Περιθώριο

Το πρωί ξυπνούσα, ντυνόμουν με την ησυχία μου έβγαινα έξω περίμενα στην στάση. Τα μικρά, συνήθως κοιμόντουσαν. Κάποτε με έπαιρναν είδηση, ξυπνούσαν. Αυτός, έτρεχε ξοπίσω μου με τραβούσε απ’ τα

Να ‘στε ειλικρινείς: δεν σας πέρασε ποτέ απ’ τον νου να θέλετε να δείτε τον εαυτό σας να ζει. Φροντίζετε να ζείτε για εσάς, και καλά κάνετε, χωρίς να σας

Σου γράφω γιατί σε ποθώ, όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο. Όχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ’ άλλο αλλά για να σ’

Φίλε ποιητή, Πως μπορώ να κρίνω ένα τέτοιο ποίημα; Δε θα σας πω τη γνώμη μου, μα μερικά μου συναισθήματα, σαν το διάβαζα. Πριν να μου το στείλετε σεις, το

Ένας γέρος μού ζήτησε τσιγάρο κι εγώ προσεκτικά έβγαλα δύο. «Ψάχνω για δουλειά. Θα σταθώ στον ήλιο και θα καπνίζω». Κουρελής σχεδόν και τρελαμένος και στηριζότανε στον θάνατο. Παγωμένη ημέρα,

Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Για μένα, η μητέρα μου δεν έχει ιστορία. Ήταν ανέκαθεν εκεί. Όταν μιλάω γι’ αυτήν, η πρώτη μου παρόρμηση είναι να την «παγώσω» σε μια σειρά

Τα κόμικς (…) είναι παιδιά του 19ου αιώνα και μιας πολιτισμικής επανάστασης (συνεπαγόμενης της βιομηχανικής) που ακούει, κατά τον Daniel Boorstin, στο όνομα της «Γραφιστικής Επανάστασης» (Graphic Revolution) […]. Μια

Ήθελα πάντα να ’µενα µικρό κι’ αγνό παιδί που απ’ το ψυχρό δωµάτιο του ποτέ δε βγαίνει και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλοµετρεί κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασµένοι

Εκτός μερικών μάλλον ασαφών, γενικών και δυσδιάκριτων οδηγιών, κανένας από μας δεν έχει ποτέ διδαχθεί πώς να ζει. Δεν μας έχουν εξηγήσει την αξία της ζωής, ούτε τι σημαίνει να