Ποτέ άνθρωπος δεν θ’ αγάπησε τόσο
στη ζωή του σαν εμένα,
και ποτέ άνθρωπος δεν θ’ απόλαψε
τόσο λίγο τον έρωτα σαν εμένα.
Ποτέ άνθρωπος δεν λαχτάρησε τόσο
σαν εμένα τους μακρόσυρτους δρόμους,
τους ατέλειωτους περιπάτους κάτου
από τους ολάνοιχτους ουρανούς,
και ποτέ άνθρωπος δεν θα κουνήθηκε
και δεν θα ταξίδεψε τόσο λίγο σαν εμένα.
Δύσκολα ξανοίγομαι.
Αυτό που λέμε κρασοκατάνυξη δεν το ξέρω.
Τα μίση μου και οι αγάπες μου
δεν ξετυλίγονται• ξεσπάνε.
Κάποτε μπόρεσα να το φανερώσω
το μεθύσι της σάρκας μου.
Τον πόνο της καρδιάς μου σχεδόν ποτέ.
Πρέπει να βρεθώ μόνος για να κλάψω.
Δάκρυσα γι’ ανθρώπους που, αν το μάθαιναν,
θα ξαφνίζονταν.
Μ’ ανάθρεψε, άγρια κι άταχτα, η μοναξιά.
Απόσπασμα από το βιβλίο Σημειώματα στο Περιθώριο
