Ὡραία γυναῖκα, τὸ τρελλὸ τὸ γέλιο σου διαβαίνει,
σὰ μάταιος ἦχος καὶ σκορπᾷ, κι οὔτε μία ἠχὼ ξυπνᾷ
στὴν ἀκατάδεχτη καρδιά, ποὺ ἀγάπη τήνε δένει
μ᾿ ἀθῶα χαμόγελα βουβά.
M᾿ αὐτὰ ποὺ δείχνουνε χαρά, μὲ κάποια ποὺ σκεπάζουν
τὸν πόνο τους ἀμίλητον οἱ εὐγενικὲς ψυχές,
μ᾿ ἐκεῖνα ποὺ μαραίνονται κρυφὰ καὶ ξεθωριάζουν,
σ᾿ ἀρχαῖες εἰκόνες σκοτεινές,
Καὶ μ᾿ ὅσα ἀκόμα οὔτε ἁλαφρὰ δὲ σκίζουνε τὰ χείλη,
κι ἀστράφτουν μόνο στῶν ματιῶν βαθιὰ τὴ σιγαλιά,
ὡσὰν τ᾿ ἀντιφεγγίσματα ποὺ ἁπλώνονται τὸ δείλι
στὴν πελαγίσιαν ἐρημιά…
Πίνακας: Marinko Šarić
