής).
Οι Selk’nam ζούσαν για χιλιάδες χρόνια στην Tierra del Fuego, πριν την ανακάλυψη της από τους Ευρωπαίους. Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα η φυλή αριθμούσε 4000 άτομα, σε αντίθεση με το 1930, που είχε μόνο 100.
Κατά Μάρτιον τοϋ 1320 δύο γαλέραι καί μία φούστα*, προερχόμενοι έκ Μαλβαζίας (Μονεμβασίας) καί Ρόδου, προσήγγισαν εις τόν λιμένα τής Λεμησσοϋ. Οί oδηγοϋντες τα πλοΐα ταϋτα πειραταί, έπιπεσόντες κατά τάς μεταμεσονύκτιους ώρας κατά του Γουήδου Ιβελίνου, κειμένου άσθενοΰς έν τή έπαύλει αύτοϋ τής Επισκοπής, καί άφ ού έτραυμάτισαν ένα των υπηρετών αύτοΰ, Έπιφάνιον καλούμενον, διήρπασαν τούς έν τω οΐκω θησαυρούς, ήχμαλώτισαν τήν σύζυγον, ένα υίόν κάι μίαν θυγατέρα τοΰ Γουΐδου καί άπήλθον εις τά πλοΐά των.
Η κουρτουνιά (Ricinus Communis) είναι ένας ποώδες θάμνος, της οικογένειας των ευφορβιοειδών. Το χρώμα του είναι γυαλιστερό ιώδες ή κόκκινοπράσινο και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 10 με 12 μέτρα και σε πλάτος τα 4 με 5.
Το φυτό είναι ιδιαίτερα τοξικό, ιδίως οι καρποί του, όπου μπορούν να σκοτώσουν μέχρι και άνθρωπο. Η τοξική ουσία του φυτού ονομάζεται ρικίνη. Από τους καρπούς του φυτού παράγεται το καστορέλαιο όπου χρησιμοποιείτε στην βιομηχανία φαρμάκων, στην κατασκευή σαπουνιών, σαν λάδι μηχανής κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο αλλά και σαν καλλωπιστικό διότι είναι ενυδατικό έλαιο όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα μαλλιά, τα φρύδια κτλ. Κύρια παραγωγός χώρα του καστορέλαιου είναι η Ινδία.