Category: Ποίηση

Διαδέχονται οι μέρες μου γρήγορα η μια τους την άλλη, σα να ’ναι πουλιά που κυνηγιούνται στο σούρουπο μιας ερήμου, μπερδεύονται, πέφτουνε το ένα τους πάνω στο άλλο, χτυπιούνται ―σωριάζονται,

καίγομαι στο νερό, πνίγομαι στη φωτιά καρμπόν άνθρωποι διαλέγουν ρούχα και παπούτσια και αντικείμενα καρμπόν άνθρωποι μπαινοβγαίνουν σε κτήρια βλέπουν τον ίδιο ήλιο το ίδιο φεγγάρι, διαβάζουν την ίδια εφημερίδα

Μέσα στοὺς τάφους κατοικῶ, μόνο οἱ νεκροὶ μ’ ἀκοῦνε, ἐχθρὸς πάντα θανάσιμος θὰ μείνω τοῦ ἑαυτοῦ μου, οἱ ἀνίδεοι καὶ οἱ ἀχάριστοι τὴ δάφνη μου κρατοῦνε, ὀργώνω κι ἄλλοι χαίρονται

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπο σου! Και τώρα που χωρίζουμε, Άφησε με να σου πω– Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’ όνειρο Είναι αλήθεια, όπως το ’λεγες Αν

Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες. Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες. Ἐσὺ μονάχα τὸ

1 «O Δαίμονάς μου μέρα νύχτα να με γυρνοβολάει Σαν ένα άγριο θεριό που το δρόμο μου φυλάει. Στα σκοτάδια η ψυχή βαθιά μέσα μου κρυμμένη Ακατάπαυστα θρηνεί μια αμαρτία

Κύκλος Ε΄ Επίμετρον Ο Καρυωτάκης, την ημέρα της αυτοκτονίας του, κι ενώ κατ’ αρχάς προσπάθησε να ανοιχτεί στη θάλασσα και να πεθάνει έτσι, όταν στο τέλος ξαναγύρισε στην ξηρά, πριν

Οι θύμησές μας μοιάζουνε κάμαρες δίχως κλείθρα, κάμαρες άδειες. Δεν τολμά κανείς σ’ αυτές να μπη γιατί έχουν παληοί πρόγονοι άλλοτε κει πεθάνει. Ζούμε στο σπίτι πούνε αυτές οι κάμαρες

περὶ δὲ τὴν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων· ἠλὶ ἠλί, λαμᾶ σαβαχθανί; τοῦτ᾿ ἔστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες; Ματθ. 27,46 Ίσως το πιο εσωτερικό

Μισώ αυτούς εδώ τους βουλευτές. Όλους, συλλήβδην και μηδενός εξαιρουμένου. Τα χέρια μου θέλουν να προσγειωθούν στα πρόσωπά τους. Να τους ραπίσουν σαν έντομα το καλοκαίρι. Σαν το σφυρί καθώς

Ἡ κούνια μου ἀκουμποῦσε στὴ βιβλιοθήκη … ὅπου μυθιστόρημα, ἐπιστήμη, μυθολογία, τὰ πάντα, ἡ λατινικὴ τέφρα καὶ ἡ ἑλληνικὴ σκόνη, ἀνακατευόσαντε. Δὲν ἤμουν μεγαλύτερος ἀπὸ ἕνα βιβλίο. Δυὸ φωνὲς μοῦ

Σιχαίνομαι την ποίηση όπως την πρέζα ένας τοξικομανής που να την αγοράσει αδυνατεί, αναγκάζεται σε οτιδήποτε χρειάζεται να προβεί ώστε να την εξασφαλίσει και συχνότατα δε θα του προσφέρει καμία