Και ήρθε η ώρα να κάνουμε μια πολύ σοβαρή ερώτηση: “Να αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν ή να τα τιθασεύσουμε; Θα απαντήσουμε με την ερώτηση: αν δεν αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν τότε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανάμεσα στα τόσα στοιχεία της ζωής κυρίαρχο είναι το πάθος. Η ένταση των συναισθημάτων που βιώνουμε σε μια σοβαρή σχέση. Σε τελική ανάλυση, στιγμές αλήθειας ζούμε μόνο αν έχουμε δεσμό με άτομο που μας προκαλεί φλογερή επιθυμία και μας μεταγγίζει την ορμή των δικών του συγκινήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, δεδομένου ότι ζούμε στον πολιτισμό του ψεύδους, ότι συνηθίσαμε να αποκρύπτουμε και να ψευδόμαστε.
Μόνο όταν διεγείρεται το συναίσθημα παύουμε να λέμε ψέματα. Το πάθος μας ωθεί να φανερώνουμε την αλήθεια μας. Γιατί λοιπόν να στερούμε από τον εαυτό μας αυτή την τόσο σημαντική και αυθεντική εμπειρία; Γιατί να τρομάζουμε από τα πάθη μας και να τα συγκρατούμε; Είναι μια μορφή άμυνας χαρακτηριστική των “αυστηρών” ανθρώπων, αυτών που προφυλάγονται από κάθε αλλαγή και επαναστατική πνοή.
Λανθασμένη στάση, γιατί ο άνθρωπος ζει μόνο όταν τρέφεται από τα πάθη του. Διαφορετικά “φυτοζωεί” ή απλώς “επιβιώνει”. Και όταν λέμε πως ένας άνθρωπος “ζει “δεν εννοούμε ότι απλώς μπορεί και ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί. Αλλά ότι έχει και μια καρδιά που χτυπά στο ρυθμό των συγκινήσεων του. Ότι νιώθει γεμάτος ενέργεια και δύναμη. Ότι σέβεται τις επιθυμίες του, τις αφουγκράζεται και δεν τις καταπνίγει. Η ψυχοθεραπευτική μου εμπειρία, μου επιτρέπει να πω μετά βεβαιότητας, ότι τα προβλήματα των ασθενών που καταφεύγουν σε ψυχιατρική υποστήριξη, προέρχονται κατά πρώτο λόγο από τον κόσμο των παθών. Είναι άνθρωποι που ταλανίστηκαν από τα πάθη. Που εξάντλησαν στην κυριολεξία τα ψυχικά τους αποθέματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Η ψυχή της γυναίκας
Πίνακας: Malcolm T. Liepke
