Ο Τίτος Πατρίκιος γράφει για τον Μάνο Χατζιδάκι
Θα ’ταν γύρω στα ’45 με ’46, τα χρόνια εκείνα που η ζωή πήγαινε να γίνει ειρηνική, χωρίς τελικά να το καταφέρει. Ο πόλεμος είχε τελειώσει κι όμως τον νιώθαμε
Τάσος Ζερβός – Δίψα
Ἀπὸ παιδὶ ἡ μάνα μου μ’ ἔκανε βρύση καὶ μὲ ὅρκισε βρύση ἄλλη νὰ μὴν συναντῶ νὰ διψάω ἀκόμα κι ὅταν ξεδιψάω νὰ σκέπτομαι τόπους ποὺ δὲν ἔχουν νερό. Γι’
Η ποιητική του Γιώργου Σεφέρη
Δεν έχει χρεία η μνήμη του Γιώργου Σεφέρη τις αναφορές που υπακούουν στα γυρίσματα του ημερολογίου. Και προπαντός δεν έχει ανάγκη από θυμιάματα∙ έστω από άλλα θυμιάματα. Ετούτες οι γραμμές,
Franz Kafka – H σιωπή των σειρήνων
Για να προφυλαχτεί από τις Σειρήνες, ο Οδυσσέας έφραξε τα αυτιά του με κερί και έβαλε να τον αλυσοδέσουν στο κατάρτι. Κάτι ανάλογο, ασφαλώς, θα μπορούσαν να κάνουν ανέκαθεν όλοι
Charles Baudelaire – Παρηγοριά για τον έρωτα
Ο κόσμος, αυτό το απέραντο σύστημα αντιφάσεων έχοντας σε μεγάλη εκτίμηση κάθε τι γερασμένο, γρήγορα, ας σχεδιάσουμε στα πρόσωπά μας ρυτίδες· το συναίσθημα όντας γενικά της μόδας, ας στολίσουμε την
Paul Auster – Η φαντασία του παιδιού
Λέγεται πως αν κάποιος δεν μπορεί να ονειρευτεί τη νύχτα, θα τρελαθεί. Με τον ίδιο τρόπο, αν σε ένα παιδί δεν επιτραπεί να επισκεφτεί τον χώρο της φαντασίας, αυτό το παιδί
Ernesto Sabato – Το Τούνελ
Θα είναι αρκετό να πω πως είμαι ο Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνεο. Υποθέτω πως η δίκη βρίσκεται στη μνήμη όλων και πως δε χρειάζονται
Raoul Vaneigem – Γράμμα στα παιδιά του κόσμου
Είχατε το προνόμιο να γεννηθείτε σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Μια εποχή όπου όλα αλλάζουν, όπου τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η τύχη είναι εξαιρετική, η περίσταση
Bosko Brkic και Admira Ismic – Ούτε ο θάνατος κατάφερε να τους χωρίσει – Φωτογραφικό άλμπουμ
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-1995) οι Bosko Brkic και Admira Ismic έμεναν στον Σεράγεβο. Οι γονείς του Bosko αποφάσισαν να φύγουν άμεσα αλλά αυτός δεν ήθελε
O Maxim Gorky για τον θάνατο του Leo Tolstoy
Πέθανε ο Λέων Τολστόι. Πήρα ένα τηλεγράφημα, όπου με τις πιο κοινότοπες λέξεις αναφέρεται ότι πέθανε. Αυτό με χτύπησε κατάκαρδα, ούρλιαξα από τον πόνο και τη θλίψη, και τώρα, σε
Albert Camus – Σημειώσεις για την ζωή
Από το παράθυρο βλέπω μονάχα τους τοίχους του κήπου που βρίσκεται απέναντι. Κι εκείνα τα λιγοστά φυλλώματα όπου κυλάει το φως. Πιο ψηλά, πάλι φυλλώματα. Πιο ψηλά ακόμα, ο ήλιος.
Ρώμος Φιλύρας – Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον
Ο μόνος που μας θυμάται συχνά είν’ ο θάνατος. Ακούει τη μυστική μας επίκλησι, στο αργό ατελείωτο μέτρημα των ραθύμων στιγμών της βαρυθυμίας μας, την άφωνη εκ βαθέων ευχή μας,
