Category: Ποίηση

Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά. Είμαι γυναίκα και είμαι το γάλα. Είμαι το γάλα που θρέφει τη γης, τη θρέφει να γεμίσει ο κόσμος ιδέες, μυαλά, συναισθήματα. Είμαι γυναίκα

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή. Να παραφυλάς. Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις. Και κάπου υπάρχει και ένα φως. Μπορεί

Με δυσφορία ανακατεύομαι (κι αυτό μονάχ’ από δημοσιογραφικήν υποχρέωση) στην τελευταία συζήτηση περί σαφηνείας ή ασαφείας. Πρώτα – πρώτα γιατί μήτε ο καιρός μήτε ο τόπος είναι κατάλληλος για φιλολογικές

Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου Γυμνώνεις την καρδιά σου Τελείωσα την μπύρα

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως, ἐσύ,

Όλα τα θαυμαστικά στον κάλαθο — πού να τα στερεώσω; αφού παντού έψαξα πουθενά δεν βρήκα τον μπελά μου ή μια έστω ανατριχίλα να ανοίγει όλες τις πόρτες και ιδίως

Σκοτεινή εποχή. Τα θερμοκήπια πυροδοτούσαν στοιχειά π’ αλλάζουν τον άνθρωπο. Η νέα συγκομιδή μαζί με την πείνα την υστερία την περηφάνεια και τους φόβους θα έφερνε κι απροσδόκητους ήρωες. Με

Ὁ μικρὸς μπάσταρδός μας, ὁ σκύλος τῆς γειτονιᾶς μας, εἶναι βαφτισμένος ἀπὸ τὰ παιδιά. Τὸν φωνάζουμε Βρομιάρη. Τὸν ταΐζουμε τὰ ἀποφάγια μας. Τὸν χαϊδεύουμε, ὅταν ἔχουμε ὄρεξη καὶ χρόνο, στὸ

Τὸ ποιητικὸν ἔργο τοῦ Κ. Π. Καβάφη Κάϊρο 1912 —Τὰ ποιήματα τοῦ Κυρίου Καβάφη, διάβασέ τα, μοὔλεγε κάποιος, χάνεις, πρόσεξε πρὸ πάντων στὴ φιλοσοφία ποὺ κρύβει μέσα του τὸ ποίημα

Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας, καθὼς ποὺ θρέφουν

Τὸ παλιό μας τὸ τραγούδι, ποῦ τ᾿ ἀκούγαμε μαζί, τώρα ποὺ χαθῆκαν ὅλα, ποιὸς θὰ τό ῾λεγε νὰ ζεῖ! Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ καρδιά μου σ᾿ ἔχασε παντοτινά, δὲ τὸ