Περιθώριο

Μια φίλη μας, αν θυμάστε, ρώτησε τις Αποκριές πώς κι από τι επικράτησε το παράξενο έθιμο του μασκαρέματος· κι η Διάπλαση της εξήγησε στην Αλληλογραφία πως είν’ ένα λείψανο ειδωλολατρικό.

Τὶς ἡμέρες τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος, ἀκούοντας τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, βλέπομε νά προβάλλη ἐμπρός μας μιὰ τοιχογραφία: τὸ ἐξαιρετικὸ ἀριστούργημα ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ καλλιτέχνη, τοῦ Ντὰ Βίντσι, ποὺ καμωμένο

Ποτέ δεν θα το λησμονήσω! Και μόνον η ανάμνησίς του με γοητεύει και τώρα ακόμη. Τι εύμορφον Πάσχα! Νομίζω ότι έκτοτε δεν είδα πλέον τοιούτο φαιδρόν, τοιούτο μελωδικόν κι ευώδες

Μια φορά κι έναν καιρό –πάνε τώρα χρόνια– μια σκοτεινή κι αλλόκοτη βραδιά, ο Χριστός κατέβηκε στον κόσμο. Πρώτη φορά κατέβαινε στη γη, και μοναχός Του βάδιζε στην τύχη· ήταν

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι. Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

Η σκηνή στο λεωφορείο, μια πρωινή ώρα, όταν το όχημα πηγαίνει προς το τέρμα της διαδρομής με λιγοστούς επιβάτες. Κοντά στον εισπράκτορα κάθεται μια εύσωμη, μεσόκοπη γυναίκα συνοφρυωμένη, που αδημονεί

Δεν γνωρίζω ἂν ὑπάρχῃ — διὰ τὸ ἔτος τοῦτο τοὐλάχιστον — θέμα ἐπικαιρότερον τοῦ περὶ αὐτοκτονίας ἐν Ἑλλάδι διά τε τὸ πλῆθος τῶν γενομένων κατὰ τοὺς τελευταίους μάλιστα μῆνας αὐτοκτονιῶν

Η προσέγγιση της Ελλάδας μου προξενεί πάντοτε την ίδια ευχαρίστηση -ένα είδος ευθυμίας. Μου φαίνεται ότι επιστρέφω σπίτι μου. Στη Γαλλία, δυστυχώς, δεν αισθάνομαι πλέον σαν στο σπίτι μου. Όσο

Θέλω οι άντρες και οι γυναίκες να είναι σε θέση να σκέφτονται το σεξ ολοκληρωμένα, ειλικρινά και υγιώς. Ακόμη και αν δεν μπορούμε να ενεργούμε σεξουαλικά κατά τρόπο που να

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συμβολισμός της Ελένης. Η κυρίαρχη χρήση της είναι ως προτύπου της γυναικείας ομορφιάς, έστω κι αν εμφανίζεται με διαφορετικές, μικρές παραλλαγές. Διαφορετική χρήση έχει στον Σεφέρη

Είδα στο ρολόι του μικρού σταθμού ότι ήταν περασμένες έντεκα. Έφτασα με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Ένιωσα, όπως άλλες φορές, την εγκατάλειψη και την ανακούφιση που μας γεννούν οι πολύ