Στη Στέλλα, στον εκλιπόντα Θάνο
[…]
Μαζί
θα σαλπάρουμε προς την παγωμένη θάλασσα
του Βορρά
στη βροχή
θα μας θάψουν μια μέρα
με βροχή.
[…]
Το σώμα μου:
σκοτάδι και κρέας,
ίσκιος μες στον ίσκιο,
πνιγμένο στο αγάλι του θεού
ορατό και αόρατο στο μέλλον και στο παρελθόν,
γεμάτο τρύπες και παγίδες.
Σακούλα,
το σώμα είναι μια ετερόφωτη δερμάτινη σακούλα,
που φέγγει υπό το φως του φεγγαριού
και βάλλεται από όνειρα σαν κοιμάμαι.
Τώρα το σώμα φαντάζει σαν προπάππους,
μουγγός κι ανήμπορος με εντολοδόχο το κεφάλι,
μου δείχνει το δεκαοχτάχρονο αγρίμι που
πολέμησε εδώ.
Μην το λυπάσαι, δεν θέλει λύπη
ξεδιάλεξέ το από το κεφάλι
και συνέχισε την επιστροφή.
Το κεφάλι είναι αίμα και κοπάδια ηλεκτρονίων,
η ιστορία η δικιά σου και η ιστορία του κόσμου,
η κόλαση είναι οι άλλοι και η κόλαση είσαι εσύ,
ένας βούρκος υπολογισμών
που κατέβηκε στη γη.
Το κεφάλι είναι ιδεαλιστική ύλη
και υλική ιδέα,
μην το λυπάσαι,
ξεδιάλεξε το κεφάλι
από το σώμα και τη συνείδηση
και συνέχισε την επιστροφή.
Η συνείδηση είναι η αυτοκρατορία
που σαλεύει ασάλευτη,
η αναίσθητη αίσθηση των πραγμάτων,
η σκοτεινή ρίζα,
η μέγιστη δυναμική κατάσταση
ενός ακατέργαστου αποστάγματος
σκέψεων και πράξεων θεών σε βρεφική ηλικία
που συλλέχτηκαν τυχαία
σε μια από τις άπειρες παραλλαγές του
Σύμπαντος.
Άκου:
κλείσε τα μάτια και πάρε τον δρόμο της
επιστροφής
σαν να είναι ερχομός,
προσπάθησε να μην ανατιναχτείς
και κράτησέ τα όλα εντός
κάτω από το δέρμα,
σαν μικρές προσευχές για τον δρόμο.
Ήρθε η ώρα να κλάψω και να κοιμηθώ,
μια αγέλαστη κραυγή πνίγεται στο σκοτάδι,
σαν όνειρο που γκρεμίζεται μέσα σε ένα άλλο
όνειρο πιο βιαστικό,
μήπως είμαι εγώ,
όχι.
Η κραυγή μάχεται να ακουστεί
μα και η σιωπή καίγεται να μοιραστεί.
Είμαι μακριά και δεν καταλαβαίνω
νιώθω σαν κατάστρωμα
που αντανακλά την κάθαρση στο τέλος του
έργου.
Η από μηχανής μηχανή
που κουνά τα γρανάζια
ρίχνοντας κάρβουνο
στον βωμό της αιώνιας επιστροφής.
Η στοργή είναι
η πιο ιερή μορφή ενέργειας,
σαν φτάσουμε τα σύνορα και τα όρια
να μη ραγίσουμε,
να μη σπάσουμε
και να περάσουμε απέναντι,
να μη μείνουμε μονάχα ένα καθρέφτισμα.
Ας πιτσιλάει η αλμύρα τις καλύβες μας
και ας είναι βαθιά γαλάζια
τα νερά που αγναντεύουμε.
Ας είναι πάντα ζέστη η φωτιά
και το μπρίκι γερά δεμένο πάνω της
και ας είμαστε προστατευμένοι
από τα όνειρα και τη βροχή.
Ο ουρανός είναι μεγάλος
για να στριμώχνεται στη γη,
ας ξαναφύγουμε για εκεί.
Στον πάτο της πιο βαθιάς πνιχτής κραυγής
κρύβεται ο νόστος
και βαθιά στο τέρμα κάθε διαλογισμού
στέκεται κρεμασμένος ο Ιώβ.
Σπάσε τον κύκλο.
Σπάσε τον κύκλο.
Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο
Φωτογραφία: Κωστής Αργυριάδης