Tag: Ποιήση

το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία; όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο να ελπίζεις –

Στὴν ἀδερφή μου Ζένια Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων, καὶ θὰ πεθάνω μία βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές, χωρὶς νὰ σχίσω

Στην γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώνει τον άνθρωπο σε έναν βαθμό είναι η Τέχνη. Και η Τέχνη γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε “διανοούμενων”,

Μέρες καλύτερες θά ᾿ρθοῦν, τό λέει τό ἔνστικτό μου αὐτό τό κάτι μέσα μου, τό ἐντελῶς δικό μου. Χαράζουνε τά πρόσωπα, τά βλέμματα γλυκαίνουν γιατί ταλαιπωρήθηκαν καί τώρα το μαθαίνουν.

Καθώς η χώρα συζητά για το επεισόδιο της Βανδή και την μεταφορά ενός ψυγείου, κάπου πιο σκοτεινά, η Κυριακή Γρίβα έσβηνε έξω από ένα αστυνομικό τμήμα, λίγα βήματα μακριά από

Λένε κάποια τραγούδια και ιστορικά βιβλία πως ο στρατός μας θαυματούργησε στην Αλβανία. Αλλ’ ο πατέρας μου κανένα θαύμα δε θυμόταν κι όταν τον ρώταγα τον πόλεμο τον καταριόταν. –

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε Στὸ τέλος τὸ

Mην πεις στην κόρη σου ότι έχασε κιλά. Ούτε ότι πήρε κιλά. Απλά μίλα της για το πώς λειτουργεί το σώμα της. Εάν πιστεύεις ότι το σώμα της είναι υπέροχο,

Ποτὲ δὲν θὰ πειράξω τὰ ζῷα τὰ καϋμένα· μὴ τάχα σὰν ἐμένα κ᾿ ἐκεῖνα δὲν πονοῦν; Θὰ τὰ χαϊδεύω πάντα, προστάτης των θὰ γείνω, ποτὲ δὲν θὰ τ᾿ ἀφίνω σ᾿

Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο. Αλλά και τελευταίο ακόμα πιο φιλί