Περιθώριο

Κοίτα που γελάμε σ’ αυτή τη φωτογραφία! Και δεν είν’, ξέρεις, πολύ παλιά. Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας, είναι δύσκολο να πιστέψω πως

19 Ioυλίου 1910 Όταν το συλλογίζομαι, πρέπει να πω πως η ανατροφή μου από ορισμένες απόψεις με έβλαψε πολύ. Αυτό το παράπονο αφορά ένα πλήθος ανθρώπων, δηλαδή τους γονείς μου,

Θεέ των χαμένων ψυχών, εσύ που είσαι χαμένος ανάμεσα στους άλλους θεούς, άκουσέ με! Εσύ, μοίρα γλυκιά που μας παραστέκεις, κι εσείς τρελά περιπλανώμενα πνεύματα, ακούστε με: Εγώ, ο πιο

Είναι τόσα πράγματα που μου φαίνονται οικεία μόλις πατήσω το πόδι μου στην Κύπρο! Όχι βέβαια τα τουριστικά μεγαθήρια που έχουν κάνει κατοχή στις παραλίες της – αυτή η νέα

Συγνώμη που σε πλήγωσα. Αλήθεια. Αλλιώς τα είχα στο νου μου.   Δάνεια, υποχρεώσεις, παιδιά, έξοδα…   Αλήθεια, συγνώμη. Δεν είμαι για τέτοια. Αλλιώς φανταζόμουν τον έρωτα, την οικογένεια.  

Η ιστορία αποτελείτε από 9 στίχους και βρίσκεται εμβόλιμα στο γενεαλογικό δένδρο των παιδιών του Νώε. Η ονομασία Βαβέλ δεν εμφανίζεται πουθενά στην Βίβλο. Η προέλευση του ονόματος είναι αβέβαιη

Όπως είναι φυσικό, δεν μπορώ να του εξηγήσω σχεδόν τίποτα. Η πατρότητα δεν σου δίνει από μόνη της σοφία που να αξίζει να μεταδώσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, προετοιμάζοντας την εκδρομή

Ο Αντρέι Γιεφίμιτς ξεπροβόδισε το φίλο του, γύρισε στο γραφείο του και ξανάρχισε το διάβασμα. Την ησυχία της βραδιάς και σε συνέχεια της νύχτας δεν τη χαλάει κανένας θόρυβος, και

Η Diane Arbus ήταν Αμερικανίδα φωτογράφος που γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1923 στην New York. Mεγάλωσε σε οικογένεια καλλιτεχνών. Από την μέρα που απόκτησε την πρώτη της φωτογραφική μηχανή,

Εκαθήμην μίαν εσπέραν μετά το δείπνον εις το Καζίνον του Αγίου Στεφάνου, εν Ραμλίω. Ο φίλος μου Αλέξανδρος Α., όστις κατώκει εις το Καζίνον, μας είχε προσκαλέσει εμέ και ένα

Έχω μια λέξη στο λαιμό που με φλογίζει και δεν τη λέω, δεν απελευθερώνομαι από εκείνη παρ’ όλο που με σπρώχνει το αιμάτινό της σπρώξιμο. Αν την απελευθέρωνα θα έκαιγε

Όταν γυρίζω τα μάτια στα παιδικά μου χρόνια, αναθυμούμαι πάντα μιαν ακρογιαλιά, μια κάποιαν ήρεμη, ερημικήν ακρογιαλιά, όπου το κύμα έρχεται γλυκά να σβύσει φλοισβίζοντας στην αγκαλιά του άμμου. Δεν