Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος!
Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!
Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων.
Τους περήφανους τους σέβονται και νεκρούς, τους δειλούς τους σιχαίνονται ακόμη και ζωντανούς.Continue Reading
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Μίκης Θεοδωράκης αφηγείται ένα περιστατικό από τα μαθητικά του χρόνια, στην Τρίπολι, κατά την διάρκεια της κατοχής.
Προέρχεται από το βιβλίο “Οι δρόμοι του αρχαγγέλου”, όπου Θεοδωράκης αυτοβιογραφείται.
Στην τάξη μας, οι μαθητές είχαν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη ήταν αυτοί που πεινούσαν και λιποθυμούσαν πάνω στο θρανίο. Στη δεύτερη αυτοί που πεινούσαν χωρίς να λιποθυμούν. Και στην τρίτη, αυτοί που τρώγανε όσο ποτέ στη ζωή τους, γιατί οι πατεράδες τους ήταν αγρότες, μαυραγορίτες ή και τα δύο. Εμείς οι πεινασμένοι, της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αποφασίσαμε να βάλουμε τέρμα σ’ αυτήν την κατάσταση. Οργανωθήκαμε και μια μέρα ανακοινώσαμε στην τάξη ότι είναι απαράδεκτο οι μισοί να παχαίνουν και οι μισοί να πεθαίνουν της πείνας. Οι χωριάτες έβαλαν τις φωνές. Είχαν και τον αέρα που τους έδινε η σωματική τους ευρωστία. Όμως εμείς ήμαστε οι περισσότεροι και οι αποφασισμένοι για όλα. Είπαμε: “Δεν μπαίνει κανείς στην τάξη, αν δεν βάλει τρόφιμα (πατάτες, αλεύρι, σταφίδα, αυγά) στο καλάθι που θα βρίσκεται μπροστά στην πόρτα”. Την άλλη μέρα, δυο τρεις έφεραν τρόφιμα. Οι άλλοι πήγαν να περάσουν με το ζόρι. Έπεσε ξύλο. Όταν μάθανε οι καθηγητές τα καθέκαστα, τήρησαν ουδετερότητα για το φόβο των Ιταλών. Τελικά όλοι “πλήρωναν” τα αναγκαστικά “διόδια”. Μοιράζαμε τα τρόφιμα στους σκελετωμένους συμμαθητές μας. Σε λίγο όλο το γυμνάσιο έκανε το ίδιο. Έτσι, εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε θύματα από την πείνα. Και όταν λέω θύματα, δεν εννοώ μόνο το θάνατο, αλλά και τις βαριές αρρώστιες που προκαλεί η έλλειψη τροφής.
Το μυθιστόρημα αναφέρεται σε μια δυστοπική εποχή όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα, τα καίνε. Γι’ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου, αναφέρεται στην θερμοκρασία όπου το χαρτί παίρνει φωτιά.
Το αλλοπρόσαλλο σκηνικό δεν είναι μακριά από την τωρινή πραγματικότητα. Η καταπολέμηση του προβληματισμού και της αμφισβήτησης είναι κάτι που ισχύει και στις μέρες μας.
Γιατί βάζω ημερομηνία σε όλα όσα φτιάχνω;
Διότι δεν αρκεί να γνωρίζουμε τα έργα ενός καλλιτέχνη.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε πότε τα δημιούργησε, γιατί, πώς, κάτω από ποιες συνθήκες.
Χωρίς αμφιβολία, κάποια μέρα θα υπάρξει μια επιστήμη η οποία ίσως ονομαστεί “Επιστήμη του ανθρώπου” και η οποία θα προσπαθήσει να κατανοήσει βαθύτερα τον άνθρωπο, μελετώντας τον δημιουργικό άνθρωπο.Continue Reading
Προς τα τέλη της ζωής του, ο ποιητής ερωτεύτηκε την Θεανώ Σουνά, μια νεαρή φιλόλογο. Αυτή 25 ετών και αυτός 63.
Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε καθόλου να της στέλνει ερωτικά γράμματα αλλά και να της αφιερώσει το ποίημα Fata Morgana.
Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
Ο James Gillingham (1839–1924) ήταν Άγγλος υποδηματοποιός από το Chard του Somerset.
