Ξέρω,
θα έρθουν δύσκολοι καιροί,
μέρες όπου οι ηθικές αξίες μας θα ξεχαστούν,
και τα παιδιά μας -ή κι εμείς οι ίδιοι-
θα πατάμε κουμπιά που θα σημαίνουν τον θάνατο των άλλων.
Και τα βιβλία μας θα σαρωθούν,
και τα ποιήματα και ο πολιτισμός
– ποιος πολιτισμός όταν σκοτώνουμε τους πεινασμένους;
Ωστόσο η κυρία που μένει μόνη της στον ημιώροφο
κάθε βράδυ, γύρω στις 11,
βγαίνει και αφήνει φαγητό για τις γάτες της γειτονιάς.
Και προχθές, με το πολύ κρύο,
γύρισα νύχτα και βρήκα την πόρτα της εισόδου ανοιχτή,
στερεωμένη με το πατάκι.
Λογικά θα ήταν αυτή –
για να μπούνε μέσα τα ζώα που κρυώνουν,
ή και κάποιος άνθρωπος.
Εφόσον θέλουμε να μιλήσουμε για το μέλλον,
πρέπει να σκεφτούμε την κυρία του ημιωρόφου,
πρέπει να φανταστούμε κάποιον που θα κρατήσει
την πόρτα της εισόδου ανοιχτή.
Φωτογραφία: Antonio Merini
