Category: Ποίηση
Jorge Luis Borges – Αν ζούσα την ζωή ξανά…
Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξ’ αρχής, στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά. Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.
Γεωργία Δρακάκη – Ο Τάσος πέθανε: Ένας αντι-επιτάφιος
Το αμάξι πήρε δρόμο επιστροφής Θάψαμε τον Τάσο Κι ο Τάσος πουθενά Ούτε νεκρός ούτε ζωντανός Ήθελα να τρέξω στο σπίτι μου Να είσαι εκεί Να έχεις κάνει μια τέλεια
Κατερίνα Γώγου – Ετών 9
Όταν ξυπνήσεις το πρωί και δε θα βρεις στο πάτωμα χαπάκια, πουλόβερ και σουτιέν και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου “σκασμός” μη
Charles Bukowski – Συμβουλή
καθώς ο άνεμος ορμάει από τη θάλασσα ξανά και η στεριά αμαυρώνεται με έκτροπα και ταραχή να προσέχεις με το ξίφος της επιλογής, θυμήσου πως ό,τι ίσως μεγαλοπρεπές 5 αιώνες
Juan Vicente Piqueras Salinas – Η εξομολόγηση του φυγά
Μόνο όταν φεύγω είμαι ευτυχισμένος. Όχι ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με δρόμους κλειστούς, μα ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί, στο ’να σπίτι ή στ’ άλλο, και τα δυο κατά
Charles Baudelaire – La voix
Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο. Δυο φωνές
Κωνσταντῖνος Καβάφης – Che fece …. il gran rifiuto
Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὤχει ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το
Κορνηλία Καδόγλου – Συμφιλίωση
Έλα να λυπηθούμε τους εαυτούς μας να θυμηθούμε πως πλούσιοι ήμασταν μα τώρα διακονιάρηδες που ανταλλάσσουν κέρματα συμπόνοιας γίναμε. Έλα να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας η αλαζονεία που κάποτε κάλπαζε
Γιάννης Ρίτσος – Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι
Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς. Μὴ μὲ ρωτᾷς. Δὲν ξέρω
Παύλος Σιδηρόπουλος – Μη μου μιλάς για τίποτα
Μη μου μιλάς για κόλαση την έχω ζήσει όλη μην μου μιλάς για ουρανούς για θειο περιβόλι Μη μου μιλάς για τα παιδιά που ψάχνουνε στους δρόμους σαν τους αλήτες
Χριστίνα Παρασχά – Να μάθεις να φεύγεις
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε
Κατερίνα Γώγου – Η ελευθερία μου
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου. Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω. Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει. Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
