Σ’ έχω δε σ’ έχω σε κρατώ δε σε κρατώ
ελπίζω δεν ελπίζω
σε ονειρεύομαι
σε πρύμνες καραβιών που μόλις ξεμακραίνουν
να μου απλώνεις τα χέρια
είσαι δεν είσαι αυτός που με καλεί
σε περιμένω δε σε περιμένω πάντα φτάνεις απροσδόκητος
με οδηγείς σε κάμαρα ολοσκότεινη
κι εκεί με μια σειρά μεταμορφώσεων
γίνεσαι ύδωρ πυρ αήρ δράκος και περιστέρι
με τη φωνή μου λες ποιήματα
πού θα μπορούσα ή θα ‘θελα ή θα ‘πρεπε να γράψω
κι ύστερα αποκοιμιέσαι μες στα μπράτσα μου
και μένω και δε μένω μοναχή μου.
