Η Letizia Battaglia (1935) ήταν Ιταλίδα φωτογράφος και δημοσιογράφος.

Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία από νεαρή ηλικία και το 1974 έγινε η πρώτη γυναίκα που εργαζόταν σε καθημερινή εφημερίδα.

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει στα 40 της χρόνια. Καταπιάστηκε με διάφορες θεματικές ομάδες αλλά έμεινε στην ιστορία ως η φωτογράφος της σικελικής μαφίας, της Cosa Nostra.

Ρίσκαρε την ζωή της αμέτρητες φορές αλλά ποτέ δεν παράτησε το έργο της. Θεωρούσε καθήκον να  δείξει τη βάναυση αλήθεια και της τρομαχτικές ιστορίες βίας και διαφθοράς που γινόντουσαν στους δρόμους της Σικελίας. Κατάφερε και απομυθοποίησε την ωραία εικόνα που έδειχνε ο κινηματογράφος για το πως ζούσαν οι μαφιόζοι.

Continue Reading

Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. O μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρομε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Την προσφορά του θα τη μελετήσομε, γιατί ξέρομε πως, αν δεν το πράξομε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.

Continue Reading

Αμ’ που λες, έκαμα και γω γιωργός είπε απότομα ο αγωγιάτης μου, εκεί που κατεβαίναμε από το Κισερλί στη Λάρισα. Μα σ’ αφήνει, μαθές, ο Θεός να πας μπροστά!

— Γιατί, τον ρώτησα με απορία.

— Γιατί έτσι· να γιατί! Τι τα ήθελε τα τυφλοπόντικα, δε μου λες; Καλά τ’ άλλα, αμ’ τα τυφλοπόντικα;

Continue Reading

Η Amber Rene Hagerman γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1986 στο Arlington του Texas.

Όταν ήταν εννέα χρονών την απήγαγαν ενώ έπαιζε κοντά στο σπίτι της.

Ένας γείτονας που είδε την απαγωγή κάλεσε την αστυνομία αλλά δεν κατάφεραν να βρουν κάτι.

Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 17 Ιανουαρίου 1996, βρέθηκε νεκρή σε ένα ρυάκι. Ήταν γυμνή και με πολλά τραύματα στο λαιμό της. Ήταν μονάχα 9 χρονών.Continue Reading

Είναι ένα από τα πλέον απόλυτα καθήκοντα της φιλίας: να είναι κανείς καθαρός στο Όχι του, όταν δεν τον κατακλύζει το απόλυτο Ναι.

Τις επιγνώσεις μας τις αποκτούμε πάντα εκ των υστέρων.

Πρέπει να κάνει κανείς μέτρο της ζωής του τη μέγιστη δυνατότητα που φέρει εντός του. Διότι η ζωή μας είναι μεγάλη, και χωρά μέσα της τόσο μέλλον, όσο εμείς μπορούμε να κουβαλήσουμε.

Continue Reading

Κι ακλούθησε του Γολγοθά το δρόμο

φορώντας αγκαθένιο ένα στεφάνι

κι ένα σταυρό σηκώνοντας στον ώμο.

Αυτός που ’ρθε να ζήσει, να πεθάνει,

προς την Αλήθεια για ν’ ανοίξει κάποιο δρόμο.

Να Του καρφώσουν άφησε τα χέρια

και σα ληστή με τους ληστές κοιτούσε

να Τον κοιτάνε —οι ματιές σαν μαχαίρια.

Αυτός που τη χαρά μόνο σκορπούσε

και μοναχά για να βλογάει είχε τα χέρια.Continue Reading

Ὁ μπαρμπα-Πύπης, ὁ γηραιὸς φίλος μου, εἶχεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων καὶ μεγεθῶν, ὅλα ἐκ παλαιοῦ χρόνου καὶ ὅλα κατακαίνουργια, τὰ ὁποῖα ἐφόρει ἐκ περιτροπῆς μετὰ τοῦ εὐπρεποῦς μαύρου ἱματίου του κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὁπόταν ἔκαμνε δύο ἢ τρεῖς περιπάτους ἀπὸ τῆς μιᾶς πλατείας εἰς τὴν ἄλλην, διὰ τῆς ὁδοῦ Σταδίου. Ὁσάκις ἐφόρει τὸν καθημερινὸν κοῦκόν του, μὲ τὸ σάλι του διπλωμένον εἰς ὀκτὼ ἢ δεκαὲξ δίπλας ἐπὶ τοῦ ὤμου, συνήθιζε νὰ κάθηται ἐπί τινας ὥρας εἰς τὸ γειτονικὸν παντοπωλεῖον, ὑποπίνων συνήθως μετὰ τῶν φίλων, καὶ ἦτο στωμύλος καὶ διηγεῖτο πολλὰ κ᾽ ἐμειδία πρὸς αὐτούς.

Continue Reading

Aγαπητοί μου,

Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη. Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.

Continue Reading

Από τ’ ωραιότερο λουλούδι, εσύ ανθονήσι,

επήρες το γλυκόνομα που σε ομορφαίνει.

Πόσες στη θύμησή του, όποιος θα σε αντικρίσει,

λαμπρές κι αρμονικές στιγμές δεν ανασταίνει!

Ξυπνούν θωριές ευτυχισμένες που έχουν σβήσει,

ελπίδες φευγαλέες και στοχασμοί χαμένοι,

τ’ όραμα εκείνης που δεν θα ξαναγυρίσει

ποτέ στη χλοερή γη τη μοσκοβολισμένη.

Ποτέ πια! Τον αντίλαλο γρικώ θλιμμένο. –

Δεν θα ξαναχαρώ τα μαγικά σου κάλλη…Continue Reading

Για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφραστικών τρόπων μέσα στη μεγάλη παράδοση του αμερικανικού τραγουδιού.

Αυτή η λακωνική αιτιολογία όσο περιεκτική και αν είναι δεν φτάνει για να αποδώσει στο έπακρο αυτήν την αμφιλεγόμενη από κάποιους επιλογή, που από τον Οκτώβριο του ’16 μέχρι και σήμερα συνεχίζει να διχάζει και να προκαλεί συζητήσεις. Γιατί σε εκείνον; Οι στίχοι είναι λογοτεχνία; Και γιατί θεωρώ πως ο Dylan το ”σήκωσε” για όλους.

Continue Reading