Category: Ποίηση

Στη πεδιάδα του ορίζοντα υπάρχει μια παιδική χαρά για όλα εκείνα τα παιδιά που πέθαναν στους πολέμους είτε γιατί δεν ήξεραν τι είναι ο πόλεμος, είτε από λάθος, είτε από

Ήταν γραφτό, στης νιότης μου το θέρος, Να προτιμώ απ’ όλη τη γη ένα μέρος Που τ’  αγαπούσα όλα και πιο βαθιά — Τόσο ήτανε πλανεύτρα η μοναξιά Μιας άγριας

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή, ούτε τα κόκκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας. Τον

Ὡραία γυναῖκα, τὸ τρελλὸ τὸ γέλιο σου διαβαίνει, σὰ μάταιος ἦχος καὶ σκορπᾷ, κι οὔτε μία ἠχὼ ξυπνᾷ στὴν ἀκατάδεχτη καρδιά, ποὺ ἀγάπη τήνε δένει μ᾿ ἀθῶα χαμόγελα βουβά.  

ευτύχησα ―κατά τον ρουν της ζωής μου― να γνωρίσω πλήθος ανθρώπων τέλειων όσο κι αλάνθαστων   ίσως τώρα να ήσανε κάπως υπέρ το δέον αυστηροί ίσως ―πώς ναν το πω―

Η ζωή, φίλοι, είναι βαρετή. Αυτό δεν πρέπει να το λέμε. στο κάτω κάτω, ο ουρανός λάμπει, η απέραντη θάλασσα επιθυμεί, εμείς οι ίδιοι λάμπουμε κι επιθυμούμε, κι επιπλέον η

Γυρίζουν τὸ κλειδὶ στὴν πόρτα, παίρνουν τὰ παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ἥσυχα, κι ἔπειτα σέρνουν γιὰ τελευταία φορὰ τὰ βήματά τους. Ἦταν ἡ ζωή τους, λένε, τραγῳδία. Θεέ μου,

Ο ποιητής είναι ένας τύπος που περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος τι είναι αυτό που πάει στραβά, και παρότι γνωρίζει δεν γίνεται ποτέ να ανακαλύψει, περί τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’

Μίλα. Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε. Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία. Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη, ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ μὲ τὴν ἀοριστία. Πές: «ἄδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πές: «θὰ δοῦμε»,

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα (αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου δὲ θέλει δῶρα δὲ θέλει χρήματα πάγο καὶ χρόνια χιόνια καὶ πάγο σκισμένα ροῦχα ἀχνὰ παπούτσια

Με ήτα η ζωή τελειώνει· με ήττα, επίσης.   I Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι με χάρτινο καπέλο και ξύλινο σπαθί πήρα και εγώ μέρος στη μάχη στο αίμα, στη