Θυμάστε,
μα βέβαια όλα τα θυμάστε,
που έστεκα
στον τοίχο,
καθώς πηγαινοερχόσασταν στο δωμάτιο νευρικά
πετώντας μου κατάμουτρα
κάποια σκληρά σας λόγια.
Λέγατε:
έφτασε η ώρα να χωρίσουμε,
γιατί σας βασανίζω
με την τρελή ζωή μου,
και είναι ώρα στα σοβαρά να πάρετε τη δική σας,
ενώ δική μου μοίρα
είναι η κατρακύλα.
Αγαπημένη μου!
Εσείς δεν μ’ αγαπήσατε.
Δεν ξέρατε πως ήμουν μες στο πλήθος
σαν φρουμαγμένο άλογο,Continue Reading
Όταν πέθανε ο Lenin το 1924 και o Stalin ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης, κήρυξε πόλεμο σε όσους ήταν εναντίον του, εξαφανίζοντας τους από το προσκήνιο.
Γνωρίζοντας όμως πως η αξία της φωτογραφίας ως ντοκουμέντο μπορούσε να επηρεάσει τα ΜΜΕ αλλά και την ιστορία της χώρας, συχνά εξαφάνιζε τους αντιπάλους του και από τις φωτογραφίες.
Ιούλιος 1846
Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή σαν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι όπως πρέπει μπροστά στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.
Η φωτογραφία είναι πολύ σκληρή. Απεικονίζει ένα 9χρονο κορίτσι με ψεύτικα νύχια που καπνίζει και την ξαδέλφη της που κάθεται στην πισίνα.
Πρόκειται για τις Amanda Marie Ellison (με το τσιγάρο) και την Amy Minton Velasquez (8 χρονών).
Τραβήχτηκε από την Mary Ellen Mark, το 1990, στο Valdese της Νέας Υόρκης, στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ για ένα σχολείο με προβληματικά παιδιά.
Οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες για τον καθένα μας. Και οι ωραιότερες αναμνήσεις είναι των παιδικών μας χρόνων. Φυσικά, η μνήμη πρέπει να υφίσταται μια κάποια επεξεργασία για να γίνει η ανασύσταση του παρελθόντος και να μην χαθεί η ιδιαίτερη συγκινησιακή ατμόσφαιρα, αλλιώς, μια ζωντανεμένη ανάμνηση συνήθως προκαλεί πίκρα και θλίψη. Την επεξεργασία της μνήμης, αναλαμβάνει τότε να χρωματίσει η ποίηση. Λένε, ότι ορισμένες στιγμές της ανθρώπινης ζωής μόνο με την ποίηση μπορούν να αναπαρασταθούν πιστά. Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι η ποιητική λογική σπάνια συμπίπτει με την αληθινή ζωή.
Η μνήμη της Χιροσίμα απομένει πάντα ζωντανή στη συνείδηση των ανθρώπων. Εκείνο τον Αύγουστο, του χίλια εννιακόσια σαράντα πέντε, έτυχε να βρίσκομαι σε ορεινό κατατόπι της Ναυπακτίας, στη Στάχτη, έτσι ονομάζεται. Βαθιά κοιλάδα κι ολόγυρα βουνά, άλλα κατάφυτα, άλλα γυμνά. Ο πόλεμος είχε αποσυρθεί μακριά· αλλ’ εκεί, μακριά, εξακολουθούσε απηνής, ακόμη. Ωστόσο εμείς ειρηνεύαμε. Ήμαστε καθώς ο άρρωστος, στην πρώτη ανάρρωση. Ξαναζούσαμε τη μικρή, ταπεινή, καθημερινή ζωή· ξαναβρίσκαμε σιγά σιγά τη διάθεση να υπάρξουμε μέσα στα όρια του φυσικού, του θεμιτού και του άμεσα δυνατού, χωρίς τους εφιαλτικούς διασκελισμούς, τις εκτροπές και τις υπερβολές της αγωνίας, που μας είχε κατά τα προγενέστερα χρόνια δυναστεύσει. Μια μικρή συντροφιά, λίγοι άνθρωποι, με το θάνατο ακόμη στα μάτια, με το θάνατο στην καρδιά. Κι ήταν σαν να προσπαθούσαμε ν’ ανοίξουμε ένα παράθυρο στο αίθριο φως, ν’ απολησμονηθούμε σιμά σε λίγο τρεχούμενο νεράκι, σ’ ένα σύδεντρο, που άνοιγε τα πυκνά του κλαδιά, για να πλάσει ένα μικρό κόσμο γαλήνης.
