Σ΄αυτήν που οφείλω την πηγαία χαρά
Που τις αισθήσεις μου σκιρτά στο ξύπνημά μας
Και τον ρυθμό που κυβερνά την ηρεμία του ύπνου μας,
Ανάσα ομόηχη
Των εραστών εκείνων που τα σώματά τους όζουν το ένα στ’ άλλο
Που σκέπτονται τις ίδιες σκέψεις δίχως ανάγκη να μιλούν
Και φλυαρούν το ίδιο μίλημα χωρίς ανάγκη νοήματος.
Κανείς οξύθυμος χειμώνας δεν θα ψύξει
Κανείς βαρύθυμος των τροπικών ήλιος δεν θα σβήσει
Τα ρόδα στον ροδόκηπο που είναι δικά μας και δικά μας μόνο
Μα τουτ΄η αφιέρωση γι’ άλλους προορίζεται να διαβασθεί:
Λέξεις ιδιωτικές απευθυνόμενες σε σένα δημοσίως.
Μετάφραση: Αριστοτέλης Νικολαΐδης
