Μετά από 4 χρόνια το ιστολόγιο μας απέκτησε την δική του (μόνιμη) κατοικία, κάτι που ήθελα να κάνω προ πολλού αλλά για πολλούς λόγους δεν κατάφερνα να το υλοποιήσω.
Ήθελα σήμερα να κάνω μια μικρή ανασκόπηση, όχι για το ιστολόγιο αλλά για όλους εκείνους τους ανθρώπους που με βοήθησαν, έμμεσα ή άμεσα, δίνοντας μου δύναμη, κουράγιο και κίνητρο να συνεχίσω να γράφω το Περιθώριο.
Περίμεναν πως και πώς να σχολάσουν από τις δουλείες τους για να πάνε σπίτι να δουν τα μικρά τους. Ήταν πολύ σημαντική μέρα για τα τρίδυμα του Σάββα και της Ελισάβετ γιατί θα πήγαιναν για πρώτη μέρα σχολείο!
Όταν ήρθαν σπίτι, τα παιδάκια ήταν κατενθουσιασμένα!!
– Πως σας φάνηκε το σχολείο;
– Τέλεια!!!! Tο σχολείο μας έχει μαγικό παραθυράκι!!
– Ά-γιαγιά, εδούλευκες που ήσουν μιτσιά ή εμίνησκες έσσω με την μάνα σου;
– Όϊ αγάπη μου, εν εδουλέφκα. Τότες οι γενέτζιες εμινίσκαν έσσω. Μετά που ήθελε ο παππού σου βοήθεια στα παναήρκα επήενα μαζί του να του τανίσω. Έντζαι ‘δούλεψα ποττέ μου αλλού, εκτός που πηέναμε με άλλες κορούες, κάποτε τα καλοτζαίρκα, στες πατάτες.
Ένα πρωτότυπο δια τα Κυπριακά χρονικά επεισόδιον απασχολεί τας τελευταίας ημέρας τους κατοίκους του χωριού Κλήρου της επαρχίας Λευκωσίας: Οι αρραβώνες δύο ανήλικων, του μνηστήρος 11 ετών και της μνηστής 13 ετών.
Επειδή είναι ανήλικοι, οι αρραβώνες δεν ηυλογήθηκαν υπό της εκκλησίας αλλά κατεχωρήθησαν τα ονόματα εις τα βιβλία του Μουκτάρου και εδεσμεύθησαν δια συμβολαίου. Όταν ο νεαρός μνηστήρ, ηρωτήθη τι απαιτήσεις έχει από την εκλεκτήν του εζήτησε “μονόν 100 ππιριλιά!”.
Μίλησα χθες, μετά από πάρα πολύ καιρό, με τον συμφοιτητή μου τον Κωνσταντίνο. Το θέμα βέβαια δεν ήταν άλλο από τις πυρκαγιές. Μου είπε “γάμα τα ρε, εμαύρινε η ψυσιή μου…”. Μα πώς να μην γίνει κατάμαυρη με αυτά που βλέπουμε και ζούμε. Αλήθεια, πώς να μην γίνει;
Στην Κύπρο συνηθίζουμε να λέμε ότι ο θάνατος με τους πολλούς εν γλυτζιής… Μα είναι γλυτζιής αυτός ο θάνατος που βλέπουμε. Υπάρχει έστω και κάτι το θετικό, κάτι το ελαφρυντικό σ’ όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε; Αν όντως αληθεύουν οι φήμες στο διαδίκτυο, ότι οι πυρκαγιές είναι σκόπιμες, για να κοπούν οικόπεδα και να χτιστούν σπίτια ή για να γίνει το ορυχείο, έχουμε αποτύχει σαν άνθρωποι, σαν γένος. Δεν αξίζει να πατάμε το ιερό χώμα της Μητέρας Γης. Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ότι τζαι να μας κάμουν χαλάλι μας.
Στην ζωή άλλοι πάνε και άλλοι έρχονται.
Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής που ακούς κάποτε.
Φτάνει να πηγαινοερχόμαστε αγαπημένοι.
Καλή σας μέρα!
Το πατέρα σου τον θυμάσαι καθόλου ή τον ξέχασες από τότε που πέθανε; Δεν λέω, είχε τα λάθη του, τις ιδιοτροπίες του, τους θυμούς του αλλά σας αγαπούσε. Όλη μέρα δούλευε για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών τους. Μου έλεγε συνέχεια ότι δεν ήθελε να μείνουν στραβά σαν εκείνον…
Το ξέρω ότι τον ήθελες να είναι περισσότερο στο σπίτι, παρά να γυρίζει τις γειτονιές για να πουλήσει ένα – δύο ψάρια, αλλά δεν γινόταν. Η οικογένεια χρειαζόταν τα λεφτά. Νομίζεις του άρεσε να είναι μακριά από τα παιδιά του; Για τέτοιο άνθρωπο τον είχες;
Με πείραζε που ήταν αδύνατη μαθήτρια, που δεν συγκεντρωνόταν να διαβάσει, που δυσκολευόταν να γράψει μια έκθεση στο σχολείο της. Δεν μου άρεσε που στο τρέξιμο ερχόταν πάντα τελευταία, που δεν μπορούσε να κάτσει φρόνιμα στην τάξη, που γελούσε συνεχώς και ήθελε να παίζει. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε μ’ αυτό το κορίτσι αλλά ήταν ευτυχισμένο όπως ήταν. Αγαπούσε τον εαυτό της, χαιρόταν γι αυτό που ήταν και δεν εξαρτιόταν από τους άλλους. Δεν την πείραζε τι κάνουν τα άλλα τα παιδιά. Απλά ήθελε να χαμογελά, να ήταν ευτυχισμένη. Μεγαλώνοντας έμαθα και εγώ απ’ αυτή τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος να λαμπυρίζουν τα μάτια σου και ας έχει μύρια προβλήματα στο κεφάλι σου. Πλέον δεν με πειράζει και τόσο…
Μια μάνα που δεν έχει τίποτα
μα τα δίνει όλα για το παιδί της.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον φωτογράφο Don McCullin, το 1968 στην Republic of Biafra, σημερινή Νιγηρία. Απεικονίζει μια 24 χρονη μάνα που πεθαίνει από την πείνα αλλά στέκεται στα πόδια της για χάρη του παιδιού της.
Αφιερωμένο σε όλες τις μάνες του κόσμου.Continue Reading
Σπίτι μου ήταν πάντα ο δρόμος.
Αυτός με μεγάλωσε.
Ότι έμαθα, τα οφείλω σε αυτόν.
Δεν λυπάμαι αλλά και ούτε ζηλεύω για την κατάσταση που βρίσκομαι. Εξάλλου τι να ζηλέψω, την απληστία των ανθρώπων ή τον εγωισμό τους; Μια χαρά είμαι εδώ. Είμαι κοντά σε ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Άνθρωποι που με καταλαβαίνουν πραγματικά. Όχι σαν τις φιλίες τις δικές σας που στην πρώτη δυσκολία ξεχνούν το όνομα σας.