Tag: Ποιήση
Μυρσίνη Γκανά – Εγώ θα σε περιμένω
Εγώ θα σε περιμένω κάθε μέρα με λαχτάρα και θα πηδάω πάνω σου με αγάπη όταν θα μπαίνεις και θα σου δίνω υγρά φιλιά και θα περνάω το χέρι μου
Κωνσταντίνος Καβάφης – Το πρώτο σκαλί
Εἰς τὸν Θεόκριτο παραπονιούνταν μιὰ μέρα ὁ νέος ποιητὴς Εὐμένης. «Τώρα δυὸ χρόνια πέρασαν ποῦ γράφω, κ’ ἕνα εἰδύλλιο ἔκαμα μονάχα. Τὸ μόνον ἄρτιόν μου ἔργον εἶναι. Ἀλλοίμονον, εἲν’ ὑψηλὴ
Roberto Juarroz – Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι
Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι Ο παράδεισος είναι κάτι που χάνεται καθημερνά Όπως καθημερνά χάνονται η ζωή Η αιωνιότητα κι ο έρωτας. Έτσι επίσης χάνουμε την ηλικία Που, ενώ φαίνεται ν’
Κωστής Αργυριάδης – Ο δρόμος για τη θάλασσα του βορρά
Στη Στέλλα, στον εκλιπόντα Θάνο […] Μαζί θα σαλπάρουμε προς την παγωμένη θάλασσα του Βορρά στη βροχή θα μας θάψουν μια μέρα με βροχή. […] Το σώμα μου: σκοτάδι και
Παύλος Ανδρέου – Ψηφιακά μεταξύ μας
Αφού ψαχνόμαστε σε άγνωστες συχνότητες γιατί θιγόμαστε τόσο εύκολα; Ας ηθικολογήσουμε στο ισοζύγιο των απόντων καθρεφτών. Εξεγέρσεις στα δίκτυα της προσποιητής ευαισθησίας ανταλλάσσουν δεδομένα με μια απλή κίνηση δακτύλου. Συμπυκνώνουμε
Charles Baudelaire – Ο εχθρός
Μια μαύρη καταιγίδα υπήρξε η νιότη μου, ένα βράδυ Διαρκές· καμμιά φορά τη σκίζαν ήλιοι λαμπεροί· Βροχές-βροντές τη χάλασαν, την έκαναν ρημάδι· Στον κήπο μου έχουν λίγοι μείνει πια ώριμοι
Μενέλαος Λουντέμης – Ερωτικό
Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι’ έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες
μιχάλης μαυροθέρης – Ε, και;
Κάθομαι χαμαί οκλαδόν ώρες ακούω Καρρά και τάχα κάμνω πως γράφω στο κομπιούτερ μα σε σκέφτομαι κι είναι τόσο τρελό, τρελό συναίσθημα που τα πόδια
T.S. Eliot – Οι κούφιοι άνθρωποι
“Κύριο Κουρτς – πέθανε” Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάη Ι Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι Που σκύβουμε μαζί Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο! Οι σ τ ε
Νίκος Κυριακίδης – Οι πικροί άνθρωποι
Οι όμορφοι άνθρωποι Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο. (Θα το έχετε προσέξει…) Πηγαίνουν να σκλαβωθούν Φορώντας πάντα τα καλά τους. Βγαίνουν το βράδυ με παρέες Και σιωπούν ή φλυαρούν
Αλέξανδρος Χρονίδης – Καταγγελία Θανάτου
Αγαπημένοι μου άνθρωποι, Λέτε πως δε μιλώ πολύ τον τελευταίο καιρό Εγώ σας απαντώ Μπορεί να περάσει μια μέρα που να μη μιλήσουμε για λεφτά; Μπορεί να περάσει μια μέρα
Jorge Luis Borges – Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
