Σε μια μορφή ερωταποκρίσεων που δανείζεται από την παραδοσιακή μπαλάντα το Lord Randall (Ω που ήσουνα λόρδε Ράντωλ, γιέ μου; / Που ήσουνα γερό μου παλληκάρι;), ο Dylan εξετάζει εδώ τον ίδιο του τον ρόλο ως folk τραγουδιστή.
Από εικονοκλαστική άποψη, το τραγούδι αγγίζει κυριολεκτικά όλα τα θέματα που θίγει η μουσική διαμαρτυρίας: τη μόλυνση (δώδεκα νεκροί ωκεανοί), την έρημη χώρα της σύγχρονης ζωής (το στόμα ενός τάφου), αυτό που το περιοδικό Ramparts χαρακτηρίζει κρατική μέριμνα για τους πλούσιους (διαμαντένια εθνική οδός με κανένα μέσα της), το φυλετικό πρόβλημα (είδα έναν λευκό που έβγαζε βόλτα ένα μαύρο σκύλο), την έλλειψη επικοινωνίας (δώδεκα χιλιάδες ομιλητές με τις γλώσσες τους σπασμένες), την κακοποιήσει των παιδιών (τουφέκια και κοφτερά σπαθιά στα χέρια των παιδιών), παραμελημένες διαπροσωπικές σχέσεις (ένας άνθρωπος πεινάει, ενώ οι άλλοι γελάνε), την άρνηση της τέχνης και της θρησκείας (το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε στην ψάθα), την έλλειψη της αγάπης (ένας άνδρας που πληγώθηκε από τον έρωτα) και πάει λέγοντας.
