Category: Περί ανέμων γράφω
Κουράστηκες, το ξέρω
Έρχεσαι στο σπίτι από μια άσχημη μέρα. Στον καναπέ σκέφτεσαι πόσο χάλια είναι η ζωή σου. Τα παιδιά δεν σου δίνουν σημασία γιατί απλά δεν τους δίνεις και ‘συ. Δεν
Με κουράζει
Ήρθα για καφέ. Κάθισα. Έπιασα πάλι το κινητό. Το κρατάνε και οι δίπλα. Όλοι, με ένα κινητό. Διαβάζω τις ίδιες ειδήσεις, ξανά και ξανά. Κάθε μέρα τα ίδια. Αλλά δεν
Θέλω να είμαι το σκυλί σου
Θέλω να είμαι το σκυλί σου Να μου φωνάζεις και να ‘ρχομαι Να με περιμένεις, με τα λαμπερά σου μάτια και εγώ να τρέχω σαν τρελλός να σε περιμένω και
Φεύγω, συγνώμη
Συγνώμη που σε πλήγωσα. Αλήθεια. Αλλιώς τα είχα στο νου μου. Δάνεια, υποχρεώσεις, παιδιά, έξοδα… Αλήθεια, συγνώμη. Δεν είμαι για τέτοια. Αλλιώς φανταζόμουν τον έρωτα, την οικογένεια.
Χαμένος στο λαβύρινθο
Πίστευα ότι κρατούσα κάτι, στα χέρια μου πριν αντιληφθώ ότι χάθηκε, ξαφνικά. Μου έτυχε τρείς φορές. Έψαξα παντού, με όλους τους τρόπους. Τα έβρισκα στο μυαλό μου, πουθενά
Υπάρχουν στιγμές
Υπάρχουν στιγμές που θέλω να κάνω την αλλαγή να γίνω καλύτερος να γίνω άλλος άνθρωπος, αλλά μόλις φτάσει η στιγμή κάνω πίσω. Φοβάμαι την μεγάλη αλλαγή, μ’ αρέσει η ρουτίνα
Παιχνίδια του μυαλού
Βγήκε από το φαρμακείο γρήγορα και κατευθύνθηκε στο περίπτερο. Έπαιρνε βαθιές ανάσες και ψιθύριζε διάφορα. – 50 σεντ, αρχηγέ μου. – Δώσμου τζαι ένα Marlboro, κότσιηνο. – Μα πάλε άλλαξες