φαντάσου πως
σε λάτρεψα,
ξέροντας τι μαλάκας είσαι.
φαντάσου πόσο
πιο πολύ θα ήμουν δική σου
αν μια φορά το είχες παραδεχτεί.
φαντάζομαι πως έχουν δίκιο,
οι υποτίθεται σπουδαίοι,
και σε αλλάζουν αυτά που αγαπάς.
και κοιτά πως έχω γίνει
κι εγώ τώρα,
όσο εσύ παραμένεις
ο ίδιος κι απαράλλαχτος μαλάκας.
Φωτογραφία: Leonardo Seddio
Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ, ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή, ἐκεῖνοι
Κάποτε μιὰ νύχτα θ’ ἀνοίξω τὰ μεγάλα κλειδιὰ τῶν τρένων γιὰ νὰ περάσουν οἱ παλιὲς μέρες οἱ κλειδοῦχοι θὰ ‘χουν πεθάνει, στὶς ράγιες θὰ φυτρώνουν μαργαρίτες ἀπ’ τὰ παιδικά μας
