Το 1956 ψηφίστηκε στην βόρεια Καρολίνα το σχέδιο Pearsall Plan, που έδινε την δυνατότητα στους μαύρους μαθητές να φοιτήσουν σε σχολεία που πήγαιναν μόνο οι λευκοί.
Αίτηση για μεταφορά έκαναν 40 αφροαμερικάνοι. Απ’ αυτούς επιλέχθηκαν μόνο 4. Τα παιδιά ήξεραν την αντιμετώπιση που θα είχαν αλλά τόλμησαν να πάνε, για ένα καλύτερο μέλλον.
Μια από αυτούς ήταν η Dorothy Count (1942) που σε ηλικία 15 ετών μεταφέρθηκε στο Harry Harding High School (4 Σεπτεμβρίου 1957).
Η παρενόχληση ξεκίνησε από την πρώτη ημέρα. Της έριχναν πέτρες, της έφτυναν, την έσπρωχναν, την έβριζαν και άλλα πολλά.
Την επόμενη μέρα, η οικογένεια της έλαβε απειλητικά μηνύματα ενώ τους έσπασαν και το αυτοκίνητο.
Οι γονείς φοβήθηκαν για την ζωή της έτσι την 4η μέρα αποφάσισαν να την σταματήσουν.
Οι απειλές συνεχίστηκαν μέχρι που μετακόμισαν στην Pennsylvania. Μεταφέρθηκε σε παρόμοιο σχολείο χωρίς αυτού του είδους παρενοχλήσεις.
Χρόνια μετά, το 2010, έλαβε δημόσια απολογία από ένα από τα παιδιά που την παρενοχλούσε. Αυτό ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος ώστε να έχει το δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος.
nefelor
October 22, 2018 at 5:06 pm
Θέλει κότσια φίλε μου…
Chris.Pinturicchio
October 23, 2018 at 6:32 am
Πολύ καλά τα λες. Κάτι που σήμερα πολλοί δεν έχουν…
nefelor
October 23, 2018 at 6:33 am
Ούτε εγώ τα έχω
Chris.Pinturicchio
October 23, 2018 at 10:01 am
Ούτε εγώ τα έχω Nefelor!
efge63
October 23, 2018 at 10:15 am
Ούτε εγώ….
Pingback
efge63
October 23, 2018 at 5:11 am
“It gives me a chance to talk to kids about the importance of education, and to let them know that people have had to fight for them to have these opportunities,” she says. “I can be a reminder to them.”
efge63
October 23, 2018 at 5:32 am
Μου έφερες στο μυαλό την αληθινή ιστορία του πρώτου Μαύρου παίχτη του μπέιζμπολ
https://apolasos.wordpress.com/2013/08/27/42-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80/
Chris.Pinturicchio
October 23, 2018 at 10:03 am
Τρομερή ιστορία Έφη. Την έχω ξαναδιαβάσει και είναι πολύ σπουδαία.
Chris.Pinturicchio
October 23, 2018 at 6:34 am
Εξαιρετικό Έφη μου αυτό που σχολίασες.
efge63
October 23, 2018 at 10:13 am
Eξαιρετικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι Chris !! Kαι εξαιρετικός και εσύ που έδωσες ευκαιρία να τους μνημονεύσουμε!!!! Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!
Chris Pinturicchio
October 23, 2018 at 10:48 am
Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου ειλικρινά
διονύσης μάνεσης
October 23, 2018 at 1:08 pm
Kαλησπέρα. Τι ωραίο να ξεφεύγεις (έστω και αργά) από τη μάζα και τις αντιδράσεις της και να υψώνεις το δικό σου προσωπικό ανάστημα, ε; Λέω για την κυρία της δημόσιας συγγνώμης.
Προσπαθούσα να θυμηθώ πώς έλεγαν μία σχετικά πρόσφατη ταινία (λίγων ετών) όπου μία μικρή μαύρη μαθήτρια, πολύ ικανή στα μαθηματικά , ζητάει να γραφεί σε ένα σχολείο κλπκλπ. Δεν τη θυμήθηκα. Στην πορεία θυμήθηκα μια άλλη σχετική:
https://www.theepochtimes.com/movie-review-hidden-figures-nasas-first-black-female-math-wizards_2195337.html
20ος, 21ος αιώνας και, μπα, τα ζωάκια-άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα..
Πολλά φιλιά
Chris Pinturicchio
October 23, 2018 at 4:55 pm
Καλησπέρα Διονύση. Την ταινία δεν την έχω δει αλλά συμφωνώ για την φυγή από την μάζα. Η συγνώμη είναι πολύ βαρετή λέξη. Λίγοι μπορούν να την “σηκώσουν” και να την βγάλουν έξω από το στόμα τους.
Pingback