Κάποτε, υπήρχε μόνο σκοτάδι. Ένα κενό που μοιάζει να μην είχε κανένα σκοπό, εκτός από το να αποκαλύψει κάτι που ήταν εκεί, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το δει. Για μένα, αυτό το σκοτάδι αντιπροσωπεύει τη σιωπή της κοινωνίας μπροστά στην ατέλεια. Όλοι γύρω μας προσπαθούν να κρύψουν τις ατέλειες, να τις καλύψουν με την εικόνα της τελειότητας. Όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, γεννήθηκε κάτι. Όχι τέλειο, όχι συμμετρικό, αλλά αυθεντικό.
Η μορφή που εμφανίστηκε μπροστά μου δεν είχε τη λογική του κανονικού. Αντίθετα, ήταν γεωμετρική, αυστηρή, με σχήματα που δεν έμοιαζαν να ανήκουν σε κάτι ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα, φώναζαν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ήξερα τότε ότι η ατέλεια δεν είναι κάτι προς απόρριψη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας, η ψυχή μας, ο κόσμος γύρω μας προσπαθεί να εκφραστεί χωρίς να ακολουθεί αυστηρούς κανόνες.
Κάθε φορά που δουλεύω πάνω σε ένα έργο, προσπαθώ να απεικονίσω αυτή την ελευθερία. Δεν υπάρχει τέλειο, υπάρχει όμως αυτή η αλήθεια που προκύπτει μέσα από την αποδοχή της ατέλειας. Στο έργο αυτό, οι γήινες αποχρώσεις του καφέ και του μπεζ αντιπροσωπεύουν τη σύνδεση με τη γη, με το σώμα, με τον κόσμο μας—όλα αυτά τα πράγματα που διαρκώς αλλάζουν και εξελίσσονται. Δεν είναι ποτέ σταθερά. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ατέλειες, τόσο περισσότερο χάνουμε την ουσία της ύπαρξής μας.
Η κοινωνία μας πιέζει να επιδιώκουμε τη «σωστή» εικόνα, την τέλεια σύνθεση. Αλλά ποιοι είμαστε πραγματικά όταν δεν αναγνωρίζουμε τις ρωγμές, τις ατέλειες και τις αντιφάσεις μας; Κάθε σχήμα, κάθε σκιά στο έργο αυτό αποτυπώνει την ανθρώπινη εμπειρία: την ανάγκη να βρούμε την ισορροπία μέσα από την αντίθεση, να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο μέσα από το ανολοκλήρωτο. Το φως και οι σκιές που προσδίδουν βάθος και δυναμική δεν είναι τίποτα άλλο από την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά: αναζητούμε το φως, αλλά πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε τη σκιά.
Αυτός είναι ο τρόπος μου να αγκαλιάσω την ατέλεια. Κάθε έργο μου είναι μια αναζήτηση για το αληθινό, το ατελές, το ανθρώπινο. Και αυτή η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ.
