Περιθώριο

῎Εστω πὼς ἡ πόλη αὐτὴ ἔχει δέκα ἑκατομμύρια ψυχές, Κάποιοι ζοῦν σὲ μέγαρα, κάποιοι σὲ καταπακτές: Μὰ δὲν ὑπάρχει τόπος γιὰ μᾶς, ἀγάπη, μὰ δὲν ὑπάρχει τόπος γιὰ μᾶς. Κάποτε

Αγαπώ τους ιδιαίτερους που γελούν με την ψυχή τους χωρίς λόγο σε ανύποπτο χρόνο   που ζουν την ζωή τους σε ένα κόσμο που δεν έχεις φανταστεί που δεν μπορείς

Η Σελήνη, που είναι η παραξενιά η ίδια, κοίταξε από το παράθυρο την ώρα που κοιμόσουν στην κούνια σου και είπε στον εαυτό της: “Αυτό το παιδί μ’ αρέσει”. Και

Κατάλαβα ότι σ’ αυτά τα δύο χρόνια, θέλοντας να διατηρήσω κάτι -ίσως μια εσωτερική σιωπή, ίσως όχι-, είχα στερήσει απ’ τον εαυτό μου όλα τα πράγματα που συνήθιζα ν’ αγαπώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι

Κάποτε, το τέρας που κρύβουμε μέσα μας φανερώνεται, ξεπηδάει, και μαζί του ανοίγει η τερατώδης, καταχθόνια άβυσσος της ψυχής μας. Μάταια βάλθηκαν να ανιχνεύσουν και να εξορκίσουν τις πηγές του

Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου, αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ’ αυτούς που ζουν μες στον κόσμο επειδή ήρθαμε εδώ πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους

Αυτός ο έρωτας Τόσο ορμητικός Τόσο εύθραυστος Τόσο απαλός Τόσο απεγνωσμένος Αυτός ο έρωτας Όμορφος σαν τη μέρα Κι άθλιος σαν τον καιρό όταν ο καιρός είναι κακός Αυτός ο

Παρανοικός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Γουίλιαμ Μπάροουζ Κάπου, κάποτε, διάβασα πως οι άνθρωποι είναι σαν τις πέτρες. Πέτρες, ναι. Σου κάνει εντύπωση μήπως; Περίμενες

Ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο πατέρας. Αυτός μου πρωτόδειξε τυπωμένα τα γράμματα, αρχίζοντας βέβαια απ’ τα πιο εύκολα, και μ’ έμαθε να τα προφέρω, να τα συλλαβίζω. Αλλά εκείνο

Η Blanche Monnier ήταν Γαλλίδα αριστοκράτισσα που γεννήθηκε την 1η Μαρτίου του 1849. Ήταν γνωστή για την ομορφιά της, την καλοσύνη της αλλά και για το γεγονός ότι ξοπίσω της