Ένα λιμάνι είναι μια γοητευτική διαμονή για μια ψυχή κουρασμένη από τις μάχες της ζωής. Το πλάτος του ουρανού, η κινητή αρχιτεκτονική των σύννεφων, οι χρωματισμοί της θάλασσας που αλλάζουν, το σπινθηροβόλημα των φάρων, είναι ένα πρίσμα θαυμαστά κατάλληλο για να διασκεδάσει τα μάτια χωρίς να τα κουράσει ποτέ. Τα μακρόστενα σχήματα των πλοίων, με την πολύπλοκη αρματωσιά, που η θαλασσοταραχή τα κάνει να κυματίζουν αρμονικά, χρησιμεύουν για να διατηρούν μέσα στην ψυχή την αγάπη του ρυθμού και της ομορφιάς. Και έπειτα, το κυριότερο, υπάρχει ένα είδος μυστηριακής και αριστοκρατικής ευχαρίστησης, γι’ αυτόν που δεν έχει πια ούτε περιέργεια ούτε φιλοδοξία, να θαυμάζει ρεμβάζοντας, από το ψηλότερο σημείο ή ακουμπισμένος στο μόλο, όλες αυτές τις κινήσεις αυτών που φεύγουν κι αυτών που επιστρέφουν, αυτών που έχουν ακόμα τη δύναμη να θέλουν, τον πόθο να ταξιδέψουν ή να πλουτίσουν.
Φωτογραφία: Antonio Palmerini
