Το αμάξι πήρε δρόμο επιστροφής
Θάψαμε τον Τάσο
Κι ο Τάσος πουθενά
Ούτε νεκρός ούτε ζωντανός
Ήθελα να τρέξω στο σπίτι μου
Να είσαι εκεί
Να έχεις κάνει μια τέλεια πλάκα
Από αυτές που λυγίζουν γόνατα και τις διηγείσαι στις γιορτές και η παρέα χαυνώνεται
Καθισμένος στο παλιό κουζινάκι εφτά η ώρα το πρωί
Να κουρδίζεις
Ο τόπος ντουμάνι
Εγώ ούτε 25 χρόνων
Ξυπόλυτη
Ένα λαϊκό τραγούδι να φτερουγίζει στα μαλλιά μου
Στου ρεφρέν του το γαμώτο να ηδονίζομαι
Να νυστάζω ακόμα
Να νυστάζω μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι
Να εξαφανίζεσαι
Να γυρνάς με κάστανα στα χέρια
Κυριολεκτικά
Να μην ξέρω ότι δεν έχω χρόνο
Κι ότι, αν αγαπώ στ’ αλήθεια αυτά τα χέρια,
Πρέπει να τα φυλάξω, πρέπει να τα κόψω από το σώμα σου
Εδώ και τώρα
Για να μη σου κάνουν ποτέ κακό
(Διαβάζεται λες κι αυτοκτόνησες, που είναι ψέμα και δεν είναι ψέμα, αλλά είναι, γιατί δεν έγινε καθόλου έτσι)
Να τα διπλώσω σε λευκή πετσέτα και σαν φτερούγες
Να τα κουβαλώ στην τσάντα μου για ώρα ανάγκης
Μα ήμουν 25 χρόνων
Ήδη βαθιά μπερδεμένη μες στα γεράματα της άγριας νιότης
Κι όλο αναλύσεις
Κι όλο θυμούς
Και τα ’ξερα όλα
Το βιβλίο κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Κάκτος.
Βιογραφικό
Η Γεωργία Δρακάκη γράφει και τραγουδά. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1992. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο πρόγραμμα «Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα» του ΕΚΠΑ. Βιοπορίζεται ως δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός και τραγουδίστρια. Διατηρεί την πολυδιαβασμένη στήλη Sex Editor στο Andro.gr. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί, διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές, ενώ τρία θεατρικά της έργα έχουν ανεβεί σε αθηναϊκές σκηνές.
**************
Ο Τάσος Γκόβας ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο. Έζησε λαμπερά και αιχμηρά, μέχρι που έπαψε να ζει. Αυτό το βιβλίο δεν είναι η ιστορία της ζωής του, αλλά μια προσέγγιση του αντίκτυπου της απουσίας του. Το πένθος είναι η μοίρα των ζωντανών. Ο θάνατος ζωή δεν διαθέτει. Μόνο η ζωή χωρά τον θάνατο. Γι’ αυτό και είναι ανώτερή του, γι’ αυτό οι άνθρωποι υπομένουμε τα δεινά των αποχωρισμών, τις αλλαγές των εποχών και των συναισθημάτων. Πενθούν αποκλειστικά οι ζωντανοί. Αλλά, τι σημαίνει, τελικά, το να είσαι ζωντανός; Πού συμπυκνώνεται το απόσταγμα της ζωής που νικά τη φθορά και το τέλος; Ένας πεζοποιητικός αντι-επιτάφιος που μοιάζει με τελευταία τζούρα πρωινού τσιγάρου ή με πενιά μερακλίδικου μπουζουκιού, χαράματα σ’ ένα μικρό μπαλκόνι μιας πόλης του κόσμου.
