Αν τα σεντόνια, το στρώμα κι οι τάβλες
ΑΝΑΣΑΙΝΑΝ
–κύκλωναν το κορμί μου–
ίσως να ένιωθα λίγο καλύτερα.
Η μη συντροφιά,
η μη αγκαλιά,
το μη κουράγιο.
Σκατά, πώς να μην πω τη λέξη αυτή;
Φοιτητικές ονειρώξεις μες στο τσιγάρο μου.
Βρομάει η καπνά
και θυμάμαι.
Τα χνώτα σου στο πάρτι.
Κολλημένοι πάνω στα κάγκελα.
«Ξεκόλλα» είπες μετά
και πήρες πόδι.
Μα εγώ έμεινα γαντζωμένος πάνω σ’ εκείνα.
Ο λίβας έσπασε το τζάμι και ίδρωσα λίγο.
Σκέφτηκα το καυτό
ΜΕΣΑ σου
όταν προσέγγιζα σκυμμένος.
Θα σταθώ πάνω απ’ τη συσκευή.
Κάθε μέρα σ’ αναζητώ,
μην τυχόν κι έβγαλες το μπλοκ.
Για ώρες σκίζω τις λωρίδες της γάζας μου.
Είμαι η τελευταία στάλα στη μπανιέρα που
δεν στραγγίζει.
παραμένει μουχλιάζοντας.
Πως θα στεγνώσω γελάστηκα.
Σ’ αναζήτηση της πηγής
–υπό το μηδέν στο χιόνι–
όρη σκαρφαλώνω.
Το βρίσκω, μα στο κατοπινό βλεφάρισμα χάνεται.
Φωτογραφία: Caspar Jade
Βιογραφικό σημείωμα:
Ο Νίκος Σιδέλικ γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, πόλη στην οποία ζει και εργάζεται σήμερα. Ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόλησή του με τη μουσική και τους στίχους. Πέρασε στη λογοτεχνία το 2016, με άρθρα, μικρά διηγήματα και τις πρώτες απόπειρες ποίησης μέσα από το blog του. Παράλληλα έχει συνεργαστεί με λογοτεχνικές ιστοσελίδες όπως η «Στίξη» και οι «Αποδυόπτες», ενώ το 2020 οργάνωσε το φωτοποιητικό zine «Stray Thoughts vol. 1», ένα μείγμα αστικής φωτογραφίας και πεζοποίησης. Αντλεί έμπνευση από τους αγώνες των «από τα κάτω», τις διαρρηγμένες ανθρώπινες σχέσεις, τον κινηματογράφο και τους αποτυχημένους έρωτες. Η ποιητική του συλλογή «Χάνοντας το προσχέδιο» κυκλοφόρησε το 2024 από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
