Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος!
Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!
Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων.
Τους περήφανους τους σέβονται και νεκρούς, τους δειλούς τους σιχαίνονται ακόμη και ζωντανούς.Continue Reading
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Μίκης Θεοδωράκης αφηγείται ένα περιστατικό από τα μαθητικά του χρόνια, στην Τρίπολι, κατά την διάρκεια της κατοχής.
Προέρχεται από το βιβλίο “Οι δρόμοι του αρχαγγέλου”, όπου Θεοδωράκης αυτοβιογραφείται.
Στην τάξη μας, οι μαθητές είχαν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη ήταν αυτοί που πεινούσαν και λιποθυμούσαν πάνω στο θρανίο. Στη δεύτερη αυτοί που πεινούσαν χωρίς να λιποθυμούν. Και στην τρίτη, αυτοί που τρώγανε όσο ποτέ στη ζωή τους, γιατί οι πατεράδες τους ήταν αγρότες, μαυραγορίτες ή και τα δύο. Εμείς οι πεινασμένοι, της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αποφασίσαμε να βάλουμε τέρμα σ’ αυτήν την κατάσταση. Οργανωθήκαμε και μια μέρα ανακοινώσαμε στην τάξη ότι είναι απαράδεκτο οι μισοί να παχαίνουν και οι μισοί να πεθαίνουν της πείνας. Οι χωριάτες έβαλαν τις φωνές. Είχαν και τον αέρα που τους έδινε η σωματική τους ευρωστία. Όμως εμείς ήμαστε οι περισσότεροι και οι αποφασισμένοι για όλα. Είπαμε: “Δεν μπαίνει κανείς στην τάξη, αν δεν βάλει τρόφιμα (πατάτες, αλεύρι, σταφίδα, αυγά) στο καλάθι που θα βρίσκεται μπροστά στην πόρτα”. Την άλλη μέρα, δυο τρεις έφεραν τρόφιμα. Οι άλλοι πήγαν να περάσουν με το ζόρι. Έπεσε ξύλο. Όταν μάθανε οι καθηγητές τα καθέκαστα, τήρησαν ουδετερότητα για το φόβο των Ιταλών. Τελικά όλοι “πλήρωναν” τα αναγκαστικά “διόδια”. Μοιράζαμε τα τρόφιμα στους σκελετωμένους συμμαθητές μας. Σε λίγο όλο το γυμνάσιο έκανε το ίδιο. Έτσι, εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε θύματα από την πείνα. Και όταν λέω θύματα, δεν εννοώ μόνο το θάνατο, αλλά και τις βαριές αρρώστιες που προκαλεί η έλλειψη τροφής.
Το μυθιστόρημα αναφέρεται σε μια δυστοπική εποχή όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα, τα καίνε. Γι’ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου, αναφέρεται στην θερμοκρασία όπου το χαρτί παίρνει φωτιά.
Το αλλοπρόσαλλο σκηνικό δεν είναι μακριά από την τωρινή πραγματικότητα. Η καταπολέμηση του προβληματισμού και της αμφισβήτησης είναι κάτι που ισχύει και στις μέρες μας.
Γιατί βάζω ημερομηνία σε όλα όσα φτιάχνω;
Διότι δεν αρκεί να γνωρίζουμε τα έργα ενός καλλιτέχνη.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πότε τα δημιούργησε, γιατί, πώς, κάτω από ποιες συνθήκες.
Χωρίς αμφιβολία, κάποια μέρα θα υπάρξει μια επιστήμη η οποία ίσως ονομαστεί “Επιστήμη του ανθρώπου” και η οποία θα προσπαθήσει να κατανοήσει βαθύτερα τον άνθρωπο, μελετώντας τον δημιουργικό άνθρωπο.Continue Reading
Προς τα τέλη της ζωής του, ο ποιητής ερωτεύτηκε την Θεανώ Σουνά, μια νεαρή φιλόλογο. Αυτή 25 ετών και αυτός 63.
Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε καθόλου να της στέλνει ερωτικά γράμματα αλλά και να της αφιερώσει το ποίημα Fata Morgana.
Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
[…] φροϋδισμός του είναι απροκάλυπτος κι ο ερωτισμός του επιπόλαιος. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που η παράσταση αυτού του δράματος στάθηκε αφορμή για να εκπαραθυρωθεί το συγκρότημα από το Whiskey-A-Go-Go. Ο τίτλος του, (Το τέλος) είναι αόριστα αποκαλυπτικός αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό που τελειώνει: η ζωή η ίδια, ένα ταξίδι με ναρκωτικά, μια σεξουαλική συνεύρεση, η αθωότητα, ή όλα μαζί ή τίποτα απ’ αυτά. Για το καθένα υπάρχουν νύξεις σε διαφορετικά σημεία των στίχων: για τα δύο πρώτα υπάρχουν οι προτροπές του Μόρρισον “σκότωσε, σκότωσε, σκότωσε γάμησε, γάμησε, γάμησε”, ενώ για το τρίτο η οιδιπόδεια συζήτηση που καταγράφεται για το τέλος. Για το τελευταίο, η ψυχολογική ένταση επιτυγχάνεται με τις εικόνες των φιδιών και των λιμνών, των δολοφόνων και της αρχαίας στοάς. Ίσως να μοιάζει ελαφρώς μετεφηβικό, αλλά ο Μόρρισον τα καταφέρνει μια χαρά.
Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Θα ήθελα να λέω πάντα αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια. Μα εκείνη, δε μ’ αγαπά. Αυτή είναι η καθαρή, η αληθινή αλήθεια: η αλήθεια δε μ’ αγαπά. Μόλις την ξεστομίσω, αλλάζει μορφή, και γυρίζει εναντίον μου. Μοιάζω να λέω ψέματα, κι όλοι με στραβοκοιτάνε. Κι ωστόσο, είμαι απλή και δε μ’ αρέσει το ψέμα. Σας τ’ ορκίζομαι! Το ψέμα σέρνει πάντα πίσω του φοβερές σκοτούρες, και πιάνεσαι στην παγίδα του και παραπατάς και πέφτεις, κι όλοι γελάνε και σε κοροιδεύουν… Οταν με ρωτάνε κάτι, θέλω ν’ απαντήσω αυτό που σκέφτομαι. Θέλω ν’ απαντήσω την αλήθεια. Η αλήθεια με «γαργαλάει»… Oμως – δεν ξέρω τι γίνεται, τότε: με πιάνει αγωνία, πανικός, φόβος μη φανώ γελοία – και λέω ψέματα. Λέω ψέματα.
Ο James Gillingham (1839–1924) ήταν Άγγλος υποδηματοποιός από το Chard του Somerset.
Το 1865, προκειμένου να βοηθήσει ένα ανάπηρο, κατασκεύασε για πρώτη φορά τεχνητό χέρι από δέρμα και ξύλο.
Τα επόμενα χρόνια έφτιαξε διάφορους μηχανισμούς που βοηθούσαν τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα αλλά και μικρά αξεσουάρ όπως ανθρώπινα δάκτυλα, αγκίστρι και δακτυλίους.
Μέχρι τις αρχές του 1900 κατάφερε να αποκαταστήσει την κινητικότητα σε 10.000 άτομα περίπου.
O Bowie υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο χώρο της μουσικής για πάνω από 4 δεκαετίες. Για μια περίοδο, που η καριέρα του ήταν στο ζενίθ, υπήρξε ο επιδραστικότερος καλλιτέχνης στον πλανήτη!
Από μουσικής πλευράς η εφευρετικότητα του και ο ρηξικέλευθος πειραματισμός του δεν είχε προηγούμενο. Έμπλεξε στις μουσικές του είδη και ρεύματα που μέχρι τότε ήταν βίοι παράλληλοι όπως rock, funk, ψυχεδέλεια, pop, electronica & alternative. Δημιούργησε ένα κράμα και μία συνταγή επιτυχίας που δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιοριστεί. Αυτή είναι η μαγεία που τον συνοδεύει, δεν μπορείς να τον κατατάξεις σε κανένα είδος ή μουσικό ρεύμα, ήταν ο ορισμός της έννοιας “αυθεντικός”.