Κάθομαι χαμαί
οκλαδόν
ώρες
ακούω Καρρά
και τάχα κάμνω
πως γράφω
στο κομπιούτερ
μα σε
σκέφτομαι
κι είναι τόσο
τρελό, τρελό
συναίσθημα
που τα πόδια
μουδιάζουν
μυρμηγκιάζουν
και η εικόνα σου
μες στην νου
φωτίζει
το σκοτάδι
καθώς πέφτω
μέσα βαθιά
στην άβυσσο
μου:
μακάρι
να αγαπούσα
κι εμένα
και τη ζωή
όσο αγαπώ
εσένα: έτσι
τραγικά.
Εγώ θα σε περιμένω κάθε μέρα με λαχτάρα και θα πηδάω πάνω σου με αγάπη όταν θα μπαίνεις και θα σου δίνω υγρά φιλιά και θα περνάω το χέρι μου
Εἰς τὸν Θεόκριτο παραπονιούνταν μιὰ μέρα ὁ νέος ποιητὴς Εὐμένης. «Τώρα δυὸ χρόνια πέρασαν ποῦ γράφω, κ’ ἕνα εἰδύλλιο ἔκαμα μονάχα. Τὸ μόνον ἄρτιόν μου ἔργον εἶναι. Ἀλλοίμονον, εἲν’ ὑψηλὴ
Δεν υπάρχουνε παράδεισοι χαμένοι Ο παράδεισος είναι κάτι που χάνεται καθημερνά Όπως καθημερνά χάνονται η ζωή Η αιωνιότητα κι ο έρωτας. Έτσι επίσης χάνουμε την ηλικία Που, ενώ φαίνεται ν’
