Ζούμε σε μιαν άρρωστη πόλη.
Σ’ έναν άρρωστο κόσμο. Πάσχει και υποφέρει από τις αναμνήσεις.
Έχει ρευματισμούς και ταχυκαρδίες. Είναι φαλακρή, κουφή με ταχυκαρδίες. Είναι φαλακρή, κουφή και ξεδοντιασμένη. Παραπατά, ξεχνά, μπερδεύει τα χρόνια, ξεχνάει τα λόγια της.
Ζητάει αγάπη από τα δέντρα. Τρώει σκουπίδια. Κοιμάται στα πάρκα. Την μπουζουριάζει η αστυνομία και της παίρνουν αποτυπώματα. Τα χέρια της είναι δίχως δάχτυλα. Τη φωτογραφίζουν ανφάς και προφίλ. Αγνώστων στοιχείων την καταγράφουν. Στο τέλος την πετάνε έξω απ την πόρτα με τις κλοτσιές. Έτσι θα καταντήσεις.
Σήκω. Θα σου φέρω καφέ. Σήκω. Πλύσου. Χτενίσου. Άνοιξε το παράθυρο. Πες καλημέρα κι ας είναι νύχτα.
Άλλαξε τη ζωή σου και θ ’αλλάξει ο κόσμος.
Μας περιμένουν. Έξω μας περιμένουν οι ρόλοι που ονειρεύτηκες. Θα τους φέρω στα μέτρα σου.
*Απόσπασμα από το βιβλίο Ο γέρος χορευτής
