Category: Πεζογραφία

Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς μπορούσα να ζω μια τόσο άδεια ζωή, αλλά τη ζούσα… Αν υπήρχε κάτι… κάποια ενστικτώδης αγάπη για τη ζωή ξεράθηκε σαν κήπος όπου

Μια κι είναι δύσκολο να γράψει κανείς την αλήθεια, αφού την καταπνίγουν παντού, στους πιο πολλούς φαίνεται ζήτημα πεποιθήσεων μονάχα το αν θα γραφτεί ή όχι. Πιστεύουν πως το μόνο

Σάββατο βράδυ Τάκη αγαπημένε μου! Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου! Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο· υπέθετα

Τον αριθμό του τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια. Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι φορούσε μαύρο καπέλο μ’ ένα καφετί φτερό. Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της,

«Ἡ Ποίησις — εἶπε ὁ Πόε — δὲν εἶναι τὸ Ἔργο μου: εἶναι τὸ πάθος μου». Λακωνικώτερος καὶ ἀκριβέστερος χαρακτηρισμὸς δὲν ἠμποροῦσε νὰ δοθεῖ. Γιὰ τὴ λογική, ὑπάρχει στὴν Κριτικὴ

Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Φρικτό δεν είναι; Σε κάνει τόσο ευάλωτο. Ανοίγει το στήθος σου και ανοίγει την καρδιά σου και σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να μπει μέσα σου και να

Ἕνας συγγραφεύς, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης— ἀπέθανε καὶ ἀπέθανε εἰς τὸ νησί του, εἰς τὸ ἴδιον ἐρημικὸ νησὶ, εἰς τὸ ὁποῖον ἐγεννήθη καὶ τὸ ὁποῖον ἐδόξασε. Διότι ὁ Παπαδιαμάντης ἦτο μιὰ

Ἕνας φτωχὸς διάβολος ἐνεφανίσθη μίαν ἡμέραν εἰς κἄποιο γραφεῖον κομίζων ὅλα τὰ ρίγη τοῦ χειμῶνος. Ἕνα κουρελιασμένο πουκάμισο ἐξετέλει ἐπὶ τῆς θλιβερᾶς του ὑπάρξεως καθήκοντα γελέκου, σακκακιοῦ καὶ παλτοῦ ταὐτοχρόνως.

Στα 1898 τέλειωσα το σκολειό ― την έβδομη τάξη. Όσο έφτανε η άνοιξη και το καλοκαίρι, τόσο η ανυπομονησία μου μεγάλωνε πότε θα φτάσει η βλογημένη εκείνη ώρα που θ’

Όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να την καταλάβει, εκτός κι αν ίσχυε το προφανές, ότι απλώς είχε κουραστεί να είναι παντρεμένη μαζί του. Ίσως για κείνην ο γάμος να

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε