“Προσπάθησα να τον φωτογραφίσω. Νόμισε πως κρατούσα όπλο…”
Η φρίκη της κοινωνίας μας στα μάτια ενός τετράχρονου παιδιού.
Τοποθεσία: Atmeh
Προσφυγικός καταυλισμός στη Συρία
Φωτογράφος: Osman Sağırlı (Τούρκος δημοσιογράφος)
Όνομα παιδιού: Adi Hudea
Χρονολογία: Δεκέμβριος 2014
Canary Girls (κορίτσια καναρίνια) ονομάζονταν οι βρετανίδες που εργάζονταν στα εργοστάσια του Ηνωμένου Βασιλείου για την παρασκευή εκρηκτικών (βόμβες) ΤΝΤ (τρινιτροτολουόλιο) για τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.
Τους δόθηκε αυτό το προσωνύμιο λόγω του ότι το δέρμα τους γινόταν πορτοκαλοκίτρινο από την επαφή που είχαν με την τοξική ουσία TNT. Η επιλογή του πουλιού, καναρίνι, δεν είναι τυχαίο διότι οι ανθρακωρύχοι τα είχαν μαζί τους ώστε να ανιχνεύουν αν υπάρχει οξυγόνο στο χώρο που ήταν. Βασικά μόλις το καναρίνι πέθαιναν από ασφυξία ήξεραν πως έπρεπε να φύγουν από την τοποθεσία που ήταν.
Ούτως ή άλλως δεν είχα κανένα τραγούδι στο ρεπερτόριο μου για το εμπορικό ραδιόφωνο. Τα τραγούδια για διεφθαρμένους λαθρέμπορους, ουίσκι, για μανάδες που πνίγουν τα ίδια τους τα παιδιά, για Cadillac που καίνε το γαλόνι στα πέντε μίλια, για πλημμύρες, για εμπρησμούς στα γραφεία των συνδικάτων, για το ζοφερό σκοτάδι και τα πτώματα στο βυθό ποταμών, δεν έκαναν για του φίλους του ραδιοφώνου. Τα folk τραγούδια που έλεγα εγώ δεν είχαν τίποτα ξένοιαστο. Δεν ήταν φιλικά και μελιστάλαχτα. Δεν ήταν σαν τα κύματα που γλείφουν απαλά την ακτή. Με λίγα λόγια, δεν ήταν εμπορικά. Κι όχι μόνο αυτό, το ύφος μου ήταν πολύ αλλοπρόσαλλο για να ταξινομηθεί στο ραδιόφωνο και για μένα τα τραγούδια ήταν πιο σημαντικά από την ανάλαφρη ψυχαγωγία. Ήταν ο δάσκαλος μου κι ο οδηγός μου σε μια διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, σε μιαν άλλη πολιτεία, σε μια απελευθερωμένη πολιτεία. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο ιστορικός της μουσικής Greil Marcus θα την αποκαλούσε “αόρατη πολιτεία”.
Τηλεφωνά από το Μπαγκλαντές στον πρώην μάστρο του:
– «Μάστρο, είδα στις ειδήσεις πως έχει πολλύν πρόβλημα στην Κύπρο. Αν συνεχίσει έτσι και εν έχεις δουλειά, να έρτεις Μπαγκλαντές να δουλέψεις σε μένα. Πάει καλά η δουλειά που άνοιξα δαμέ».
– «Να ’σαι καλά, ρε Γιώρκο, με συγκίνησες μόνο και μόνο που με σκέφτηκες».
Η κόλαση είναι αρχαία ελληνική λέξη που προέρχεται από το ρήμα κολάζω, που είχε ως πρωταρχική σημασία το κλαδεύω. Η λέξη έχει την προέλευση της στην λέξη κόλος όπου την χρησιμοποιούσαν για τα ζώα που είχαν κομμένο κέρατο, ακρωτηριασμένο πόδι ή κομμένη ουρά, δηλαδή κολοβό. Η σημασία της λέξης μετέπειτα πήρε την έννοια συγκρατώ από κάτι άσχημο και μετέπειτα πήρε την σημασία του σωφρονισμού.
Αυτή που δεν έχει τίποτα μα στα δίνει όλα,
που σε προστατεύει απ’ όλους
που σε φυλάει σαν κόρη οφθαλμού
που σε κατανοεί πάντα
που νοιάζεται για όλα όσα σε αφορούν
που σ’ αγαπά πιο πάνω από τον εαυτό της
που πεθαίνει καθημερινά για ‘σένα.
Φωτογραφία: Αγνώστου ταυτότητας – 1915
Χρόνια πολλά σ’ όλες τις μάνες.
Ότι πιο πολύτιμο έχουν τα παιδιά
Έχω κουραστεί με τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται άσχημα ο ένας στον άλλο.
Έχω κουραστεί με τον πόνο που νιώθω και ακούω καθημερινά από τον κόσμο.
Υπάρχει μεγάλη κακία.
The Green Mile – 1999
Το Ραμαζάνι είναι ο ένατος μήνας του ισλαμικού ημερολογίου και είναι ιδιαίτερα σημαντικός για τους Μουσουλμάνος διότι σύμφωνα με την αραβική παράδοση ο Θεός αποκάλυψε το Κοράνι στον Προφήτη (Μωάμεθ) μέσω του Αρχάγγελου Γαβριήλ. Επιπλέον, λόγω της ιερότητας του συγκεκριμένου μήνα, οι πόλεμοι, οι διενέξεις κτλ σταματούσαν, έτσι θεωρείται και “μήνας ανακωχής”.
Θα ξεκινήσω το κείμενο μου με στίχους από το ποντιακό παραδοσιακό τραγούδι Πατρίδα μ΄ αραεύω σε, “σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος”, που έγινε διάσημο στο ευρύ κοινό από τον Στέλιο Καζαντίδη.
Οι Πόντιοι είναι Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή του Πόντου, στα νότια παράλια της μαύρης θάλασσας ή του Ευξείνου Πόντου, όπως ονομάζεται αλλιώς η συγκεκριμένη θάλασσά. Ζούσαν σ’ εκείνες τις περιοχές από την αρχαιότητα και στην πλειοψηφία τους ήταν χριστιανοί. Αυτές οι περιοχές, σήμερα, ανήκουν στην Τουρκία.
[…] Όταν ένιωσε πως οι γονείς του δεν μπορούσαν να τον συντηρήσουν πλέον, αποφάσισε να ψάξει για δουλεία.
Ρώτησε διάφορους αν ήθελαν κανένα βοηθό αλλά δεν βρήκε τίποτα. Ένας χωριανός του είπε:
– “Γυρεύκει καντηλανάφτην ο παπάς….”.
Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη πήγε στην εκκλησία και βρήκε τον πάτερ. Αυτός άρχισε να του εξηγεί τις αρμοδιότητες του.