ΙV
Ἄν μὲ θυμᾶσαι,θὰ τὸ ξέρει μόνο
τὸ χέρι σου ὅταν παίρνει ἕνα βιβλίο–
κι’ οὔτε θὰ νιώθης πὼς σιγὰ σιμώνω,
νὰ τὸ φυλλομετρήσουμε κι’ δύο.
Ἄν μὲ θυμᾶσαι,θὰ τὸ ξέρει ἡ λύπη
τῆς φωνῆς σου,στὸν κῆπο ποὺ εἶχες γείρει,-
κλωνάρι κερασιᾶς,λιγνὴ τουλίπη,-
πρώτη φορά,στοῦ ἀνέμου τὸ χατήρι.
Ἄν μὲ θυμᾶσαι,θὰ τὸ ξέρει μόνο
μιὰ φωτιὰ ποὺ θὰ καίη καὶ μὲς τὰ χιόνια.
Μοὖπες πώς ὁ καιρὸς νικάει τὸν πόνο.
Κι’ ὅμως ἔχουν περάσει τόσα χρόνια.
Φωτογραφία: Antonio Palmerini
Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά δεν προέρχονται
Ο Θεός είναι άκτιστος Είναι το Α και το Ω Βρίσκεται παντού κάθε στιγμή ταυτόχρονα Και πληροί τα πάντα Υπήρχε πριν την κτίση του κόσμου Και θα υπάρχει και μετά
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος Που δέν έχει τί να περιμένει Και όμως περιμένει. Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να βλέπει
