Category: Ποίηση

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες. Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε, αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ’ ενοχλούσε, να μένω στη θέση μου

Αν ο άντρας μπορούσε να πει αυτό που αγαπά, Αν ο άντρας μπορούσε να υψώσει στον ουρανό τον έρωτά του Σαν ένα σύννεφο στο φως Αν σαν τοίχους που γκρεμίζονται,

Ο Norman Mailer τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο γενναίο άνθρωπο στην Αμερική, οι κοντινοί του φίλοι έλεγαν πως ανέκαθεν και κατά κάποιον τρόπο ο ίδιος ήθελε να γίνει ένας

Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία. Ο πόλεμος στην Ευρώπη αποτελεί πηγή έμπνευσης για αυτό το ποίημα. Πληροφορίες για δεκάδες νεκρούς Ουκρανούς στρατιώτες. Πληροφορίες για δεκάδες Ουκρανές

η σάρκα καλύπτει το οστό και βάζουν ένα μυαλό εκεί μέσα και κάποιες φορές μια ψυχή, κι οι γυναίκες σπάνε βάζα στους τοίχους κι οι άνδρες πίνουν υπερβολικά πολύ και

Ο Βασίλης Μιχαηλίδης είναι ο εθνικός ποιητής του νησιού μου και ένας από τους πιο αξιόλογους ποιητές του ελληνικού έθνους. Στα νιάτα του έγραψε αρκετά μυλλωμένα τα οποία κυκλοφορούσαν χειρόγραφα

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης κάποτε μ’

Πρέπει να ήταν στα πρώιμα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής όταν διάβασα Τα άνθη του κακού σε μετάφραση Γιώργη Σημηριώτη. Θυμάμαι ότι με εντυπωσίασαν αλλά χωρίς διάρκεια. Το ποιητικό κλίμα,

Θα ‘ρθεις μια μέρα που δεν θα σε περιμένω η καρδιά μου θα χτυπάει κανονικά και το κρεβάτι θα ‘ναι άστρωτο η φούστα μου και τα μαλλιά μου θα ‘ναι

Έχει κάνει την τύχη του ο όρος «καρυωτακισμός» που συνοδεύει τον Καρυωτάκη, αφού 62 χρόνια μετά το 1935, επιμένει να λέγεται, και θα δούμε τώρα πόσο και σήμερα δοκιμάζεται. Τον

φαντάσου πως σε λάτρεψα, ξέροντας τι μαλάκας είσαι. φαντάσου πόσο πιο πολύ θα ήμουν δική σου αν μια φορά το είχες παραδεχτεί. φαντάζομαι πως έχουν δίκιο, οι υποτίθεται σπουδαίοι, και

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