Το 1865, προκειμένου να βοηθήσει ένα ανάπηρο, κατασκεύασε για πρώτη φορά τεχνητό χέρι από δέρμα και ξύλο.
Τα επόμενα χρόνια έφτιαξε διάφορους μηχανισμούς που βοηθούσαν τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα αλλά και μικρά αξεσουάρ όπως ανθρώπινα δάκτυλα, αγκίστρι και δακτυλίους.
Μέχρι τις αρχές του 1900 κατάφερε να αποκαταστήσει την κινητικότητα σε 10.000 άτομα περίπου.
Μία συνάντηση που εκείνη τη περίοδο δεν έκανε τόση αίσθηση.
Κανείς δεν είχε ιδέα πόσο σπουδαία θα θεωρούνταν σήμερα.
Ήταν 18 Φεβρουαρίου του 1964 όταν τα σκαθάρια συνάντησαν τον Cassius Clay που την ίδια χρονιά, έγινε Muhammad Ali λόγω του ασπασμού του στον ισλαμισμό, αλλά, κυρίως, όπως πολύ σωστά έθεσε για το Cassius Clay:
“Ο Γιώργος ο Μπάτης, Θεός σχωρέστον, έχει πεθάνει τώρα έχει πέντε έξι χρόνια. Μ’ αυτόν επέρασα αρκετό καιρό πάρα πολύ καλά. Αυτός ήτανε ο άνθρωπος που μας έδινε λεφτά και όταν δουλεύαμε του τα δίναμε. Τον παίρναμε μαζί μας, τον είχαμε μαζί μας, κι όπου πηγαίναμε τι του χρώσταγα, τι του χρώσταγε ο Στράτος, τι του χρώσταγε ο άλλος, τον πληρώναμε, του τα δίναμε. Αυτός δεν ξέρω πού τα ‘βρισκε, πάντως είχε λεφτά. Ήταν ο Μπάτης με τ’ όνομα. Επούλαγε στα παλιατζίδικα του Πειραιώς διάφορα παλιά πράματα, μπουζούκια, κιθάρες, πράματα, κομπολόγια, δαχτυλίδια, το ‘να τ’ άλλο, τα οποία είχε. Είχε κει παλιατζίδικο, εκεί στου Καραϊσκάκη, και αγόραζε τέτοια και τα πούλαγε. Αμανάτια δηλαδή, όχι μεγάλα πράματα. Αυτός είχε διάφορα μπουζούκια και τα ονόμαζε με διάφορα ονόματα. Είδα ένα μπαγλαμά που το ‘λεγε Μάγκα, άλλον μπαγλαμά που τον έλεγε Ντερβίση, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Μάρκο, άλλο μπουζούκι που το ‘λεγε Τσίφτης. Ήταν μη συζητάς.
O William Blake (1757 – 1827) ισχυριζόταν ότι έβλεπε οράματα. Στην ηλικία των τεσσάρων είδε Τον Θεό ενώ στα οκτώ είδε ένα δέντρο με αγγέλους που έλαμπαν.
Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Alexander Gilchrist (1828-1861), τις πρώτες φορές που ανέφερε στους γονείς του τα οράματα, ο πατέρας του ήθελε να το δείρει γιατί πίστευε πως έλεγε ψέματα. Μετέπειτα, ήταν πολύ υποστηρικτικοί μαζί του.
Η Sarah Breedlove, γνωστή και Madam C. J. Walker, γεννήθηκε στο Delta της Louisiana τον Δεκέμβριο του 1867. Ήταν η τυχερότερη από τα αδέρφια της διότι γεννήθηκε 3 χρόνια μετά την διακήρυξη της χειραφέτησης. Οι άλλοι γεννήθηκαν σκλάβοι. Ορφάνεψε στην ηλικία των 7.
Στην ηλικία των 14 παντρεύτηκε ώστε να αποφύγει την κακοποίηση που δεχόταν στο σπίτι από τον κουνιάδο της. Μετά από 3 χρόνια γάμου έκανε το μοναδικό της παιδί, την A’Lelia. Από τότε ήθελε να μαζέψει χρήματα για να την στείλει σε σχολείο. Το επίθετο Walker το πήρε από τον τρίτο της γάμο.