Ανοικτά παράθυρα
που μου παίρνουν από μέσα
ότι μου απέμεινε.
Δύο κομμάτια δικά μου
και κανένα δικό σου.
Δεν έκλαψα για σένα
μα για τις στιγμές
που παραλίγο να μου χαρίσεις.
Για τα βράδια
που παραλίγο να με πάρεις αγκαλιά
παραλίγο να μου πεις πως με αγαπάς
παραλίγο να υπάρξεις στη ζωή μου.
Tο βιβλίο είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που παλεύουν με τα σκοτάδια τους. Είναι αφιερωμένο σε αυτούς που βγήκαν νικητές, σε αυτούς που προσπάθησαν και σε αυτούς που δεν προσπάθησαν ποτέ.
Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξ’ αρχής, στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά. Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.
Το αμάξι πήρε δρόμο επιστροφής Θάψαμε τον Τάσο Κι ο Τάσος πουθενά Ούτε νεκρός ούτε ζωντανός Ήθελα να τρέξω στο σπίτι μου Να είσαι εκεί Να έχεις κάνει μια τέλεια
Όταν ξυπνήσεις το πρωί και δε θα βρεις στο πάτωμα χαπάκια, πουλόβερ και σουτιέν και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου “σκασμός” μη
