Είναι πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή. Η παγίδα είναι η συναισθηματική δομή του ανθρώπου, η δομή του χαρακτήρα του.
Είναι άσκοπη η επινόηση φιλοσοφικών συστημάτων γύρω από τη φύση της παγίδας, τη στιγμή που το μόνο πράγμα που ‘χει κάποιος να κάνει για να βγει από την παγίδα αυτή, είναι να γνωρίσει την παγίδα και να βρει την έξοδο. Όλα τ’ άλλα του είναι τελείως άχρηστα:
Το να τραγουδά, όπως ο σκλαβωμένος Νέγρος, ύμνους για τη δυστυχία που υπάρχει μεσα στην παγίδα ή το να φτιάχνει ποιήματα για την ομορφιά της ελευθερίας έξω από την παγίδα, όπως την ονειρεύεται μεσα στην παγίδα ή το να υπόσχεται μεταθανάτια ζωή έξω από την παγίδα, όπως ο Καθολικισμός υπόσχεται στους πιστούς του ή το να ομολογεί semper ignorabimus, σαν τους απογοητευμέμους φιλόσοφους ή το να δημιουργεί φιλοσοφικά συστήματα για την απελπισία της ζωης μεσα στην παγίδα, όπως έκανε ο Σοπενχάουερ ή το να φαντάζεται κάποιον υπεράνθρωπο που θα ‘ταν διαφορετικός από τον άνθρωπο της παγίδας, όπως έκανε ο Νίτσε, μέχρι που, παγιδευμένος σ’ ένα άσυλο φρενοβλαβών, έγραψε, τελικά, όλη την αλήθεια για τον εαυτό του – πολύ αργά…
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να βρεθεί η έξοδος απ’ την παγίδα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Η Δολοφονία του Χριστού από τις εκδόσεις Αποσπερίτης
Μετάφραση: Δέσποινα Ι. Παπαδημητρίου
Πίνακας: Clara Lieu
