Ο Richard Tennant Cooper (1885-1957) ήταν βρετανός ζωγράφος.
Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία για την ζωή του εκτός από τους πίνακες τους που απεικονίζουν την φρίκη του Α’ παγκοσμίου πολέμου και τις ασθένειες της εποχής.
Οι πίνακες του είναι σκοτεινοί, δραματικοί και αρκετά τρομαχτικοί. Έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική. Οι ειδικοί τον κατατάσσουν στον παρακμιακό κίνημα.Continue Reading
Ένα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί. Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μου είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ίσως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. Άρχιζα κιόλας να πεινάω· έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. Έπειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάν τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε, και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου.
Θυμάστε,
μα βέβαια όλα τα θυμάστε,
που έστεκα
στον τοίχο,
καθώς πηγαινοερχόσασταν στο δωμάτιο νευρικά
πετώντας μου κατάμουτρα
κάποια σκληρά σας λόγια.
Λέγατε:
έφτασε η ώρα να χωρίσουμε,
γιατί σας βασανίζω
με την τρελή ζωή μου,
και είναι ώρα στα σοβαρά να πάρετε τη δική σας,
ενώ δική μου μοίρα
είναι η κατρακύλα.
Αγαπημένη μου!
Εσείς δεν μ’ αγαπήσατε.
Δεν ξέρατε πως ήμουν μες στο πλήθος
σαν φρουμαγμένο άλογο,Continue Reading
Όταν πέθανε ο Lenin το 1924 και o Stalin ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης, κήρυξε πόλεμο σε όσους ήταν εναντίον του, εξαφανίζοντας τους από το προσκήνιο.
Γνωρίζοντας όμως πως η αξία της φωτογραφίας ως ντοκουμέντο μπορούσε να επηρεάσει τα ΜΜΕ αλλά και την ιστορία της χώρας, συχνά εξαφάνιζε τους αντιπάλους του και από τις φωτογραφίες.
Ιούλιος 1846
Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή σαν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι όπως πρέπει μπροστά στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.
Η φωτογραφία είναι πολύ σκληρή. Απεικονίζει ένα 9χρονο κορίτσι με ψεύτικα νύχια που καπνίζει και την ξαδέλφη της που κάθεται στην πισίνα.
Πρόκειται για τις Amanda Marie Ellison (με το τσιγάρο) και την Amy Minton Velasquez (8 χρονών).
Τραβήχτηκε από την Mary Ellen Mark, το 1990, στο Valdese της Νέας Υόρκης, στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ για ένα σχολείο με προβληματικά παιδιά.
Η φωτογραφία είναι του David Seymour. Τραβήχτηκε τον Σεπτέμβριο του 1948 όταν βρισκόταν σε αποστολή, από την Unicef.
Όταν επισκέφτηκε την γενέτειρα του, πήγε να φωτογραφίσει τα ερείπια του εβραϊκού γκέτο στην Βαρσοβία.
Εκεί, τυχαία, είδε μια ομάδα μαθητών που έσπρωχναν καροτσάκια, γεμάτα παλιοπράματα και τα ακολούθησε. Πήγαιναν σε ένα σχολείο για παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα.
Η Hattie McDaniel (1893) ήταν μαύρη ηθοποιός που έπαιξε στην ταινία Όσα παίρνει ο άνεμος (1939) κερδίζοντας το βραβείο Όσκαρ Β’ γυναικείου Ρόλου. Πρώτη φορά κάποιος αφρικανός πετυχαίνει κάτι τέττοιο.
Τα βραβεία θα απονέμονταν στο ξενοδοχείο Ambassador που διατηρούσε ξεχωριστές αίθουσες για λευκούς και μαύρους.
Για να μπει στην αίθουσα χρειάστηκε ειδική άδεια. Δεν την άφησαν να κάτσει στο τραπέζι με τους άλλους συντελεστές της ταινίας αλλά πίσω, σ’ ένα απομονωμένο.
Τα παιδιά είναι κόσμος παράξενος, κοιμούνται κι ονειρεύονται. Πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά και στην διάρκεια των Χριστουγέννων, συναντούσα συνεχώς στο δρόμο, σε συγκεκριμένο σημείο, ένα αγοράκι όχι μεγαλύτερο από εφτά χρονών. Μέσα στην τρομερή παγωνιά ήταν ντυμένο σχεδόν καλοκαιρινά, αλλά ο λαιμός του, πάντα τυλιγμένος με ένα κουρέλι, έδειχνε ότι κάποιος, παρ’ όλα αυτά, το είχε φροντίσει πριν το στείλει έξω.
Η συνεδρίαση διακόπηκε. Βγαίνοντας από το δικαστικό μέγαρο γιά ν’ ανέβω στο αυτοκίνητο της φυλακής, αναγνώρισα για μιά ελάχιστη στιγμή τη μυρωδιά και το χρώμα μιας καλοκαιριάτικης βραδιάς. Μέσα στο σκοτάδι της κινητής φυλακής μου, ξαναβρήκα έναν έναν, σαν από τα κατάβαθα της κούρασής μου, όλους τους γνώριμους θορύβους μιας πόλης που αγαπούσα και μιας κάποιας ώρας που παλιά μου συνέβαινε να νιώθω ευχαριστημένος. Η φωνή των εφημεριδοπωλών μέσα στη χαλαρή κιόλας ατμόσφαιρα, τα τελευταία πουλιά μέσα στο δημόσιο κήπο, οι φωνές των πλανόδιων πωλητών με τα σάντουιτς, το παραπονιάρικο τρίξιμο των τραμ στις μεγάλες στροφές της πόλης κι αυτός ο συγκεχυμένος θόρυβος του ουρανού πριν πέσει η νύχτα πάνω στο λιμάνι, όλ’ αυτά ανάπλαθαν μέσα μου ένα δρομολόγιο τυφλού, ένα δρομολόγιο που το γνώριζα καλά πριν μπω στη φυλακή. Ναι, ήταν η ώρα που πριν από αρκετό καιρό μ’ έκανε να νιώθω ευχαριστημένος. Αυτό που με περίμενε τότε, ήταν ένας ύπνος ελαφρός και δίχως όνειρα. Κι όμως κάτι είχε αλλάξει, αφού με την προσμονή της άλλης μέρας, αυτό που ξαναβρήκα ήταν το κελί μου. Λες κι εκείνοι οι γνώριμοι δρόμοι που ήταν χαραγμένοι στους καλοκαιριάτικους ουρανούς μπορούσαν να οδηγήσουν το ίδιο στη φυλακή όσο και σε αθώους ύπνους.