Το φάρμακο LSD συντέθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1938 από τον Ελβετό χημικό Albert Hofmann ενώ πέντε χρόνια αργότερα, βρέθηκαν οι ψυχεδελικές του ιδιότητες.
Από τους πρώτους που ασχολήθηκαν διεξοδικά με την επήρεια του φαρμάκου ήταν ο Oscar Janiger. Ενδιαφερόταν για τη σύνδεση του με τη δημιουργικότητα και την ικανότητα των καλλιτεχνών να έχουν πρόσβαση σε μια κατάσταση τρελής συνείδησης χωρίς να χάνουν τον έλεγχο του περιβάλλοντός τους.
Μεταξύ του 1954 και 1962 έκανε πειράματα σε εθελοντές, συμπεριλαμβανομένων των Cary Grant, Anais Nin, Andre Previn, Rita Moreno, Jack Nicholson και Aldous Huxley ώστε να μπορεί να καταγράψει την επίδραση του.
Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να κρατήσουν σημειώσεις και να συντάξουν μια λεπτομερή αναφορά της εμπειρίας τους μόλις ήταν σε θέση να το κάνουν. Αυτές οι αναφορές αναλύθηκαν για το περιεχόμενο και σημαντικά στοιχεία εξήχθησαν και τοποθετήθηκαν σε κάρτες ευρετηρίου. Οι νέες αναφορές είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πρόσθετων καρτών μόνο για εμπειρίες που δεν είχαν αναφερθεί προηγουμένως. Μετέπειτα ταξινομήθηκαν σε 3 κατηγορίες, η εμπειρία είναι πανομοιότυπη με τη δική μου, έχει κάποια δικά μου χαρακτηριστικά, δεν έχει ομοιότητες με τη δική μου.
Oscar Janiger
Σε μια άλλη έρευνα, 70 καλλιτέχνες έπρεπε να σχεδιάζουν μια κούκλα Kachina πριν πάρουν LSD και ξανά μετά την κατάποσή του.
Οι καλλιτέχνες ανέφεραν ότι στις εμπειρίες τους με το LSD είχαν αποκτήσει την ικανότητα να παράγουν πρωτότυπες ιδέες, νέες προοπτικές και νέους δημιουργικούς τρόπους έκφρασης.
Oscar Janiger
Οι περισσότεροι κατάφεραν να αντλήσουν έμπνευση για τη δημιουργία τέχνης και ήταν σε θέση να ελέγχουν όλο και περισσότερο τη φυσική έκφραση της υποκειμενικής τους όρασης. Οι ικανότεροι ήταν εκείνοι που είχαν αναπτύξει περισσότερο τις τεχνικές τους ικανότητες, έτσι ώστε να έχουν την αυστηρότητα να επαναφέρουν στη συναινετική πραγματικότητα στο καλλιτεχνικό τους όραμα.
Ο Janiger πήρε LSD 13 φορές στη ζωή του. Το φάρμακο τον επηρέασε βαθιά αφού τον έβγαλε από μια κατάσταση στην οποία έβλεπε τα όρια του εαυτού του και του κόσμου πολύ αυστηρά καθορισμένα.
Θυμάμαι συζητήσεις που έλαβαν χώρα γύρω στο 1958-59 μεταξύ μιας μικρής ομάδας που περιελάμβανε τους Aldous Huxley, Gerald Heard, Alan Watts, Anais Nin, Sidney Cohen, Keith Ditman, Betty Eisner και άλλους που είχαν πρώιμη έκθεση στο LSD. Η συζήτησή μας οδήγησε στο ερώτημα πώς τα ψυχεδελικά θα μπορούσαν να βρουν μια θέση στην κουλτούρα μας που θα μπορούσε να γίνει κοινωνικά αποδεκτή και θεσμοθετημένη. Σκεφτήκαμε ότι το τελετουργικό που δημιούργησαν οι Έλληνες στην Ελευσίνα θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως διδακτικό πρότυπο. Για τους αρχαίους Έλληνες, η συμμετοχή στο τελετουργικό ήταν εθελοντική, ανοιχτή σε άνδρες, γυναίκες και σκλάβους, και λέγεται ότι ήταν για πολλούς η πιο βαθιά εμπειρία της ζωής τους. Η ψυχεδελική εμπειρία στην Ελευσίνα διοικήθηκε από οδηγούς για δύο χιλιάδες χρόνια σε ένα κοινωνικά εγκεκριμένο, εποπτευόμενο πλαίσιο. Ίσως ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να αναδημιουργηθεί στη νέα χιλιετία με τρόπο κατάλληλο για τον πολιτισμό μας.
Oscar Janiger
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το LSD είχε βγει από το ελεγχόμενο περιβάλλον του εργαστηρίου και κυκλοφόρησε στους δρόμους, όπου παρασκευάζονταν, πωλούνταν και κατανάλωναν ακάθαρτες εκδοχές του ναρκωτικού, δίνοντας του τη φήμη του ως επικίνδυνο παραισθησιογόνο. Το 1966, το LSD τέθηκε εκτός νόμου.
Αν και το έργο του Janiger για τα παραισθησιογόνα προηγήθηκε εκείνου του Timothy Leary και του Allen Ginsberg δεν κέρδισε ποτέ ευρεία αναγνώριση γι’ αυτό μιας και ποτέ δεν δημοσίευσε τα δεδομένα του.
