Μικρά που έμειναν στο Περιθώριο

Category: Πεζογραφία

Marguerite Yourcenar – Ο χρόνος στην ζωή μας

Δεν μ’ αγαπάς πια. Δέχεσαι να μ’ ακούς εδώ και μία ώρα, επειδή φέρεται κανείς με συγκατάβαση απέναντι σ’ αυτούς που εγκαταλείπει. Με έδεσες και τώρα με λύνεις. Δεν σε

Jorge Luis Borges – Τὸ Σπίτι τοῦ Ἀστερίου

Ἡ δὲ [Πασιφάη] Ἀστέριον ἐγέννησε. ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, Βιβλιοθήκη, Βιβλιοθήκη Γ΄, 1 Ξέρω πὼς μὲ λένε φαντασμένο, ἴσως καὶ μισάνθρωπο, ἴσως καὶ τρελό. Οἱ κατηγορίες αὐτὲς (ποὺ θὰ τὶς τιμωρήσω ὅταν ἔρθει

Blaise Cendrars – Η σημερινή κοινωνία

Είναι αρκετά αξιοπερίεργο να διαπιστώνει κανείς πως σε μια εποχή τόσο επιρρεπή στο να ερμηνεύει τα πάντα, τόσο πρόθυμη να καταργεί το μυστήριο όσο η δική μας εποχή, που είναι

Μάρω Βαμβουνάκη – Η μοναξιά είναι από χώμα

Σου γράφω γιατί σε ποθώ, όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο. Όχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ’ άλλο αλλά για να σ’

Annie Ernaux – Η δική μου μάνα

Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Για μένα, η μητέρα μου δεν έχει ιστορία. Ήταν ανέκαθεν εκεί. Όταν μιλάω γι’ αυτήν, η πρώτη μου παρόρμηση είναι να την «παγώσω» σε μια σειρά

Εμμανουήλ Ροΐδης – Ἱστορία ὀρνιθῶνος

EΞ ΟΣΩΝ ηὐτύχησα ἢ ἐδυστύχησα νὰ γνωρίσω εἶμαι, πιστεύω, ὁ μόνος ἄνθρωπος ὅστις, ἂν τὸν ὠνόμαζον ζῷον, δὲν θὰ ἐθεώρει τοῦτο ὡς προσβολήν. Ὅσον συναναστρέφομαι τὰ ζῷα, τόσον μᾶλλον πείθομαι

Saul Bellow – Η αναζήτηση του φανταστικού στην ζωή

Ο λόγος που δεν έβλεπα τα πράγματα όπως ήταν, ήταν πως δεν το ‘θελα – επειδή δεν μπορούσα να τα αγαπήσω έτσι όπως ήταν. Όμως, η πρόκληση δεν ήταν να

Δημητρός Ζαχαριάδης – Τὸ ἔργον τοῦ Νίτσε

Τὸ ἔργον τοῦ Νίτσε, ἔχει παράδοξη καὶ πολυκύμαντη μοῖρα. Φαίνεται γονιμώτερο εἰς συμπτωματικὲς παρεξηγήσεις παρὰ εἰς ἄμεσην ἐπίδρασιν ἐπὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν συνειδήσεων. Ὁ Νίτσε ἔχει τύχην ὅμοια μὲ τὴν τύχη

Τάκης Σινόπουλος – Φόβος και μοναξιά

Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι. Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος. Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις

Ευάγγελος Παπανούτσος – Η φυσιογνωμία του δασκάλου

Το οποιοδήποτε επάγγελμα, όταν ασκείται με επίγνωση, φορτώνει στους ώμους του ανθρώπου ευθύνες, άλλοτε μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες. Ανεύθυνο δεν είναι κανένα. Και αν για τις ευθύνες του ο επαγγελματίας

Φώτης Κόντογλου – Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή

Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή, θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωή. Ὅποιος ζεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταραχὴ τοῦ κόσμου κι ἀπὸ τὶς διάφορες ἔγνοιες ποὺ φορτώνουνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ζαλίζουνται, μὲ τὴν

Κώστας Καρυωτάκης – Το καύκαλο

Οἱ ἄνθρωποι νομίζουνε πὼς τὰ ξέρουν ὅλα. Ἔτσι κανένας δὲ θά ῾θελε νὰ ὑποθέσει πὼς ἕνα καύκαλο μέσα στὴν ὀστεοθήκη του εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ὅ,τι πιστεύεται κοινά. Γι᾿ αὐτὸ