Ο Maximilian Maria Kolbe (1894 – 1941) ήταν πολωνός ιερέας που προσφέρθηκε να θυσιαστεί, για να σωθεί άλλος, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz.
Μικρός οραματίστηκε Την Παρθένο Μαρία και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία ενώ το 1918 χειροτονήθηκε ιερέας. Ξεκίνησε ιεραποστολικό έργο, σε διάφορες χώρες του κόσμου, διδάσκοντας τον Χριστιανισμό. Μετέπειτά, επέστρεψε στην Πολωνία, στο μοναστήρι Niepokalanów κοντά στην Βαρσοβία.
Ο Bob Wieland γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1946, στο Greenfield του Wisconsin. Έχασε και τα 2 του πόδια σε ναρκοπέδιο στο Βιετνάμ, τον Ιούνιο του 69’.
Βρισκόμενος στο νοσοκομείο, μετά τον τραυματισμό του, έστειλε το παρακάτω γράμμα.
“Αγαπητοί γονείς,
Είμαι στο νοσοκομείο και όλα είναι μια χαρά. Οι άνθρωποι εδώ με φροντίζουν πολύ καλά.
Ο Nobuo Fujita (1911 – 1997) ήταν Γιαπωνέζος στρατιωτικός που υπηρέτησε την πατρίδα του κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν στο σώμα της αεροπορίας και έλαβε μέρος στις αερομαχίες ενάντια στους Αμερικάνους. Ήταν ο μόνος που έριξε βόμβες, στην κεντρική επικράτεια της Αμερικής, αφού όλες οι μάχες ενάντια στους Αμερικάνους είχαν γίνει στο νησί της Hawaii, στο Pearl Harbor.
Ο Hans Wilhelm Münch (1911 – 2001) ήταν ένας από τους πολλούς ιατρούς που δούλεψαν υπό την εποπτεία των Ναζί στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υπήρξε μέλος του Hygiene Institut der Waffen-SS όπου έκαναν διάφορα πειράματα σε ανθρώπους, κυρίως στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz, κατά τα έτη 1943 μέχρι 1945.
Ο συγκεκριμένος ιατρός είχε το προσωνύμιο “ο καλός άνθρωπος του Auschwitz”, αφού αρνιόταν να βοηθά στις μαζικές δολοφονίες αλλά και σε οποιοδήποτε άλλη προσπάθεια έκαναν οι άλλοι γιατροί ώστε να σκοτώνουν τους κρατουμένους. Προσπαθούσε με διάφορα τεχνάσματα να κρατά τους κρατούμενους ζωντανούς, ενώ τους συμπεριφερόταν ανθρώπινα σε σχέση με τους άλλους.
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος
σου πως έχεις μια
καρδιά. Θυμάσαι;
Τάσος Λειβαδίτης
Τοποθεσία: Σταθμός μεταναστών στο Balukali, Bangladesh
Φωτογράφος: Kevin Frayer
Χρονολογία: 20 Σεπτεμβρίου 2017
Παρακαλώντας για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα φάρμακο για τους πόνους που νιώθει. Ότιδηποτε. Φτάνει να νιώσει πως κάποιος νοιάζεται για ‘κείνον, να μην νιώθει τόσο μόνος, τόσο κενός.
Η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν ακόμα παιδιά όταν παντρευτήκανε. Αυτός ήταν δεκαοχτώ χρονών, εκείνη δεκαέξι κι εγώ τριών.
Η μαμά έκανε την υπηρέτρια σε μια οικογένεια λευκών. Όταν μάθανε ότι είχε μείνει έγκυος, την πετάξανε με τις κλωτσιές. Στην οικογένεια του μπαμπά κόντεψε να τους έρθει κόλπος όταν τα’ άκουσαν. Ήτανε απ’ την καλή κοινωνία και δεν τους είχε περάσει ποτέ από το νου ότι τέτοια πράγματα συνέβαιναν στην περιοχή τους, την Ανατολική Βαλτιμόρη.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι για τα πανηγύρια, ούτως η αλλιώς. Μονάχα οι πρώτες δύο βδομάδες έχουν κάποια ένταση και ζωντάνια, και μετά τα δύο μέρη χάνουν το ενδιαφέρον τους. Πέφτουν κάτω οι μάσκες, αρχίζουν να εμφανίζονται οι αληθινοί άνθρωποι πίσω από τα προσωπεία: άρρωστοί, βλαμμένοι, τρελαμένοι, εκδικητικοί, σαδιστές, φονιάδες. Η σύγχρονη κοινωνία έχει δημιουργήσει δικό της είδος ανθρώπων, που έτρωγαν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Ήταν μια μονομαχία έως θανάτου – σε μια καταβόθρα.
Περίμενε να αναρρώσει η σύζυγος του, αλλά τίποτα. Η πτώση της, απ’ τους βραχώδεις λόφους Gehlour, ήταν πολύ άσχημη. Θα ήθελε να είχε την ευκαιρία, η σύζυγος του, να επισκεπτόταν ένα γιατρό, αλλά αυτό ήταν δύσκολο. Ο πιο κοντινός γιατρός ήταν 70 χιλιόμετρα μακριά. Αυτοκίνητο δεν έχει κανένας στο χωριό. Ούτε κανένας απ’ τα γειτονικά. Αν υπήρχε όμως δρόμος, μέσα απ’ τους βραχώδεις λόφους Gehlour, η απόσταση θα ήταν 15 χιλιόμετρα. Τέσσερις φορές πιο κοντά.
Στην αρχή ένιωθε ζαλάδες ο μικρός αλλά κανείς δεν πήρε είδηση. Τότε ήταν χειμώνας του 2012 και γύριζε προς άνοιξη. “Δεν είναι τίποτα καρδιά μου. Αύριο θ’ είσαι μια χαρά” του έλεγε η μητέρα του. Ο καιρός περνούσε αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Οι ζαλάδες όλο και συχνότερα εμφανίζονταν. Τότε ήταν που άρχισαν να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα παυσίπονα δεν του έκαναν τίποτα.
O Charles Mallory Hatfield (1875 – 1958) ήταν ένας αμερικανός βροχοποιός που γεννήθηκε στο Fort Scott του Kansas. Όσο παράξενο και αν ακούγεται το επάγγελμα του, ο συγκεκριμένος κύριος υποσχόταν στον κόσμο πως κατάφερε και βρήκε τρόπο να προσελκύει την βροχή. Συνήθιζε μάλιστα να ονομάζει τον εαυτό του “επιταχυντή της υγρασίας”.
Είχε δημιουργήσει ένα μυστικό δείγμα με διάφορα χημικά, που κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό, τα οποία τοποθετούσε σε μεγάλες γαλβανισμένες δεξαμενές εξάτμισης. Όταν τα χημικά εξατμίζονταν και πήγαιναν ψηλά στα σύννεφα προκαλούσαν βροχές!