Σύμφωνα με την 13η τροποποίηση του συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών (1865), η δουλεία θεωρείτο έγκλημα πλέον έτσι περισσότερο από 4 εκατομμύρια δούλοι ελευθερώθηκαν.
Η ζωή των σκλάβων όμως δεν άλλαξε καθόλου. Οι πλείστοι δεν είχαν απολύτως τίποτα στην ζωή τους, ούτε χρήματα ούτε γη να καλλιεργήσουν, έτσι έμεναν στους “αφέντες” τους για να μπορούν να ζήσουν.
Επιπλέον, οι νότιες πολιτείες, που ήταν υπέρ της δουλείας, χρησιμοποιούσαν κάποια κενά του νόμου έτσι κρατούσαν τους σκλάβους σχεδόν νόμιμα.
Όταν τροποποιήθηκε ξανά, ώστε να κλείσει τα παραθυράκια,οι νότιοι εισήγαγαν τα “Black Codes” όπου μπορούσαν να κλείσουν στην φυλακή ένα μαύρο απλά και μόνο γιατί κοίταξε μια λευκή γυναίκα ή γιατί δεν είχε δουλειά, κατηγορώντας τον για αλητεία!
Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για στρέμματα γης και ένα μουλάρι σε κάθε απελευθερωμένο σκλάβο δεν έγινε ποτέ έτσι η κατάσταση παρέμεινε η ίδια.
Όσοι κατάφερναν να μαζέψουν χρήματα και έμπαιναν στην διαδικασία να αγοράσουν ένα κτήμα έβρισκαν όλες τις πόρτες κλειστές από τους λευκούς γαιοκτήμονες. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να νοικιάζουν κάποια κτήματα σε εξαιρετικά υψηλές τιμές.
Η ρατσιστική αντιμετώπιση των μαύρων από τους λευκούς συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, μέχρι της μέρες μας βασικά.
Εννοείται πως υπήρχαν οικογένειες λευκών που μεταχειρίζονταν τους μαύρους όπως έπρεπε, δηλαδή σαν άνθρωποι.
Stavie
December 6, 2018 at 2:17 pm
Τι έχουν τραβήξει αυτοί οι άνθρωποι… Δυστυχώς τέτοιες
αντιλήψεις αντιλήψεις εξακολουθούν να υπάρχουν και στις μέρες μας…
Chris Pinturicchio
December 6, 2018 at 2:28 pm
Stavie δεν ξέρω τι είναι το χειρότερο… Αυτά που έχουν τραβήξει αυτοί οι άνθρωποι ή το ότι ακόμη υπάρχουν τέττοιοι άνθρωποι που μεταχειρίζονται έτσι τους ανθρώπους. Πραγματικά νιώθω ντροπή για όλα αυτά που διάβαζω κάποτε… Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Chris Pinturicchio
December 6, 2018 at 2:28 pm
Stavie δεν ξέρω τι είναι το χειρότερο… Αυτά που έχουν τραβήξει αυτοί οι άνθρωποι ή το ότι ακόμη υπάρχουν τέττοιοι άνθρωποι που μεταχειρίζονται έτσι τους ανθρώπους. Πραγματικά νιώθω ντροπή για όλα αυτά που διάβαζω κάποτε… Δεν ξέρω αν δικαιούμαστε να λεγόμαστε άνθρωποι.
nefelor
December 6, 2018 at 4:40 pm
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για τον πολιτισμό των ανθρώπων
Chris Pinturicchio
December 11, 2018 at 11:30 am
Να είμαι ειλικρινείς δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε αυτόν τον δρόμο..
Pingback
makestorytelling
December 11, 2018 at 8:22 pm
Μία εικόνα, τόσα συναισθήματα…
Chris Pinturicchio
December 12, 2018 at 7:45 am
Πάρα πολλά συναισθήματα θα έλεγα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί ο άνθρωπος.