Σε ένα παλαιότερο κείμενο που δημοσίευσα, είχα αναφερθεί στον τρόπο που μάθαιναν τα μικρά παιδιά την αριθμητική, στα παλιά χρόνια. Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι παρεμφερή, στον τρόπο που προσπαθούσαν να μάθουν στα παιδιά την αλφαβήτα.
Η εκμάθησις των πρώτων γραμμάτων υπεβοηθείτο διά των αλφαβηταρίων, άτινα ήσαν ασμάτια εκάσυς στίχος των οποίων ήρχιζε με εν γράμμα του αλβαβήτου.
Πάει καιρός που έχει εγκαταλειφτεί αυτή η άδικη διάκριση που είχαν οι αριστερόχειρες, σε ένα κόσμο πλασμένο για δεξιόχειρες, όμως εμείς θα πάμε να δούμε διάφορα γεγονότα του παρελθόντος που έκαναν την ζωή ποδήλατο στους ανθρώπους που είχαν σαν “καλό χέρι” το αριστερό.
Ιστορικά, οι αριστερόχειρες θεωρούνταν κακότυχοι λόγω του ότι διέφεραν από την μάζα που ήταν σχεδόν όλοι, δεξιόχειρες. Μάλιστα σε πολλές χώρες η λέξη δεξιά εννοεί το σωστό, το καλό, σε σχέση με την λέξη αριστερά που εννοεί τον άτυχο ή τον αδέξιο. Για παράδειγμα, η λέξη right (δεξιά) στα αγγλικά, εννοεί το σωστό ενώ στα λατινικά, η λέξη sinister (απαίσιο, κακό, διαβολικό) εννοεί τα αριστερά και τον άτυχο. Πιθανώς γι’ αυτόν τον λόγο να έχουμε στα ελληνικά την έκφραση “να πάνε όλα δεξιά”, δηλαδή να πάνε όλα όπως πρέπει, χωρίς δυσκολία.
Μου αρέσουν τα παλιά νέα. Όλα τα καινούργια νέα είναι κακά. Εξάλλου τα παλιά δεν χρειάζεται να τα ακούς όλη μέρα. Η εικοσιτετράωρη ειδησεογραφική κάλυψη είναι σκέτη κόλαση.
Το σημερινό μας κείμενο αφορά μια αξιοθαύμαστη ενέργεια, από ένα παντελώς άγνωστο κύριο, τον John Alfred Charlton Deas, που δυστυχώς έμεινε στο περιθώριο της ιστορίας και δεν μάθαμε περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του πέραν του πιο κάτω γεγονότος.
Ο John Alfred Charlton Deas, επιμελητής του μουσείο στο Sunderland, το 1913 είχε προσκαλέσει το σχολείο τυφλών της πόλης να έρθει για ξενάγηση στο μουσείο, δίνοντας την δυνατότητα στα μικρά παιδιά να επεξεργαστούν διάφορους πίνακες και αγάλματα ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν και να μάθουν διάφορα πράγματα όπως το μέγεθος ενός πίνακα, την υφή ενός αγάλματος κτλ.
“Το ωραίο με τον Robert Johnson ήταν ότι υπήρχε μόνο στα χαρτιά. Ένας πραγματικός θρύλος”
Martin Scorsese
Ήταν Κυριακή, 8 Μαΐου του 1911, όταν γεννήθηκε ο Robert Leroy Johnson στο Hazlehurst του Mississippi. Τα χρόνια εκείνα, ήταν εξαιρετικά δύσκολα για τους μαύρους, ειδικότερα για τους γονείς του, Julia Major Dodds και Noah Johnson, που είχαν γεννηθεί σκλάβοι. Αν και με το πέρας του Αμερικάνικου εμφύλιου (1861-1865), υποτίθεται πως οι μαύροι θα ήταν ελεύθεροι, εντούτοις, στα μυαλά των λευκών του Νότου, οι μαύροι ήταν ακόμη σκλάβοι.
Η Eartha Mae Keith (Eartha Kitt) γεννήθηκε σε μια βαμβακοφυτεία, κοντά στην πόλη North, της κομητείας Orangeburg, στην Νότια Καρολίνα, στις 17 Ιανουαρίου του 1927.
Η μητέρα της, Annie Mae Keith, ήταν μισή Cherokee και μισή Αφρικανή. Η Eartha Kitt δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι ο πατέρας της αφού, όπως λέγεται, μάλλον προήλθε από τον βιασμό της μάνας της, από τον κάτοχο του αγροκτήματος όπου δούλευε εκείνη.
Σήμερα θα επιστρέψουμε ξανά στο παρελθόν για να παρουσιάσουμε ένα από τα παλαιότερα έθιμα του τόπου μας, το σφάξιμο του χοίρου, όπου σε πολλά χωριά της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδος, συνήθιζαν να τον σφάζουν όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα.
Παλαιοτέρα, ο περισσότερος κόσμος είχε στο σπίτι του ένα χοίρο και τον μεγάλωνε, με απώτερο σκοπό όχι την παραγωγή αλλά το φάγωμα του. Συνήθως τους αγόραζαν στα πανηγύρια ή από περιοδεύοντες πωλητές.
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
Οδυσσέας Ελύτης
Φωτογραφία: Αρχείο μουσείου Μπενάκη
Ήταν βαριά άρρωστος. Το δυστύχημα τον πήρε χρόνια πίσω. Δεν μπορούσε να περπατήσει. Εν ολίγοις, έμεινε παράλυτος για ένα μικρό διάστημα, μέχρι να αναρρώσει η πλάτη του. Το θετικό είναι ότι ο γιατρός του εγγυήθηκε ότι θα περπατούσε ξανά. Απλά ήθελε υπομονή. Να είσαι θετικός και όλα θα παν καλά του έλεγε συνεχώς.
Πάνε χρόνια που τα Χριστούγεννα περνούν χωρίς να νιώσω τίποτα και αυτό είναι λυπηρές, γιατί τα Χριστούγεννα είναι μέρες αγάπης, χαράς, ανεξαρτήτως θρησκείας. Δεν είναι ανάγκη να είσαι χριστιανός για να νιώσεις πως οι συγκεκριμένες μέρες απλώνουν στον κόσμο όμορφα συναισθήματα.
Δυστυχώς, εγώ δεν το νιώθω εδώ και κάποια χρόνια, έτσι κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, αναζητώ πάντα ένα σημάδι που θα μου δείξει ότι όντως ήρθαν τα Χριστούγεννα, κάτι που θα με σημαδέψει και θα με ξυπνήσει από τον λήθαργο που ζω.
Continue Reading