Tag: Ποιήση
Ο Καρυωτάκης και η παράδοση του μπωντλαιρισμού
Φαίνεται ίσως περίεργο ότι η ποιητική ταυτότητα του Καρυωτάκη αντλεί ισχυρά κίνητρα από τη μακρινή παράδοση του μπωντλαιρισμού και μάλιστα σε μια εποχή που ο μοντερνισμός είχε ήδη κάνει αισθητή
Μενέλαος Λουντέμης – Μαγική αυταπάτη
Πες το μου θαρρετά Εγώ ήμουν κείνος που αγάπησες; Βάλε το χέρι στην καρδιά – όχι εκεί – Στ’ αριστερά! Έτσι. Και τώρα πες μου: Ήμουν εγώ; Θαρρώ πως κάνουμε
Tennessee Williams – Το άγνωστο ποίημα και οι εξετάσεις ελληνικών
Σε μια καταχώρηση στο ημερολόγιο του στις 30 Μαΐου 1937, ο Ουίλιαμς παραπονιέται για τους «θλιμμένους διαβόλους του πρωινού» και καταλήγει: «Αύριο οι εξετάσεις των ελληνικών που αναμφίβολα θα πατώσω».
Pablo Neruda – Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου
Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να, πώς να το πω, μου ‘ναι μεγάλη η μέρα, και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους που σε κάποια γωνιά
Arthur Rimbaud – Η αλχημεία του λόγου
Και τώρα η σειρά μου. Η εξιστόρηση μιας τρέλας μου. Για πολύ καιρό καυχήθηκα πως κάθε πιθανού τόπου ήμουν ο κυρίαρχος και ως γελοιότητες χαρακτήριζα τις διασημότητες της σύγχρονης ζωγραφικής
Sylvia Plath – Ερωτικό γράμμα
Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες. Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε, αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ’ ενοχλούσε, να μένω στη θέση μου
Κωνσταντίνος Καβάφης – Μισή ώρα
Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης κάποτε μ’
Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ἐρωτικό
Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ
Jayne Cortez – Βιασμός
Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ινές Γκαρσία του άντρα που κήρυξε πόλεμο στο σώμα της του άντρα που χάραξε μια πολεμική ζώνη ανάμεσα στα στήθη της;
Νίκος Φρατζέτης – Ο σκύλος
Ὁ μικρὸς μπάσταρδός μας, ὁ σκύλος τῆς γειτονιᾶς μας, εἶναι βαφτισμένος ἀπὸ τὰ παιδιά. Τὸν φωνάζουμε Βρομιάρη. Τὸν ταΐζουμε τὰ ἀποφάγια μας. Τὸν χαϊδεύουμε, ὅταν ἔχουμε ὄρεξη καὶ χρόνο, στὸ
Charles Baudelaire – Στὸν ἀναγνώστη
Charles Baudelaire – Στὸν ἀναγνώστη Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν
Γεώργιος Σουρῆς – Εἰς τὰ θεμέλια τοῦ φρενοκομείου
(Τὸ φρενοκομεῖο χτίστηκε μὲ κληροδότημα τοῦ Χίου φιλάνθρωπου Τζωρτζῆ Δρομοκαΐτη (ποὺ πέθανε τὸ 1880) ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὴ Μονὴ Δαφνίου, γι᾿ αὐτὸ πολλοὶ τὸ λένε καὶ Δαφνί. Ὁ
