Έλα να λυπηθούμε τους εαυτούς μας να θυμηθούμε πως πλούσιοι ήμασταν
μα τώρα διακονιάρηδες που ανταλλάσσουν κέρματα συμπόνοιας γίναμε.
Έλα να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας
η αλαζονεία που κάποτε κάλπαζε φρενιασμένη
την θέση της στην δυστροπία έδωσε.
Έλα να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας
η θέρμη που κάποτε ανάβλυζε
τώρα πνιγηρή σκόνη στους πνεύμονες έγινε.
Έλα να αγκαλιαστούμε
φολίδες ντύσανε τα σώματα
κάθε άγγιγμα τραχύ ανατριχίλα φέρνει.
Φωτογραφία: Maren Elize Klemp
Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς. Μὴ μὲ ρωτᾷς. Δὲν ξέρω
Μη μου μιλάς για κόλαση την έχω ζήσει όλη μην μου μιλάς για ουρανούς για θειο περιβόλι Μη μου μιλάς για τα παιδιά που ψάχνουνε στους δρόμους σαν τους αλήτες
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε
