Category: Ποίηση

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι, κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό· ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ. Γιὰ τὰ πρωτεῖα

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα Πεταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφταστα θα ζητούμε; Βάλτε να πιούμε Τα

Ποιητές, βγήτε από τά ντουλάπια σας, Ανοιχτέ τα παράθυρα, ανοίχτε τις πόρτες σας, Πολύ καιρό τρυπώσατε μες στους κλειστούς σας κόσμους. Κατεβήτε, κατεβήτε άπ’ τούς Ρώσικους Λόφους σας, τους Τηλεγραφικούς

V Φτιάξτε λοιπόν το πλοίο του θανάτου, γιατί πρέπει να φύγετε για το μακρύτερο ταξίδι, για τη λησμονιά. Και να χαθείτε μ’ έναν θάνατο, αργόσυρτο κι επώδυνο που βρίσκεται ανάμεσα

Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά. Είμαι γυναίκα και είμαι το γάλα. Είμαι το γάλα που θρέφει τη γης, τη θρέφει να γεμίσει ο κόσμος ιδέες, μυαλά, συναισθήματα. Είμαι γυναίκα

Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ινές Γκαρσία του άντρα που κήρυξε πόλεμο στο σώμα της του άντρα που χάραξε μια πολεμική ζώνη ανάμεσα στα στήθη της;

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή. Να παραφυλάς. Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις. Και κάπου υπάρχει και ένα φως. Μπορεί

Με δυσφορία ανακατεύομαι (κι αυτό μονάχ’ από δημοσιογραφικήν υποχρέωση) στην τελευταία συζήτηση περί σαφηνείας ή ασαφείας. Πρώτα – πρώτα γιατί μήτε ο καιρός μήτε ο τόπος είναι κατάλληλος για φιλολογικές

Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου Γυμνώνεις την καρδιά σου Τελείωσα την μπύρα

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως, ἐσύ,

Όλα τα θαυμαστικά στον κάλαθο — πού να τα στερεώσω; αφού παντού έψαξα πουθενά δεν βρήκα τον μπελά μου ή μια έστω ανατριχίλα να ανοίγει όλες τις πόρτες και ιδίως

Σκοτεινή εποχή. Τα θερμοκήπια πυροδοτούσαν στοιχειά π’ αλλάζουν τον άνθρωπο. Η νέα συγκομιδή μαζί με την πείνα την υστερία την περηφάνεια και τους φόβους θα έφερνε κι απροσδόκητους ήρωες. Με