“Ο Γιώργος ο Μπάτης, Θεός σχωρέστον, έχει πεθάνει τώρα έχει πέντε έξι χρόνια. Μ’ αυτόν επέρασα αρκετό καιρό πάρα πολύ καλά. Αυτός ήτανε ο άνθρωπος που μας έδινε λεφτά και όταν δουλεύαμε του τα δίναμε. Τον παίρναμε μαζί μας, τον είχαμε μαζί μας, κι όπου πηγαίναμε τι του χρώσταγα, τι του χρώσταγε ο Στράτος, τι του χρώσταγε ο άλλος, τον πληρώναμε, του τα δίναμε. Αυτός δεν ξέρω πού τα ‘βρισκε, πάντως είχε λεφτά. Ήταν ο Μπάτης με τ’ όνομα. Επούλαγε στα παλιατζίδικα του Πειραιώς διάφορα παλιά πράματα, μπουζούκια, κιθάρες, πράματα, κομπολόγια, δαχτυλίδια, το ‘να τ’ άλλο, τα οποία είχε. Είχε κει παλιατζίδικο, εκεί στου Καραϊσκάκη, και αγόραζε τέτοια και τα πούλαγε. Αμανάτια δηλαδή, όχι μεγάλα πράματα. Αυτός είχε διάφορα μπουζούκια και τα ονόμαζε με διάφορα ονόματα. Είδα ένα μπαγλαμά που το ‘λεγε Μάγκα, άλλον μπαγλαμά που τον έλεγε Ντερβίση, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Μάρκο, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Τσίφτης. Ήταν μη συζητάς.
Είχε και κανά δυο μαγαζάκια, τα νοίκιαζε κι έπαιρνε ενοίκια. Οικονόμαγε, ήταν οικονόμος. Ήταν έξυπνος άνθρωπος, πολύ έξυπνος άνθρωπος. Τραγουδούσε με τον μπαγλαμά που είχε. Κι αυτός στους τεκέδες. Ήμαστε κώλος με βρακί μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τον Ανέστη Δεληά, το Σμυρνιό, Αρτέμη τον έβγαλε ο Μπάτης. Τον εβάπτισε Άρτζι-μπούρτζης. Ο Μπάτης κωμικός ήτανε. Μα ούτε να παίζει ήξερε, ούτε τίποτας. Κι αν έβγαζε και κανένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, του το τραγούδαγε ο Στράτος, π.χ. εκείνο το Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα στη σπηλιά του Δράκου εβγήκα.
Κωμικός ήτανε ο Μπάτης, κωμικός. Ήτανε καλός στην παρέα, να γελάς σ’ έκανε, μέχρι τα τελευταία του.
Από ηλικία ο Μπάτης ήταν ο πιο μεγάλος απ’ όλους μας. Μετά ο Στράτος, κατόπιν εγώ, και μετά ο Δεληάς. Ο Μπάτης η καταγωγή του ήτανε Πειραιώτης, αλλά έλεγε πως κρατούσε κι απ’ τη Σύρα ο πατέρας του”.
Μάρκος Βαμβακάρης
Αυτοβιογραφία
