Κάθομαι χαμαί
οκλαδόν
ώρες
ακούω Καρρά
και τάχα κάμνω
πως γράφω
στο κομπιούτερ
μα σε
σκέφτομαι
κι είναι τόσο
τρελό, τρελό
συναίσθημα
που τα πόδια
μουδιάζουν
μυρμηγκιάζουν
και η εικόνα σου
μες στην νου
φωτίζει
το σκοτάδι
καθώς πέφτω
μέσα βαθιά
στην άβυσσο
μου:
μακάρι
να αγαπούσα
κι εμένα
και τη ζωή
όσο αγαπώ
εσένα: έτσι
τραγικά.
Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι’ έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες
“Κύριο Κουρτς – πέθανε” Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάη Ι Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι Που σκύβουμε μαζί Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο! Οι σ τ ε
Οι όμορφοι άνθρωποι Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο. (Θα το έχετε προσέξει…) Πηγαίνουν να σκλαβωθούν Φορώντας πάντα τα καλά τους. Βγαίνουν το βράδυ με παρέες Και σιωπούν ή φλυαρούν
