Category: Ποίηση

Αν τα σεντόνια, το στρώμα κι οι τάβλες ΑΝΑΣΑΙΝΑΝ –κύκλωναν το κορμί μου– ίσως να ένιωθα λίγο καλύτερα. Η μη συντροφιά, η μη αγκαλιά, το μη κουράγιο. Σκατά, πώς να

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ

Οι νεκροί βρομούσαν από ʼνα μίλι μακριά, ήταν ανελέητο το τελευταίο καλοκαίρι – τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων τις στέγες των σπιτιών. Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους μπάσαν τους νεκρούς

Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη, νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας, τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι, τέτοια στὸν δρόμο

Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ, όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται. Τότε μπορεί και να μην έφευγες. Μα μήπως

Όλα τα ωραία πράγματα είναι αγάπη. Η αγάπη για δημιουργία, φαντασία, συναίσθημα, ελευθερία. Είναι όλα αυτά που θυσιάσαμε στην “λόγική”, στην οργάνωση και στην τεχνική. Είχες ποτέ τον καιρό να

Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα να το θυμάσαι Μαρία θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη Μη βλέπεις εμένα μην κλαις εσύ

Το παιδί δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτό που του αρέσει τελείωσε. Γι’ αυτό λέει “πάλι”. Πάλι θα ακούσω την ιστορία. Πάλι θα πετάξω την μπάλα κάτω. Πάλι θα φάω

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου, θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά, πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο

Ψάχνω μία λέξη να με φωνάζει Ψάχνω ένα όνειρο να θέλω Ψάχνω δύο μάτια να κοιτάζω Ψάχνω μια αγκαλιά να με αντέχει Ψάχνω ένα μέρος να με αποδεχτεί Ψάχνω δύο