«Φίλοι κι ἀδέλφια τῆς ψυχῆς μου. Ἐσεῖς ποὺ πέσατε στὶς φυλακὲς καὶ στὰ νησιὰ τῆς κόλασης, ποὺ σᾶς κρατᾶν ἁλυσωμένους μὲς στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν θαυμασμό μου.
Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ἔχουνε τοὺς ἴδιους θανάσιμα μισητοὺς ἐχθρούς: τὸν ἀγγλοαμερικάνικο ἰμπεριαλισμὸ καὶ τοὺς ντόπιους λακέδες του.
“Οι αμόρφωτοι πρέπει να διδαχτούν όσο το δυνατό περισσότερα. Φταίει η κοινωνία που δεν προσφέρει δωρεάν την εκπαίδευση και η ίδια είναι υπεύθυνη για το σκοτάδι γύρω μας. Η αμαρτία μέσα σε έναν άνθρωπο γεννιέται από το σκοτάδι της ψυχής τους. Για την αμαρτία τούτη δεν φταίει εκείνος που την έκανε, μα εκείνος που δημιούργησε το σκοτάδι”.
Ο Δώρος Δημητρίου γεννήθηκε την χρονιά της εισβολής. Στην φωτογραφία ήταν 3 ετών και διαδήλωνε μαζί με την μητέρα του έξω από την κινεζική πρεσβεία, για τους αγνοούμενους. Ο πατέρας του ήταν ο Σάββας Διάκου που ακόμα αγνοείται.
Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι
με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά
και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.Continue Reading
Μαζί του είχαν ανέβει για ντουέτο πολλοί. Κανείς όμως μέχρι τότε δεν είχε το σθένος, το εκτόπισμα και το status να παραμείνει ο εαυτός του. Στο χρονοδιάγραμμα μεταξύ μουσικής και χρόνου, υπάρχει ένα κενό, μια και μοναδική παύση, τεσσάρων και κάτι λεπτών, όταν και σταμάτησαν όλα για να συγκρουστούν ειρηνικά δύο σύμπαντα.
Το συγκρότημα Magic De Spell κυκλοφόρησε καινούργιο τραγούδι, το “Είμαι”, μελοποίηση του βραβευμένου ποιήματος του Ιάσωνα Σταυράκη, (πρώτο παγκόσμιο βραβείο ποίησης στην Πούλα της Κροατίας το 2018.*) με επιδραστικό video από τον σκηνοθέτη Νίκο Σούλη.
Για το “Είμαι” αναφέρθηκα ξανά στην σελίδα, παλιότερα. Είναι ένα ποίημα για τους καταπιεσμένους της γης, που στέκεται απέναντι στις άρρωστες νοοτροπίες και ιδεολογίες που σκότωσαν τον Φλόυντ, τον Ζακ, τον Αλέξη, τον Ντομίνγκο Τσοκ στη Γουατεμάλα και τόσους/ες ακόμη. Και συνεχίζουν ακάθεκτες να σκοτώνουν, να εκτοπίζουν και να περιθωριοποιούν.
Λέγοντας “εν είσαι 400άρης” εννοούμαι τον βλάκα, τον τρελό. Η ιστορία της έκφρασης μας στέλνει στην αρχαία Ελλάδα και την δραχμή, που ήταν η νομισματική τους μονάδα.
Η δραχμή, σαν λέξη, ταξίδεψε σε πολλές αραβικές χώρες, Μαρόκο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και έγινε ντιρχάμ (dirham) που είναι το δικό τους νόμισμα. Επέστρεψε σ’ εμάς σαν δράμι και την χρησιμοποιήσαμε σαν μονάδα μέτρησης βάρους.
Βγήκε από το φαρμακείο γρήγορα και κατευθύνθηκε στο περίπτερο. Έπαιρνε βαθιές ανάσες και ψιθύριζε διάφορα.
– 50 σεντ, αρχηγέ μου.
– Δώσμου τζαι ένα Marlboro, κότσιηνο.
– Μα πάλε άλλαξες μάρκα ρε;
– Ερώτησες με τζαι εχτές τζαι εν σου απάντησα… έννεν που το ππυριλί σου.
Βγήκε από το περίπτερο και πήγε στο αυτοκίνητο του. Πήρε 2 χάπια και έμεινε λίγο με τα μάτια κλειστά. Μετά από 2-3 λεπτά έβαλε μπρος τ’ αυτοκίνητο και έφυγε. Πήγε σπίτι του.Continue Reading
Ο Maximilian Maria Kolbe (1894 – 1941) ήταν πολωνός ιερέας που προσφέρθηκε να θυσιαστεί, για να σωθεί άλλος, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz.
Μικρός οραματίστηκε Την Παρθένο Μαρία και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία ενώ το 1918 χειροτονήθηκε ιερέας. Ξεκίνησε ιεραποστολικό έργο, σε διάφορες χώρες του κόσμου, διδάσκοντας τον Χριστιανισμό. Μετέπειτά, επέστρεψε στην Πολωνία, στο μοναστήρι Niepokalanów κοντά στην Βαρσοβία.
-Εδώ, ανατολικά, είπε, θα χτίσουμε τη μια πόρτα του χωριού, την πόρτα του Χριστού!
Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό:
-Τούτη είναι η πόρτα σου, Κύριε. Από δω θα μπαίνεις, όταν θα καταδέχεσαι ν’ακούσεις τη φωνή μας στον κίντυνο και να πατήσεις το χώμα.Γιατί είμαστε, μαθές, ανθρώποι, έχουμε ψυχή, έχουμε φωνή, θα φωνάζουμε! κι αν κάποτε πούμε κ’ένα λόγο περίσσιο, μην αγριεύεις΄ανθρώποι είμαστε, βασανισμένα πλάσματα, έχουμε πολλές σκουτούρες, έρχεται ώρα που η καρδιά δεν βαστάει, θα σκάσει,και πετάει τον περίσσιο λόγο κι αλαφρώνει. Βαριά ναι η ζωή, κι αν δεν υπήρχες εσύ, Κύριε, θα πιάναμε όλοι, γυναίκες κι άντρες, χέρι χέρι, να γκρεμιστούμε, να γλιτώσουμε. Μα υπάρχεις εσύ, χαρά, παρηγοριά, εγδίκηση μεγάλη, Θεέ μου! Τούτη είναι η πόρτα σου, έμπα!
Η ιστορία των Lykov ξεκίνησε το 1936 όταν ένα περίπολο της κουμμουνιστικής Ρωσίας σκότωσε ένα μέλος από την οικογένεια τους, τον αδελφό του Karp Lykov. Ο θάνατος του, τους έκανε να νιώσουν ότι η θρησκεία (Old Believers) τους απειλείτο έτσι έφυγαν από το Lykovo και πορεύτηκαν ανατολικά.
Η πορεία τους σταμάτησε κοντά στον ποταμό Yerinat, νότια της Σιβηρίας, 250 χιλιόμετρα μακριά από κάθε ανθρώπινο καταυλισμό. Εκεί, ο Karp Lykov, η σύζυγος του Akulina Lykova και τα 2 τους παιδιά Savin και Natalia, έζησαν για 42 χρόνια σε πλήρη απομόνωση, μακριά από κάθε ανθρώπινη επαφή, πριν τους ανακαλύψει μια ομάδα γεωλόγων που πετούσαν με ελικόπτερο στην περιοχή το 1978.