Σκοτεινή εποχή.
Τα θερμοκήπια πυροδοτούσαν στοιχειά
π’ αλλάζουν τον άνθρωπο.
Η νέα συγκομιδή
μαζί με την πείνα
την υστερία
την περηφάνεια
και τους φόβους
θα έφερνε κι απροσδόκητους ήρωες.
Με νύχια βγαλμένα.
Με κορμιά βασανισμένα.
Ξέπνοους και έτοιμους να παλέψουν
πέρα απ’ τις δυνάμεις της αντοχής.
Σκοτάδι πηχτό.
Βγαλμένο απ’ την παλέτα δέσμιου προφήτη
που πριν τη νυχτερινή κατάκλιση
φωνάζει.
Εδώ μας κρεμάζουν
κάθε μέρα.
Μας εκτελούν
και μας ξανασηκώνουν.
Είμαστε πολιτικοί κρατούμενοι ενός αόρατου εχθρού.
Μας δίνουν νερό
αφού πεθάνουμε
από πνιγμό.
Δε θα γίνουμε ποτέ ο προορισμός μας.
Θα μας λένε Γιώργο, Χάρη και Δημήτρη.
Θα πάμε αύριο
ξανά χτυπημένοι
στις δουλειές μας.
Θα κανιβαλίσουμε τις σάρκες μας
και μετά τ’ απομεινάρια των παλιών συντρόφων μας
προς τέρψη της ψυχής.
Έτσι θα ξεκινήσει, ένα χάραμα
ο πολιτισμός.
Κανείς δεν είχε πια τσαγανό
για τόση πρόοδο.
Ακούω βογκητά έπαρσης
καθώς η εξουσία τονώνει μ’ ενέσεις απανθρωπιάς
τους μυστικοπαθείς γραφειοκράτες.
Κανείς δεν έγινε τίποτα παραπάνω από τον εαυτό του.
Βλέπεις τα γράμματα
δεν έχουν νόημα πια
εκτός κι αν τα βάλεις στη θαλάμη.
Φωτογραφία: Nosrat Jafari
