Το σημερινό μας κείμενο αφορά μια αξιοθαύμαστη ενέργεια, από ένα παντελώς άγνωστο κύριο, τον John Alfred Charlton Deas, που δυστυχώς έμεινε στο περιθώριο της ιστορίας και δεν μάθαμε περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του πέραν του πιο κάτω γεγονότος.
Ο John Alfred Charlton Deas, επιμελητής του μουσείο στο Sunderland, το 1913 είχε προσκαλέσει το σχολείο τυφλών της πόλης να έρθει για ξενάγηση στο μουσείο, δίνοντας την δυνατότητα στα μικρά παιδιά να επεξεργαστούν διάφορους πίνακες και αγάλματα ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν και να μάθουν διάφορα πράγματα όπως το μέγεθος ενός πίνακα, την υφή ενός αγάλματος κτλ.
Η ξενάγηση ενθουσίασε ιδιαίτερα τα παιδιά έτσι ανά τακτά διαστήματα καλούσε το σχολείο των τυφλών κάνοντας μικρές διαλέξεις για τα πράγματα που άγγιζαν ή ένιωθαν. Ο John Alfred Charlton Deas αποφάσισε να κάνει ακόμη ένα βήμα παραπέρα καλώντας και διάφορους άλλους να μιλήσουν στα παιδιά, όπως για παράδειγμα ζωολόγους.
Όσο περνούσε ο καιρός τόσο ανέπτυσσε αυτή την ιδέα δίνοντας την δυνατότητα και σε άλλους τυφλούς, πέραν του σχολείου του Sunderland, να έρθουν να ακούσουν τις διαλέξεις. Μάλιστα, για ένα μικρό διάστημα υπήρχε μάθημα στους τυφλούς όπου έκαναν μικρά μοντέλα από πυλό βάσει αυτού που άγγιζαν στα αγάλματα.
***********************************
Να είμαι ειλικρινείς δεν βρήκα άλλες πληροφορίες για το πιο κάτω θέμα αλλά δεν πειράζει μιας και οι φωτογραφίες που παρουσιάζω είναι τόσο όμορφες που δεν θέλουν πολλά λόγια. Το πιο όμορφο απ’ όλα είναι πως όλα αυτά έγιναν πριν 100 χρόνια.
ένα έτσι
January 10, 2019 at 9:18 pm
Παραφράζοντας τον στίχο, είμαστε τυφλοί αλλά κανείς δεν το ξέρει. Ωραίο Chris.
Chris Pinturicchio
January 10, 2019 at 9:57 pm
Να ‘σαι καλά ρε λεβέντη για τα καλά σου σχόλια αλλά και για το εύστοχο σου σχόλιο
Βεατρίκη Α
January 11, 2019 at 3:34 am
Τι όμορφη ιστορία!Και, να που ένας άνθρωπος πήρε από τα νεκρά και έδωσε ζωή στους ζωντανούς..Από αγάπη και ενδιαφέρον! Τέτοιες ιστορίες όμορφες να ποτίσουμε και την δικιά μας ζωή, Chris μου. ΄Καλοσύνη υπήρχε όσο υπάρχει ο άνθρωπος..Αναδεικνύοντάς την,μες από τις πράξεις τους, βοηθάς να στραφούν προς αυτήν και όσοι την έχουν λησμονήσει. Νάσαι καλά~
Chris Pinturicchio
January 11, 2019 at 7:56 am
Χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε η ιστορία Βεατρίκη. Μ’ άρεσε πολύ αυτό που έγραψες για την ζωή στους ζωντανούς.
Pingback
διονύσης μάνεσης
January 11, 2019 at 8:14 am
Καλή χρονιά, φίλε μου. Βλέπω ξεκίνησε με συνέπεια στα ευαίσθητα, ενδιαφέροντα, “μισοκρυμμένα” θέματα.
Στην Καλλιθέα, στην Αθήνα, στον οίκο τυφλών που υπάρχει, υπάρχει και ένα μουσείο “αφής”, όπου μπορεί κανείς να “δει” έργα τέχνης με την αφή. Ίσως η ιστορία που δίνεις να ήταν η απαρχή της δημιουργίας τέτοιων χώρων.
Και, τελικά, ένα παράκεντρο μήνυμα που βγαίνει είναι πόσο μπορεί ο καθένας (εννοώ ακόμα και μόνος) να δημιουργήσει δομές βοηθητικές για τους συνανθρώπους του, πόσο βαραίνει η ατομική ευθύνη την κοινωνική μας στάση, πόσο χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι για επινόηση (τρόπων) και προσφορά.
Καλή χρονιά!
Chris Pinturicchio
January 12, 2019 at 4:26 am
Διονύση μου καλή χρονιά και ότι επιθυμείς. Σ’ ευχαριστώ ιδιαίτερα για τα όμορφα σου λόγια αλλά και την εξαιρετική πληροφορία που αναφέρεις στο σχόλιο σου.
Όσο για την θεματολογία, δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ. Είναι ο χαρακτήρας μου σε κείμενα…
efge63
January 11, 2019 at 9:13 am
Καλημερα Chris καλη χρονια γιατι δε σου εχω ευχηθει ακομα!
Εξαισια η αναρτηση σου!!!!
Chris Pinturicchio
January 12, 2019 at 4:27 am
Καλή χρονιά Έφη μου, πάντα με υγεία και χαρά. Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου