Μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη
μην μου μιλάς για ουρανούς
για θειο περιβόλι
Μη μου μιλάς για τα παιδιά
που ψάχνουνε στους δρόμους
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δεν ξέρουν από νόμους
Μην μου μιλάς για τίποτα
δεν ξέρω ν’ απαντήσω
μες τα ερείπια του καιρού
ζωή παω να χτίσω
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου. Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω. Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει. Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους κι είν’ όλα γύρω γκρεμισμένα, μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους έλα σε μένα, έλα σε μένα. Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ με
