Μερικοί άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να ταξιδεύουν
Το βλέπεις στα μούτρα τους, στα χέρια τους και τα μάτια τους
Υπάρχουν κι άλλοι που δεν είναι, αλλά το κάνουν
Έχουν ένα πείσμα που σε τσακίζει αν βρεθείς μπροστά τους
Από τον Μπωντλαίρ στον Κέρουακ και από κει στην Τοκάτσουρκ
Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τις αίθουσες αναμονής,
το κακό φαγητό
και δεν τους νοιάζει να πεθάνουν
Τριγυρνάνε χαράματα σε στάσεις μήπως και περάσει τίποτα
μήπως και νιώσουν την αίγλη του χρόνου
Μερικοί άνθρωποι παλεύουν να τους αρέσει η ζωή
Γι’ αυτό αμαρτάνουν, πληγώνουν βαθιά, λατρεύουν άλλους και
ποτέ τον εαυτό τους
Τρακάρουν αμάξια με τα χέρια τους, παραμιλάνε, το μυαλό τους
είναι χίλια κομμάτια
Ξέρουν από χρόνο
Δεν υπάρχουν μέρη που να μας χωράνε ακριβώς
Δεν υπάρχουν σημαίες και σύνορα
Μόνο γλώσσες άλλες που αν τις ακούσεις καλά μοιάζουν όλες
μεταξύ τους
Υπάρχουν άνθρωποι, μόνο άνθρωποι
Επιθυμίες αγνές και οι τρόποι να φτάσεις κάπου
Τα ξαναλέμε,
στον Δρόμο
Φωτογραφία: Antonio Palmerini
