Category: Ποίηση

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα, δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.   Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα.   Θα έδινα αυτό που έχεις,

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.   Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας

Να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν να ‘ναι οχυρό να την υπερασπιστούμε από τα σκάνδαλα και τη ρουτίνα από τη μιζέρια και τους μίζερους από τις προσωρινές και οριστικές απουσίες να

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι. Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

Δὲ καρτερῶ τὸ θάνατο, εἶνε βαριὰ ἡ ψυχή μου. Δέ μου ταιριάζει ἀγέρωχα νὰ σβήσω, ξαφνικά. Μ᾿ ἔδεσε ἡ μνήμη στὸ ἅρμα της καὶ μὲ τὴν ταραχή μου ξυπνοῦν ὅλα

Ήρθα το δύστυχο ορφανό προς τους ανθρώπους, τα μάτια μου τα ήμερα μόνο είχα πλούτο εγώ, προς τους ανθρώπους ήρθα, στου μεγάλους τόπους• οι άνθρωποι δε με ηύραν πονηρό. Μεσ’

Κάθε ποὺ πέφτει ἐπικίνδυνα τὸ βράδυ, ξυπνάει ἡ φωνή σου μέσα μου καὶ μὲ ρημάζει ˙ κι ὅταν ἡ νύχτα ὅλες τὶς γλυκιὲς εἰκόνες διώχνει, προβάλλει ἐντός μου ἡ βρώμικη

Στη πεδιάδα του ορίζοντα υπάρχει μια παιδική χαρά για όλα εκείνα τα παιδιά που πέθαναν στους πολέμους είτε γιατί δεν ήξεραν τι είναι ο πόλεμος, είτε από λάθος, είτε από

Ήταν γραφτό, στης νιότης μου το θέρος, Να προτιμώ απ’ όλη τη γη ένα μέρος Που τ’  αγαπούσα όλα και πιο βαθιά — Τόσο ήτανε πλανεύτρα η μοναξιά Μιας άγριας

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή, ούτε τα κόκκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας. Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας. Τον

Ὡραία γυναῖκα, τὸ τρελλὸ τὸ γέλιο σου διαβαίνει, σὰ μάταιος ἦχος καὶ σκορπᾷ, κι οὔτε μία ἠχὼ ξυπνᾷ στὴν ἀκατάδεχτη καρδιά, ποὺ ἀγάπη τήνε δένει μ᾿ ἀθῶα χαμόγελα βουβά.