Στις αρχές του 1920 η ρατσιστική οργάνωση της Ku Klux Klan είχε ιδιαίτερη άνθηση. Απαριθμούσε πέραν των 4 εκατομμύριών ενεργών μελών. Ήταν το δεύτερο κύμα εξάπλωσης της μετά την ίδρυση της το 1865.
Ο λόγος ήταν η μαζική μετανάστευση αφροαμερικανών από τον νότο στον βορρά, αλλά και οι κάθοδος εβραίων και καθολικών μεταναστών.
Τότε που ήταν καθηγητής στα Μέγαρα
Γραμματική της αττικής διαλέκτου (ευκτική, τα εις -μι ρήματα, κατηγορηματική μετοχή, τα μνήμης και λήθης σημαντικά και όλη η ρέστη κόλαση του αρχαίου τυπικού και συνταχτικού). Και μαζί λατινικά -Sicilia est insula, Graecia habet poetas!!… Όλην αυτήν την πτωμαϊνη την προσφέρναμε πρωί πρωί στα πιο φυσικά, στα πιο ατόφια, στα πιο γνήσια τέκνα της μάνας γης. Ο οδοστρωτήρας της κλασικής παιδείας (που είναι… αριστοκρατική) ήθελε να περάσει πάνου απ’ αυτές τις λαϊκές ψυχές, που ήτανε από σιδερόπετρα. Ενώ τους χρειαζότανε γεωργική και πραχτική μόρφωση. Σήμερα τα Μέγαρα έχουνε και… γυμνάσιο!
Οι ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι ξεκίνησαν το 1870 περίπου. Τέτοιου είδους θεάματα όμως, επιδείξεις ανθρώπων, υπήρχαν από την αναγέννηση.
Οι περισσότεροι δυτικοί δεν είχαν δει ποτέ τους μαύρο άνθρωπο. Είχαν μεγάλη περιέργεια να δουν από κοντά τους άγριους, πρωτόγονους, απολίτιστους ανθρώπους που περίγραφαν οι εξερευνητές, που έψαχναν νέα εδάφη για αποικιακή εκμετάλλευση.
Οι έμποροι έφερναν με το ζόρι χιλιάδες αυτόχθονες από Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική, όπου τους έβαζαν μέσα σε κλουβιά για να τους βλέπουν οι δυτικοί σαν αξιοθέατο. Ζούσαν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Οι περισσότεροι πέθαιναν από δυσεντερία.
Το περιστατικό συνέβη όταν ήμουνα στο Καίμπριτζ, το Φεβρουάριο του 1969. Εκείνη την εποχή δεν έκανα καμιά απόπειρα να το καταγράψω, γιατί, καθώς φοβόμουνα για το μυαλό μου, είχα την πρόθεση να το ξεχάσω. Τώρα, που έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε, αισθάνομαι πως αν το εμπιστευθώ στο χαρτί οι άλλοι θα το διαβάσουν σαν ένα διήγημα, κι ελπίζω ότι κάποια μέρα θα γίνει διήγημα και για μένα τον ίδιο. Ξέρω πως ήταν τρομερή εμπειρία — κι η ανάμνησή της ήταν ακόμα πιο τρομερή, στις άγρυπνες νύχτες που ακολούθησαν — αλλ’ αυτό δε σημαίνει πως η αφήγηση του περιστατικού θα συγκινήσει, κατ’ ανάγκην, και κάποιον άλλο.Continue Reading