Ο Walt Whitman ήταν τριάντα έξι ετών όταν ο ίδιος δημοσίευσε τα Φύλλα Χλόης. Εν μέσω της αποκαρδιωτικής υποδοχής του, έλαβε μια επιστολή ενθάρρυνσης που έσωσε την ψυχή του από τον Ralph Waldo Emerson, ο οποίος εκείνο το διάστημα ήταν από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας της Αμερικής.
Γουόλτ Γουίτμαν, ένας κόσμος, γιος του Μανχάταν,
Απείθαρχος, σαρκικός, αισθησιακός, τρώει, πίνει και ζευγαρώνει,
Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να στέκεται πάνω από άντρες και
γυναίκες, ούτε μακριά τους,
Εξίσου σεμνός όσο και αλαζόνας.
Απόσπασμα από το ποίημα «Τραγούδι του εαυτού μου
Ο Whitman το κουβαλούσε στην τσέπη του για μεγάλο χρονικό διάστημα, δείχνοντας περήφανα σε φίλους και τελικά το ανατύπωσε ολόκληρο στη δεύτερη έκδοση “Σας χαιρετώ στην αρχή μιας μεγάλης καριέρας”.
Χωρίς την ενθαρρυντική επιστολή του, ο Whitman μπορούσε να είχε χαθεί στην αφάνεια. Επαινώντας το βιβλίο ως γεμάτο με “ασύγκριτα πράγματα που ειπώθηκαν ασύγκριτα καλά”, ενίσχυσε το πνεύμα του και σύντομα o ίδιος σμίλεψε την κοινή γνώμη σε εκτίμηση. Τα Φύλλα Χλόης έγιναν ένα από τα πιο όμορφα και αγαπημένα ποιητικά έργα που γράφτηκαν ποτέ.
Τα λόγια του Whitman στον πρόλογο της αρχικής έκδοσης είναι τουλάχιστον τόσο λαμπερά και ξεσηκωτικά όσο και οι ίδιοι οι στίχοι:
Η γη και η θάλασσα, τα ζώα, τα ψάρια και τα πουλιά, ο ουρανός του ουρανού και οι σφαίρες, τα δάση, τα βουνά και τα ποτάμια, δεν είναι μικρά θέματα…
Αλλά οι άνθρωποι περιμένουν από τον ποιητή να δείξει περισσότερα από την ομορφιά και την αξιοπρέπεια που πάντα συνδέονται με χαζά πραγματικά αντικείμενα. Περιμένουν από αυτόν να υποδείξει το μονοπάτι μεταξύ της πραγματικότητας και της ψυχής τους.
Στο πρόλογο μάλιστα θα υποδείξει και το μονοπάτι που πρέπει να περπατήσουμε:
Αυτό πρέπει να κάνετε: Να αγαπάτε τη γη τον ήλιο και τα ζώα, να περιφρονείτε τα πλούτη, να δίνετε ελεημοσύνη σε όποιον ζητάει, να υπερασπίζεστε τους ηλίθιους και τους τρελούς, να αφιερώνετε το εισόδημα και την εργασία σας στους άλλους, να μισείτε τους τυράννους, να μην επιχειρηματολογείτε σχετικά με τον Θεό, να έχετε υπομονή και επιείκεια προς τους ανθρώπους, να βγάζετε το καπέλο σας σε κάποιο γνωστό ή άγνωστο ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο ή αριθμό ανθρώπων. Πηγαίνετε ελεύθερα με ισχυρούς αμόρφωτους ανθρώπους και με τους νέους και με τις μητέρες των οικογενειών, διαβάστε αυτά τα φύλλα στην ύπαιθρο κάθε εποχή κάθε έτους της ζωής σας, επανεξετάστε όλα όσα σας έχουν πει στο σχολείο ή στην εκκλησία ή σε οποιοδήποτε βιβλίο, απορρίψτε οτιδήποτε προσβάλλει την ψυχή σας και η ίδια η σάρκα σας θα είναι ένα μεγάλο ποίημα και θα έχει την πλουσιότερη ευχέρεια όχι μόνο στα λόγια της αλλά και στις σιωπηλές γραμμές των χειλιών και του προσώπου του και ανάμεσα στις βλεφαρίδες των ματιών σας και σε κάθε κίνηση και άρθρωση του σώματός σας.
Το γνωστό σύμπαν έχει έναν πλήρη εραστή και αυτός είναι ο μεγαλύτερος ποιητής. Καταναλώνει ένα αιώνιο πάθος και αδιαφορεί ποια τύχη θα του συμβεί και ποιο πιθανό ενδεχόμενο τύχης ή ατυχίας και πείθει καθημερινά και ωριαία την νόστιμη αμοιβή του. Αυτό που ενοχλεί ή σπάει τους άλλους είναι το καύσιμο για την καυτή πρόοδό του στην επαφή και την ερωτική χαρά.
[…]
Χωρίς προσπάθεια και χωρίς να εκθέτει στο ελάχιστο πώς γίνεται, ο μεγαλύτερος ποιητής φέρνει το πνεύμα οποιουδήποτε ή όλων των γεγονότων και των παθών και των σκηνών και των προσώπων, λίγο περισσότερο και λίγο λιγότερο για να επηρεάσει τον ατομικό σας χαρακτήρα καθώς ακούτε ή διαβάζετε. Για να το κάνουμε αυτό καλά είναι να ανταγωνιστούμε τους νόμους που ακολουθούν και ακολουθούν τον χρόνο.
[…]
Η απόδειξη ενός ποιητή είναι ότι η χώρα του τον απορροφά τόσο στοργικά όσο την έχει απορροφήσει εκείνος.
